Wiktar Ciareszczanka
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Wiktar Iwanawicz Ciareszczanka |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
30 stycznia 1950 |
| Prezes Rady „Zrzeszenie Małej i Średniej Przedsiębiorczości” | |
| Przynależność polityczna |
bezpartyjny |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna |
Białoruska Partia Ludowa, frakcja „Zgoda” |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
Wiktar Iwanawicz Ciareszczanka (biał. Віктар Іванавіч Цярэшчанка, ros. Виктор Иванович Терещенко, Wiktor Iwanowicz Tierieszczenko; ur. 30 stycznia 1950 roku w Dubrowce w rejonie krasnopolskim) – białoruski polityk, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, kandydat nauk ekonomicznych, podejmował próby startowania w wyborach prezydenckich w latach 1994 i 2001; kandydat na prezydenta w wyborach prezydenckich 2010.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość i praca[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 30 stycznia 1950 roku w Dubrowce, pochodzi z rodziny chłopskiej. W 1975 roku ukończył fakultet ekonomiczny Homelskiego Uniwersytetu Państwowego. Naukę kontynuował w Międzynarodowym Instytucie Zarządzania w Kijowie, następnie na University of Delaware. W 1990 roku otrzymał stopień naukowy Master of Business Аdministration in International Business Activities (MBA). Pracował jako ślusarz, frezer, inżynier i kierownik oraz działał przy likwidacji następstw awarii w Czarnobylu.
W latach 1992–2004 sprawował funkcję dyrektora generalnego Międzynarodowego Instytutu Zarządzania (MIM-Biełaruś)[1]. W latach 1993–2004 był przewodniczącym Białoruskiego Związku Obywatelskiego "Dyplomacja Narodowa". W okresie 1994–2000 był przewodniczącym Białoruskiej Partii Ludowej. W 1994 roku próbował kandydować na prezydenta Białorusi (komitet wyborczy w składzie powyżej tysiąca osób zebrał powyżej 90 tys. podpisów; wymagano 100 tys., dlatego nie został zarejestrowany przez CKW jako kandydat). W okresie sierpień–wrzesień 1994 roku był kierownikiem urzędu ds. terytorialnych w Administracji Prezydenta Republiki Białorusi.
Działalność parlamentarna[edytuj | edytuj kod]
W drugiej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych 10 grudnia 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z Uschodniego Okręgu Wyborczego Nr 246 miasta Mińska. 19 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą[1], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego[2]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Edukacji, Nauki i Kultury[3]. Należał do popierającej prezydenta Alaksandra Łukaszenkę frakcji „Zgoda”. 1 kwietnia został członkiem stałej delegacji Rady do Zgromadzenia Parlamentarnego OBWE[4]. Od 3 czerwca był przewodniczącym grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Ukrainy[5]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[6]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[7].
Późniejsza działalność[edytuj | edytuj kod]
W 2001 roku ponownie był wytypowany na kandydata na prezydenta. Tym razem komitet liczył ponad 6 tys. osób, zebrano 116 tys. podpisów, jednak CKW ich nie uznała. Przed kampanią wyborczą 2010 roku komitet Ciareszczanki liczył 1301 osób, zebrano ponad 100 tys. podpisów i zarejestrowano go jako kandydata na prezydenta. W wyborach uzyskał wynik 1,08%.
W latach 2004–2006 kierował przedstawicielstwem Międzynarodowej Autonomicznej Niekomercyjnej Organizacji "Komitet Wykonawczy Rady Narodów Słowiańskich Białorusi, Rosji, Ukrainy w Republice Białorusi". Obecnie jest przewodniczącym Rady "Zreszenia Małej i Średniej Przedsiębiorczości".
W 2004 roku otrzymał najwyższe kwalifikacje od Białoruskiej Akademii Inżynieryjnej, jest laureatem Międzynarodowej Premii "Święta Sofia" za zaangażowanie w odrodzenie duchowości, narodowej nauki i kultury. Od 3 września 2008 roku jest honorowym obywatelem miasta Béthune we Francji. Ciareszczanka jest autorem ponad 70 publikacji i prac państwowych o tematyce problematyki rozwoju Białorusi. Jest bezpartyjny, żonaty po raz drugi, ma trzy córki i wnuczkę.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Wiktar Ciareszczanka mieszka w bloku z przełomu lat 80. i 90. XX wieku przy ulicy Wiasiołkawej 4, w mikrorejonie Wiesnianka, w rejonie centralnym Mińska[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь трынаццатага склікання, зарэгістраваных 19 снежня 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2020-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-31)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №33-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 1 апреля 1996 г. №178-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-04-01. [dostęp 2019-08-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-29)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-29)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
- ↑ Алесь Пілецкі: Каралі раёнаў: Што расказваюць пра патэнцыйных кандыдатаў суседзі. Europejskie Radio dla Białorusi. [dostęp 2019-08-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-26)]. (biał.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Strona oficjalna. tereshchenko.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-18)].
- Виктор Терещенко: моя кандидатура — самая подготовленная после Лукашенко.
- ЦИК: за Лукашенко проголосовало 79,67% избирателей. news.mail.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-28)]..