Wiktor Hoszowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Zygmunt Hoszowski
Viktor Ritter von Hoszów Hoszowski
Ilustracja
podpułkownik żandarmerii
gen. insp. Policji Państwowej
Data i miejsce urodzenia

20 kwietnia 1873
Łysa Góra, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

1940
ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
Wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

Komendant Główny Policji Państwowej

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi II stopnia Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Krzyż Obrony Lwowa
Multimedia w Wikimedia Commons

Wiktor Zygmunt Hoszowski[1] herbu Sas (ur. 20 kwietnia 1873 w Łysej Górze, zm. 1940) – podpułkownik żandarmerii Wojska Polskiego i generalny inspektor Policji Państwowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wiktor Zygmunt Hoszowski urodził się 20 kwietnia 1873 roku w Łysej Górze (Łysa Hora), nazywanej także Eleonorówką, w gminie Grzymałów ówczesnego powiatu skałackiego, w rodzinie Stanisława i Michaliny[2]. W 1891 roku ukończył gimnazjum w Tarnopolu[3]. W latach 1891–1893 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Następnie odbył obowiązkową służbę wojskową w austriackim 15 pułku piechoty, jako jednoroczny ochotnik. 22 grudnia 1894 roku został powołany do zawodowej służby wojskowej w Armii Austro-Węgier, przydzielony do 15 pułku piechoty i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu. 24 grudnia 1895 roku awansował na podporucznika[4]. 14 kwietnia 1900 roku został skierowany na praktykę w Żandarmerii Krajowej. 1 maja 1901 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów żandarmerii. 1 listopada 1904 roku awansował na porucznika (niem. Oberleutnant)[5]. Został awansowany na stopień rotmistrza żandarmerii z dniem 1 listopada 1910 roku[6]. W 1914 roku był komendantem oddziału żandarmerii krajowej nr 13 w Jarosławiu[7]

Podczas I wojny światowej służył na froncie jako oficer nadkompletowy komanda żandarmerii krajowej nr 5 ze Lwowa[8]. Został awansowany na stopień majora żandarmerii z dniem 1 lutego 1917 roku[9]. Służył w sztabie komendy miasta Lwowa, a jesienią 1917 roku został ponownie przydzielony do krajowej komendy żandarmerii nr 5 we Lwowie[10].

U kresu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego i w listopadzie 1918 roku brał udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[11]. Przed 11 listopada został mianowany zastępcą komendanta żandarmerii obrony Lwowa, zaś faktycznie sprawował funkcje komendanta żandarmerii obrony Lwowa, odpowiadając za organizację i egzekutywę tejże (nominalnie stanowisko komendanta Komendy Głównej Żandarmerii Obrony Lwowa sprawował od 11 do 23 listopada 1918 roku ppłk piechoty Adam Hełm-Pirgo, który z uwagi na podeszły wiek ograniczył się do dowództwa)[12][13][14][15][16][17].

30 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Korpusie Żandarmerii, w „grupie oficerów byłej Armii Austro-Węgierskiej”. Był wówczas w Rezerwie Armii[18]. W 1920 roku organizował i był komendantem Policji Państwowej w Małopolsce, w 1921 roku na Śląsku[3]. 10 października 1921 roku został mianowany zastępcą komendanta głównego Policji Państwowej, a 8 kwietnia 1922 roku – komendantem głównym Policji Państwowej. 17 marca 1923 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska. Z dniem 1 lutego 1924 roku został przeniesiony na emeryturę.

Pełniąc służbę w Policji Państwowej, w dalszym ciągu pozostawał oficerem rezerwy żandarmerii, a następnie oficerem pospolitego ruszenia żandarmerii, i posiadał przydział do 6 Dywizjonu Żandarmerii we Lwowie[19][20]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI i pozostawał w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI. Jako podpułkownik ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku, figurował na liście starszeństwa oficerów pospolitego ruszenia żandarmerii[21]. W tym samym roku przeniósł się ze Lwowa do Chodorowa, w powiecie tłumackim, i tam mieszkał do 1939 roku. Należał do Związku Obrońców Lwowa[22]. Po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany i osadzony w Tłumaczu, a następnie w Stanisławowie. 24 grudnia 1939 roku został przewieziony do Chersonia, a następnie do Mikołajowa. Dalsze losy pozostają nieznane. Prawdopodobnie został zamordowany wiosną 1940 roku.

Od 1899 roku był mężem Jadwigi Krauze[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji wojskowych c. k. armii był określany w języku niemieckim jako „Viktor Ritter von Hoszów Hoszowski”.
  2. ↑ Fotokopia dowodu osobistego Wiktora Zygmunta Hoszowskiego serii A numer 671082 wydanego 25 czerwca 1932 roku przez Magistrat Królewskiego Stołecznego Miasta Lwowa opublikowana na Portalu o przedwojennej policji „Policja Państwowa” [1]. Eleonorówka (Łysa Hora) figuruje w Skorowidzu miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. Województwo tarnopolskie, tom XV, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s. 17.
  3. ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 108. [dostęp 2021-07-27].
  4. ↑ Urszula Kraśnicka, Wiktor Zygmunt Sas Hoszowski ..., s. 29.
  5. ↑ U. Kraśnicka, Wiktor Zygmunt ..., op. cit., s. 30.
  6. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1914. Wiedeń: 1914, s. 467.
  7. ↑ a b c d Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1914. Wiedeń: 1914, s. 481.
  8. ↑ a b c Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916, s. 278.
  9. ↑ a b c Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 649.
  10. ↑ Hoszowski. Żandarmeria ↓, s. 161.
  11. ↑ Hoszowski. Żandarmeria ↓, s. 164.
  12. ↑ Hoszowski. Żandarmeria ↓, s. 164, 165-166.
  13. ↑ Czesław Mączyński: Boje lwowskie. Cz. 1. Oswobodzenie Lwowa (1-24 listopada 1918 roku). T. I. Warszawa: 1921, s. 183-184.
  14. ↑ Czesław Mączyński: Boje lwowskie. Cz. 2. Oswobodzenie Lwowa (1-24 listopada 1918 roku). T. II. Warszawa: 1921, s. 146, 151.
  15. ↑ W rocznicę zgonu śp. płk. A. Hełm-Pirgo. „Gazeta Lwowska”. Nr 273, s. 2, 1 grudnia 1937. 
  16. ↑ Leszek Kania: Ochrona porządku prawnego i bezpieczeństwa publicznego podczas Obrony Lwowa (listopad 1918 – marzec 1919). Prace Instytutu Prawa i Administracji PWSZ w Sulechowie. s. 294. [dostęp 2015-10-31].
  17. ↑ Obrona Lwowa w listopadzie 1918 roku. lwow.com.pl. [dostęp 2015-10-31].
  18. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku, poz. 738.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1058, 1066 tu jako podpułkownik ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych żandarmerii.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 962, 968 tu jako podpułkownik ze starszeństwem z 1 lipca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów pospolitego ruszenia żandarmerii.
  21. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 291.
  22. ↑ Wiktor Zygmunt Sas-Hoszowski – Policja Państwowa [online], policjapanstwowa.pl [dostęp 2018-04-20] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-21] (pol.).
  23. ↑ M.P. z 1930 r. nr 60, poz. 89 „za zasługi na polu pracy społecznej i filantropijnej”.
  24. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Komendanci Główni Policji Państwowej

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Hoszowski&oldid=72437251”