Dom Mody Klif w Warszawie
52°14′49″N 20°58′47″E/52,246944 20,979722 Dom Mody Klif w Warszawie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Okopowa 58/72 |
| Typ budynku |
handlowy |
| Architekt |
Tomasz P. Kozłowski |
| Inwestor |
Polinvest |
| Powierzchnia użytkowa |
18 500 m² |
| Rozpoczęcie budowy |
1998 |
| Ukończenie budowy | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°14′49″N 20°58′47″E/52,246944 20,979722
| |
| Strona internetowa | |
Dom Mody Klif w Warszawie – centrum handlowe w Warszawie znajdujące się przy ul. Okopowej 58/72.
W skład zespołu wchodzi także 16-kondygnacyjny biurowiec o powierzchni użytkowej 9052 m²[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Od lat 70. XIX w. na tym terenie znajdowała się garbarnia należącą do Stanisława Fryderyka Pfeiffera, a później jego synów[2]. W 1909 roku fabryka Pfeiffrów była największym przedsiębiorstwem garbarskim na terenie Polski[3]. W czasie powstania warszawskiego teren fabryki był miejscem masowych egzekucji około 5000 Polaków i Żydów. W czasie powstania zakład został także całkowicie zniszczony[4]. Po wojnie teren był wykorzystywany przez Warszawskie Zakłady Garbarskie i Zakłady Wklęsłodrukowe. Po ich wyburzeniu, na miejscu dawnej fabryki zbudowano Warszawskie Centrum Handlowe Klif, którego oficjalne otwarcie miało miejsce 3 marca 1999.
19 lutego 2009, podczas 8. Edycji Shopping Center Forum & Awards, warszawski i gdyński Klif zostały wyróżnione nagrodą Grand Prix dla najlepszego centrum handlowego w Polsce. Jury doceniło unikatowy dobór najemców, nowoczesny i unikatowy design, wysoką funkcjonalność, innowacyjność, lokalizację oraz podejmowane działania marketingowe i PR.
W 2020 w centrum działało 112 sklepów, trzy restauracje, dwie kawiarnie oraz klub fitness[5].
Inne informacje[edytuj | edytuj kod]
31 maja 2002 na terenie centrum handlowego doszło do strzelaniny, w wyniku której zginęło dwóch mężczyzn[6]. Wydarzenie było elementem trwającej wówczas w Warszawie wojny gangów[7]. Będący głównym celem ataku "Komandos" zbiegł, został jednak zastrzelony trzy miesiące później[8]. Wyrok 12 lat więzienia za podżeganie do zabójstw (między innymi "Komandosa") zapadł w 2017 roku[9].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1989-2001. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2002, s. 144. ISBN 83-908950-5-6.
- ↑ Józef Mieczysław Pfeiffer: Wspomnienia warszawskiego przemysłowca. Warszawa: Bis Press, 2003, s. 18. ISBN 83-913295-5-0.
- ↑ Józef Mieczysław Pfeiffer: Wspomnienia warszawskiego przemysłowca. Warszawa: Bis Press, 2003, s. 27. ISBN 83-913295-5-0.
- ↑ Józef Mieczysław Pfeiffer: Wspomnienia warszawskiego przemysłowca. Warszawa: Bis Press, 2003, s. 24. ISBN 83-913295-5-0.
- ↑ Magda Kłodecka. Na zakupy, ale też na golfa, do kina i do tężni. „Gazeta Stołeczna”, s. 15, 18 września 2020.
- ↑ Dwie ofiary strzelaniny w Warszawie. rmf24.pl, 2002-06-01. [dostęp 2018-12-30].
- ↑ "Komandos" ginął na raty. Rocznica strzelaniny w Klifie. rmf24.pl, 2017-05-31. [dostęp 2018-12-30].
- ↑ Piotr Machajski: Cztery lata dla jednego z najgroźniejszych gangsterów dekady. warszawa.wyborcza.pl, 2014-09-08. [dostęp 2018-12-30].
- ↑ Piotr Machajski: „Szkatuła” skazany za zlecenie pięciu zabójstw. tvp.info, 2017-07-27. [dostęp 2018-12-30].