Wicewo
53°53′22″N 16°07′45″E/53,889444 16,129167| osada | |
 Zabudowania wsi | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
49 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2014) |
180 |
| Strefa numeracyjna |
94 |
| Kod pocztowy |
78-220[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ZBI |
| SIMC |
0313696 |
Położenie na mapie gminy Tychowo  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu białogardzkiego  | |
| 53°53′22″N 16°07′45″E/53,889444 16,129167[1]
| |
Wicewo (niem. Vietzow) – osada sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Tychowo. W latach 1975–1998 osada należała do woj. koszalińskiego. Według danych UM, na dzień 31 grudnia 2014 roku wieś miała 180 stałych mieszkańców[3].
Wieś wchodząca w skład sołectwa: Osówko.
Osady wchodzące w skład sołectwa: Sławomierz oraz Trzebiec
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Osada leży w odległości ok. 10 km na południowy zachód od Tychowa, między Osówkiem a miejscowością Trzebiec.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Dawny majątek rycerski i stare lenno rodu von Kleist (Kleszczów), wzmiankowane w źródłach z 1623 r. W latach 1754 - 1755 majątek trafił w ręce hrabiego von Rittberg. W 1804 r. majątek wicewski zakupił prezydent szczecińskiej Kamery Wojny i Domen von Igersleben. Pomiędzy rokiem 1845 a 1864 majątek kilkakrotnie zmieniał właścicieli. Jako ostatni nabył Oskar von Rhoeden. Był to jeden z trzech największych majątków w okręgu białogardzkim obok Tychowa i Smęcina. Rodzina von Rhoeden była w posiadaniu Wicewa do końca II wojny światowej, po czym majątek upaństwowiono. Do 1990 roku w majątku istniało Państwowe Gospodarstwo Rolne[potrzebny przypis].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[4][5]:
- kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki pw. Matki Bożej Szkaplerznej, neogotycki z 1860 r. Kościół filialny należący do parafii pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Byszynie, dekanatu Białogard, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Nad bocznym wejściem do kościoła widoczny jest herb rodziny von Rhoeden - jego założycieli. Kościół zbudowany z cegły, z wyodrębnionym prezbiterium, zakończonym półokrągło. Po stronie zachodniej murowana wieża, pokryta dachówką. Okna zakończone ostrym łukiem. W prezbiterium okna ozdobione witrażami. Sufit sklepiony. Dwuspadowy dach kryty dachówką. Chór organowy, bez organów, wsparty jest na dwóch drewnianych słupach. Pod kościołem znajduje się sklepiona krypta, wsparta na 2 kolumnach, z osobnym wejściem. W krypcie 4 okna zakończone półokrągło. Wewnątrz kościoła zachował się pełni XIX-wieczny, neogotycki wystrój[6].
- park dworski, krajobrazowy z drugiej połowy XIX wieku, zajmujący przestrzeń nieregularnego wieloboku o pow. ok. 8 ha. Na kompozycję parku składa się drzewostan mieszany w wieku 70 - 150 lat, swobodne skomponowane ciągi spacerowe, ciek wodny z trzema stawami oraz aleja bukowo - świerkowa.
inne zabytki:
- cmentarz z drugiej połowy XIX wieku, gdzie zachowały się stare nagrobki z mało czytelnymi napisami oraz okazałe drzewa oplecione dzikim powojem.
Osoby urodzone w Wicewie[edytuj | edytuj kod]
- Ewald Jürgen Georg von Kleist (ur. 1700, zm. 1748) – pruski prawnik i uczony, fizyk
Komunikacja[edytuj | edytuj kod]
W miejscowości jest przystanek autobusowy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 145564
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1460 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ UM: Wykaz liczby mieszkańców w Gminie Tychowo, stan na 31-12-2014 r.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. zachodniopomorskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 4. [dostęp 2013-03-30].
- ↑ „Zachodniopomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków”. Szczecin.
- ↑ Andrzej Świrko, Szlakami otwartych kościołów dorzecza Parsęty, Elżbieta Mitura, Karlino: Związek Miast i Gmin Dorzecza Parsęty, [2007], s. 92, ISBN 978-83-7518-021-3, OCLC 297855984.
