Więdnięcie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Więdnięcie może prowadzić do nieodwracalnych zmian w organizmie rośliny

Więdnięcie – utrata turgoru w komórkach budujących organy roślin. Wyróżniane są trzy poziomy więdnięcia[1]:

  • więdnięcie początkowe,
  • więdnięcie okresowe,
  • więdniecie trwałe.

Więdnięcie początkowe występuje często u roślin, zwykle o okresie dnia, gdy transpiracja jest wysoka. Nie powadzi do trwałych uszkodzeń i ustępuje po opadach deszczu lub w nocy, gdy roślina uzupełni deficyt wody.

Więdnięcie okresowe powstaje na skutek dłużej trwającej suszy. Organy roślin tracą turgor a starsze liście opadają. Dochodzi do trwałego uszkodzenia rośliny i związanego z tym spadku intensywności procesów metabolicznych. W nocy lub po deszczu roślina regeneruje się.

Więdnięcie trwałe to sytuacja gdy roślina nie jest w stanie uzupełnić zapasu wody, ze względu na jej niedobór w glebie. Zawartość wody w glebie prowadząca do trwałego więdnięcia jest określana jako punkt trwałego więdnięcia. Dłuższy deficyt wody prowadzi do śmierci rośliny[1].

Więdnięcie czasami jest objawem chorobowym po opanowaniu rośliny przez patogena. Przyczyną patologicznego więdnięcia może być[2]:

Więdnięcie roślin spowodowane przez patogeny najczęściej kończy się śmiercią roślin[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Zurzycki Jan (red.), Michniewicz Marian (red.): Fizjologia roślin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1985, s. 426-428. ISBN 83-09-00661-6.
  2. a b Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia, t. 1. Podstawy fitopatologii, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, s. 387, ISBN 978-83-09-01063-0.