Wiera Oboleńska

Wiera Apołłonowna Oboleńska

Vicky

Data i miejsce urodzenia	11 lipca 1911 Baku
Data i miejsce śmierci	4 sierpnia 1944 Więzienie Plötzensee
Przyczyna śmierci	dekapitacja
Małżeństwo	Nikołaj

Prezydent Rosji Władimir Putin składa kwiaty na symbolicznym grobie Wiery Oboleńskiej, 2000

Wiera Apołłonowna Oboleńska zd. Makarowa, ps. Vicky (fr. Véra Obolensky; ur. 11 lipca 1911 w Baku, zm. 4 sierpnia 1944 w więzieniu Plötzensee w Berlinie) – rosyjska uczestniczka francuskiego ruchu oporu.

Z Rosji emigrowała razem z rodzicami po rewolucji październikowej. Krótko przed wybuchem II wojny światowej wyszła za mąż za Nikołaja Aleksandrowicza Oboleńskiego. Pracowała jako sekretarka Jacques’a Arthuysa, przemysłowca i działacza francuskiej skrajnie prawicowej organizacji Action française, a zarazem zdecydowanego przeciwnika nazizmu.

We francuski ruch oporu zaangażowała się latem 1940, przystępując do utworzonej przez Arthuysa tajnej Organizacji Cywilnej i Wojskowej (fr. Organisation Civile et Militaire), do której wprowadziła także swojego męża i przyjaciół Kiriłła Makinskiego oraz Sofię Nosowicz. Została sekretarką generalną organizacji, brała udział w przekazywaniu do Londynu informacji o działaniach niemieckich we Francji oraz o dalszych planach wojsk niemieckich, zdobytych przez członków organizacji. Spotykała się z dowódcami komórek Organizacji Cywilnej i Wojskowej i przekazywała im polecenia dowództwa, przyjmowała meldunki, kopiowała nielegalnie pozyskane plany niemieckich obiektów wojskowych. Po aresztowaniu Arthouysa w końcu 1942 Wiera Oboleńska stała się najbliższą współpracownicą nowego komendanta organizacji, pułkownika Alfreda Touny.

W końcu roku następnego Gestapo zorientowało się o istnieniu organizacji i dokonało masowych aresztowań jej działaczy. 17 grudnia 1943 Wiera Oboleńska i Sofia Nosowicz zostały aresztowane w mieszkaniu tej ostatniej. Obydwie były przetrzymywane w więzieniu Fresnes w Paryżu, następnie w więzieniu w Arras. Mimo wyczerpujących przesłuchań Oboleńska nie wydała nikogo, przyznając się jedynie do własnej przynależności do organizacji. Została skazana na śmierć, przewieziona do berlińskiego więzienia Plötzensee i tam zgilotynowana. Jej symboliczny grób znajduje się na rosyjskim cmentarzu prawosławnym w cmentarzu prawosławnym w Sainte-Geneviève-des-Bois, w kaplicy poświęconej pamięci Rosjan walczących po stronie francuskiej w II wojnie światowej. Upamiętnia ją także tablica na ul. Rueil-la-Gadelière w Paryżu, gdzie mieszkała z mężem w ostatnich latach życia.

W 1958 została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej i Krzyżem Wojennym.

Jej mąż Nikołaj po II wojnie światowej został prawosławnym duchownym i służył jako protoprezbiter m.in. w soborze św. Aleksandra Newskiego w Paryżu.