Who’s Next
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| The Who | ||||
| Wydany |
2 sierpnia 1971 | |||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
marzec – maj 1971 | |||
| Gatunek | ||||
| Długość |
43:36 (LP) | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent |
The Who, Glyn Jones | |||
| Oceny | ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
Who’s Next – album brytyjskiej grupy rockowej The Who z 1971 roku. Przez wielu fanów zespołu uważany jest za najlepsze osiągnięcie grupy. Choć pierwotnie album miał stać się kolejnym koncept albumem lub rock operą zespołu, tematyka jest bardzo zróżnicowana – znajdują się tu zarówno odniesienia do filozofii życiowej (pierwsze dwa utwory), miłości (kolejne dwa), czy polityki (ostatni utwór). Wiele piosenek było wielokrotnie coverowanych przez innych artystów, m.in. przez Pearl Jam i Limp Bizkit. „Baba O’Riley” oraz „Won't Get Fooled Again” zostały wykorzystane w serialach Kryminalne zagadki Nowego Jorku, Kryminalne zagadki Miami i Dr House oraz w filmie Kostka przeznaczenia. Do końca lat 90. XX wieku ostatni utwór był zakazany w Korei Południowej.
W 2003 album został sklasyfikowany na 28. miejscu listy 500 albumów wszech czasów dwutygodnika „Rolling Stone”[2].
Lista utworów[edytuj | edytuj kod]
Muzyka i teksty autorstwa Pete’a Townshenda (z wyjątkiem „My Wife”).
1. „Baba O’Riley” 5:08 2. „Bargain” 5:34 3. „Love Ain’t For Keeping” 2:10 4. „My Wife” (Entwistle) 3:36 5. „The Song Is Over” 6:18 6. „Getting In Tune” 4:50 7. „Going Mobile” 3:43 8. „Behind Blue Eyes” 3:44 9. „Won’t Get Fooled Again” 8:33 43:36
Utwory dodatkowe w wydaniu z 1995 r.[edytuj | edytuj kod]
1. „Pure and Easy” 4:19 2. „Baby Don’t You Do It” 5:13 3. „Naked Eye” 5:22 4. „Water” 6:25 5. „Too Much of Anything” 4:24 6. „I Don’t Even Know Myself” 4:54 7. „Behind Blue Eyes” (alt. wersja) 3:25 34:02
Twórcy[edytuj | edytuj kod]
- Roger Daltrey – śpiew
- Pete Townshend – gitara, pianino w „Baba O’Riley”, syntezator, śpiew w „Song Is Over” i „Going Mobile”
- John Entwistle – gitara basowa, instrumenty dęte, śpiew i pianino w „My Wife”
- Keith Moon – perkusja
- Dave Arbus – skrzypce w „Baba O’Riley”
- Nicky Hopkins – pianino w „The Song Is Over” i „Getting In Tune”
Certyfikaty i sprzedaż[edytuj | edytuj kod]
| Kraj | Certyfikat | Sprzedaż |
|---|---|---|
| Stany Zjednoczone (RIAA) | 3x platynowa płyta[3] | 3 000 000+[3] |
| Wielka Brytania (BPI) (edycja z 1993) |
platynowa płyta[4] | 300 000+[5] |
| Włochy (FIMI) | złota płyta[6] | 25 000+[7] |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Robert Christgau: The Who. robertchristgau.com. [dostęp 2023-12-07]. (ang.).
- ↑ Rolling Stone (USA) Lists - The Rolling Stone Top 500 Albums. rocklistmusic.co.uk. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
- ↑ a b Gold & Platinum [online], RIAA, 8 lutego 1993 [dostęp 2023-12-05] (ang.).
- ↑ The Who – „Who's Next” [online], BPI, 15 czerwca 2018 [dostęp 2023-12-05] (ang.).
- ↑ Certification Levels [online], BPI [dostęp 2023-12-05] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-07] (ang.).
- ↑ Certificazioni [online], F.I.M.I. [dostęp 2023-12-05] (wł.). Zaznaczyć „Album e Compilation”, w rozwijanym menu „Anno” wybrać „Tutti gli anni”, w polu „Filtra” wpisać „The Who”.
- ↑ Certificazioni [online], F.I.M.I. [dostęp 2023-12-05] [zarchiwizowane z adresu 2022-01-10] (wł.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- The Who – „Who's Next” [online], Discogs [dostęp 2023-12-05] (ang.).