Wasil Szłyndzikau
| Pełne imię i nazwisko |
Wasil Michajławicz Szłyndzikau |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 września 1947 |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna |
Zjednoczona Partia Obywatelska, |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
| Współprzewodniczący Zjednoczonej Partii Obywatelskiej | |
| Okres |
od 1994 |
| Przynależność polityczna | |
| Zastępca przewodniczącego Zjednoczonej Partii Obywatelskiej | |
| Okres |
od 1995 |
| Przynależność polityczna | |
Wasil Michajławicz Szłyndzikau (biał. Васіль Міхайлавіч Шлындзікаў, ros. Василий Михайлович Шлындиков, Wasilij Michajłowicz Szłyndikow; ur. 1 września 1947 w Madorze) – białoruski przedsiębiorca i polityk, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, członek opozycyjnej Zjednoczonej Partii Obywatelskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość i praca[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 1 września 1947 roku we wsi Madora, w rejonie rohaczowskim obwodu homelskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1970 roku ukończył Białoruski Państwowy Instytut Politechniczny. W latach 1970–1978 pracował jako mistrz, kierownik zmiany, zastępca kierownika wydziału w Mińskiej Fabryce Łożysk Tocznych. W latach 1978–1986 był kierownikiem Wydziału Przemysłowo-Transportowego Komitetu Komunistycznej Partii Białorusi (KPB) rejonu zawodskiego miasta Mińska, kierownikiem branżowego wydziału w Mińskim Komitecie Obwodowym KPB. W latach 1986–1990 pełnił funkcję dyrektora Mińskiej Fabryki „Udarnik”. W 1991 roku ukończył studia w Instytucie Personelu i Zarządzania w Bonn. W latach 1991–1996 pracował jako dyrektor generalny Zjednoczenia Naukowo-Produkcyjnego „Dormasz”, prezes koncernu „Amkodor”. Będąc na tym ostatnim stanowisku sprywatyzował i dostosował zarządzany przez siebie koncern do wymogów rynku, będąc pierwszym na Białorusi, kto dokonał takiej operacji z dużym zjednoczeniem budowy maszyn. Wchodził w skład Zjednoczonej Partii Obywatelskiej. W latach 1994–1995 był jej współprzewodniczącym, od 1995 roku – zastępcą przewodniczącego[1].
Działalność parlamentarna[edytuj | edytuj kod]
W drugiej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych 10 grudnia 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z matusiewickiego okręgu wyborczego nr 253 miasta Mińska. 19 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą[2], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego[3]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję przewodniczącego Stałej Komisji ds. Polityki Ekonomicznej i Reform[4]. Należał do opozycyjnej wobec prezydenta Alaksandra Łukaszenki frakcji „Działanie Obywatelskie”[5]. Odmówił przyjęcia stanowiska zastępcy przewodniczącego Rady Najwyższej, uzasadniając, że należy się ono Hienadziowi Karpience jako politykowi rokującemu większe nadzieje[1]. Od 21 czerwca był członkiem delegacji Rady do Zgromadzenia Parlamentarnego Stowarzyszenia Białorusi i Rosji[5]. W 1996 roku podpisał wniosek o impeachment Łukaszenki. Po dokonanej przez prezydenta kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo reformie konstytucyjnej tego samego roku nie wszedł w skład nowo utworzonej Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi[1]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory jednak nigdy się nie odbyły[6].
W latach 1997–2000 był dyrektorem generalnym Zrzeszenia Wspierania Rozwoju Gospodarczego[1].
Prace[edytuj | edytuj kod]
- Biełaruś – chronika chronika ekonomiczeskogo kryzisa. Moskwa: 1999. (ros.).
- (współautor i redaktor): Ekonomiczeskaja politika: analiz i alternatiwa. Mińsk: 1999. (ros.).
- liczne artykuły o problemach polityki gospodarczej[1].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Wasil Szłyndzikau jest żonaty, ma dwoje dzieci i dwie wnuczki. Jest prawosławny[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Kto… ↓, s. 256–257
- ↑ Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь трынаццатага склікання, зарэгістраваных 19 снежня 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2020-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-31)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №38-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-16)]. (ros.).
- ↑ a b С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 21 июня 1996 г. №391-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-06-21. [dostęp 2021-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-23)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.