Wiadukt Gabriela Narutowicza
 Widok od strony zachodniej | |
| Poprzednie nazwy |
Wiadukt Obornicki |
|---|---|
| Państwo | |
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Miejscowość | |
| Podstawowe dane | |
| Przeszkoda |
północny odcinek kolei obwodowej (395) |
| Długość |
286 m |
| Szerokość: • jezdni • chodników • dróg rowerowych |
|
| Dopuszczalna masa pojazdu: |
40 t |
| Data budowy |
1974[1] |
| Data zburzenia |
2001[1] |
| Data odbudowy |
2003 |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°27′52,85″N 16°53′19,13″E/52,464681 16,888647
| |
Wiadukt Gabriela Narutowicza – wiadukt drogowy nad linią kolejową nr 395 (obwodnicą i stacją towarową Poznań Piątkowo), w granicach Poznania (dzielnica Stare Miasto) oraz Suchego Lasu.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Wiadukt Gabriela Narutowicza był pierwszym w Poznaniu obiektem inżynieryjnym o konstrukcji podwieszanej. Znajduje się w ciągu ul. Obornickiej. Jego patronem jest Gabriel Narutowicz – pierwszy Prezydent Polski. Obecną nazwę nadano na mocy Uchwały Rady Miasta Poznania z 27 maja 2003 roku[2].
Ma długość całkowitą 286 m i nośność 40 ton. W jego skład wchodzą dwa pasy jezdni o szerokości 8 m oraz dwie 2,5-metrowe drogi pieszo-rowerowe. Nocą jest podświetlony.
Wiadukt jest punktem końcowym drogi wojewódzkiej nr 433. W latach 1986–2014 był częścią drogi krajowej nr 11, a jeszcze wcześniej stanowił fragment drogi państwowej nr 155.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zamknięcie Wiaduktu Obornickiego. poznan.pl, 2001-01-12. [dostęp 2018-06-25]. (pol.).
- ↑ Uchwała nr XVIII/129/IV/2003 Rady Miasta Poznania z dnia 27 maja 2003 r. w sprawie nadania nazwy wiaduktu [online], Biuletyn Informacji Publicznej Miasta Poznania [dostęp 2021-01-11] (pol.).
| Historyczne | |
|---|---|
| Istniejące | |
| Wiadukty | |
| Estakady | |
| Projektowane |
