Wiktor Trościanko

Wiktor Trościanko
Wiktor, Olgierd
	; Wiktor Trościanko (ok. 1970)
	podporucznik czasu wojny
Data i miejsce urodzenia	24 października 1911 ; Wilno
Data i miejsce śmierci	26 listopada 1983 ; Dénia
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Jednostki	batalion „Gustaw”
Stanowiska	oficer informacyjno-wychowawczy
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; powstanie warszawskie

Wiktor Trościanko ps. Wiktor, Olgierd^[1] (ur. 24 października 1911 w Wilnie, zm. 26 listopada 1983 w Dénii) – polski dziennikarz i pisarz.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie (1930), a następnie Wydziału Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego (1934). W trakcie studiów należał między innymi do Akademickiego Klubu Włóczęgów Wileńskich, gdzie jego kolegami byli Czesław Miłosz i Paweł Jasienica^[2]. Jeszcze jako student podjął współpracę z rozgłośnią wileńską Polskiego Radia, w której od 1931 prowadził audycję dla studentów Kwadrans akademicki. Po ukończeniu studiów został stałym pracownikiem Polskiego Radia. Opracowywał m.in. słuchowiska literackie oraz szopki radiowe. W 1937 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował do wybuchu II wojny światowej.

W okresie okupacji hitlerowskiej działał w Stronnictwie Narodowym i Narodowej Organizacji Wojskowej. Był pracownikiem referatu reportażowego Sekcji Polskiego Radia Delegatury Rządu na Kraj^[3]. Był redaktorem naczelnym organu NOW „Walki”. Jako żołnierz Batalionu „Gustaw” brał udział w powstaniu warszawskim. Po upadku powstania został więźniem obozów jenieckich, m.in. oflagu II D Gross Born (Borne Sulinowo-Kłomino) i stalagu X B w Sandbostel.

Po II wojnie światowej zdecydował się na emigrację do Londynu, gdzie publikował swoje artykuły w „Myśli Polskiej”, „Orle Białym” i in. W 1952 został publicystą radiowym w Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, gdzie prowadził audycję Odwrotna strona medalu, w której polemizował z komunistyczną propagandą. Podpisał list pisarzy polskich na Obczyźnie, solidaryzujących się z sygnatariuszami protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59)^[4]. Był przeciwnikiem linii politycznej i redakcyjnej Jana Nowaka-Jeziorańskiego oraz Jadwigi Mieczkowskiej, czemu dał wyraz m.in. w rozmowach przeprowadzanych w Monachium z oficerami Wojskowej Służby Wewnętrznej PRL^[5]^[6].

Ostatnie lata życia mieszkał w Hiszpanii. Zmarł w miejscowości Dénia 26 listopada 1983^[7]^[8].

Przeciw wiatrom (zbiór wierszy), 1956
Nike i skarabeusz (zbiór reportaży), 1965
Trylogia powieściowa: Wiek męski (1971), Wiek klęski (1971), Nareszcie lata pokoju (1976)

↑ Wiktor Trościanko. 1944.pl. [dostęp 2022-01-23]. (pol.).
↑ A. Srebrakowski, Wileńscy „Włóczędzy”, Wrocław 1997; W. Szełkowski, Klub Włóczęgów Wileńskich, Wilno 1999.
↑ Waldemar Grabowski, Polska Tajna Administracja Cywilna 1940–1945, Warszawa 2003, s. 230.
↑ „Kultura” 1976/03/342 Paryż 1976, s. 34.
↑ Agent ujawniony. dziennikpolski24.pl, 2004-10-06. [dostęp 2022-01-23]. (pol.).
↑ "As wywiadu" PRL domaga się od "Rzeczpospolitej" sprostowania. press.pl, 2007-03-09. [dostęp 2022-01-23]. (pol.).
↑ 10. Nasze lektury: Dramat opuszczonych. jozefdarski.pl. [dostęp 2022-01-23]. (pol.).
↑ Trościanko Wiktor, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-01-23] .