Wiktor Grzesicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Grzesicki
Ilustracja
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

28 listopada 1859
Ochotnica

Data i miejsce śmierci

28 stycznia 1917
Lublin

Przebieg służby
Lata służby

18781917

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

20 Pułk Piechoty
Grupa Polskich Legionów
III Brygada Legionów Polskich

Stanowiska

komendant grupy
komendant brygady

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie pokoju) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Żelazny (1813) II Klasy

Wiktor Grzesicki (ur. 28 listopada 1859 w Ochotnicy, zm. 28 stycznia 1917 w Lublinie) – Polak, generał major cesarskiej i królewskiej armii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Lata dziecięce spędził w Biegonicach i Nowym Sączu. W latach 1869–1875 uczył się w I Gimnazjum w Nowym Sączu. 26 listopada 1876 jako szeregowiec rozpoczął służbę wojskową w 20 pułku piechoty. Dwa lata później został zawodowym oficerem armii austriackiej. Całkowicie związany z monarchią Habsburgów, bardziej uważał się za Austriaka.

W czasie I wojny światowej pełnił służbę w sztabie c. i k. 1 Armii. W październiku i listopadzie 1914 roku walczył ochotniczo na froncie, w szeregach macierzystego 20 pułku piechoty. 8 lutego 1915 roku objął komendę nad Grupą Polskich Legionów w Piotrkowie, a następnie w Twierdzy Dęblin. 8 września 1915 roku objął komendę III Brygady Legionów i sprawował ją do 14 lipca 1916 roku. W okresie od 15 kwietnia do 14 maja 1915 roku i od 13 grudnia 1915 do 7 lutego 1916 roku pełnił obowiązki komendanta Legionów Polskich. 7 maja 1916 roku awansował na generała majora ze starszeństwem z 1 maja 1916 roku, i wyznaczony na stanowisko zastępcy Karla Kuka, c. i k. generała-gubernatora w Lublinie. Zmarł 28 stycznia 1917 roku w Lublinie.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Otrzymał austriackie: Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa, Krzyż Zasługi Wojskowej, Medal Zasługi Wojskowej (za służbę w czasie pokoju), Odznakę za Służbę Wojskową (dla oficerów za 25 lat służby), Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (1908), Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 1898[1], a także niemiecki Krzyż Żelazny II klasy w 1916[2][3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Identyfikacja odznaczeń ze zdjęcia w infoboksie
  2. Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 4, Nr 17 z 16 kwietnia 1916. 
  3. Adolf Nowaczyński, Dokumenty historyczne z wojny europejskiej, z. 1. Warszawa 1922, s. 42.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • H. P. Kosk, Generalicja polska, t. I A-Ł, wyd. Ajaks, Pruszków 1998.
  • Jan Dąbrowski, Dziennik 1914-1918, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1977.
  • Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, ISBN 83-7188-235-1, OCLC 830250410.
  • Henryk Szewczyk Jerzy Leśniak, Bóg, Honor, Ojczyzna. Sądeccy żołnierze i generałowie w służbie niepodległej Rzeczypospolitej, Nowy Sącz - Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2009, s. 77, ISBN 978-83-7629-075-1, OCLC 750507186.