Wilhelm Meise

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wilhelm Meise (ur. 12 września 1901 w Essen, zm. 24 sierpnia 2002 w Hamburgu) – niemiecki zoolog. Zajmował się w szczególności ornitologią, jednak niekiedy publikował również prace dotyczące taksonomii skorpionów, pająków, łuskonośnych i mięczaków[1]. Meise uczęszczał do seminarium nauczycielskiego w Essen, jednak w wieku 20 lat przerwał edukację, by pomagać w pracy swemu ojcu. Później pracował również jako pisarz w biurze podatkowym, a także jako nauczyciel domowy u nadleśniczego. W 1924 roku zaocznie zdał maturę w Düsseldorfie i dostał się na berliński Uniwersytet Fryderyka Wilhelma, gdzie studiował matematykę i nauki przyrodnicze. Po czterech latach doktoryzował się pod kierunkiem Erwina Stresemanna. Tematem jego dysertacji doktorskiej było występowanie i krzyżowanie czarnowronów i wron siwych (oryg. Die Verbreitung der Aaskrähe (Formenkreis Corvus corone L.))[2]. Praca ta była często cytowana jako przykład krzyżowania organizmów bliskich gatunkowej odrębności lub wręcz całkowicie odrębnych. Kolejna ważna publikacja Meisego dotyczyła taksonomicznych i historycznych związków pomiędzy wróblami domowymi a śródziemnomorskimi. Od 1929 roku do wybuchu II wojny światowej Meise pracował jako kustosz działu kręgowców Muzeum Historii Naturalnej w Dreźnie. Tam poznał Willego Henniga, studiującego wówczas na Uniwersytecie w Lipsku. Wspólnie napisali dwie publikacje o zdolnych do szybowania wężach. Meise nakłonił również Henniga, by przeprowadził rewizję rodzaju Draco[3]. W przyszłości, gdy Hennig opracuje „systematykę filogenetyczną”, Meise wprowadzi ją do ornitologii. Po zakończeniu wojny Meise spędził trzy lata w obozie na Syberii i w 1948 roku powrócił do Niemiec, do Berlińskiego Muzeum Zoologicznego. W 1951 roku otrzymał posadę kustosza działu ornitologii Muzeum Historii Naturalnej w Hamburgu oraz profesora Uniwersytetu w Hamburgu. W muzeum pracował do 1969 roku, zaś na uniwersytecie – do 1972[1].

Meise był autorem 170 publikacji naukowych dotyczących głównie taksonomii, zoogeografii i ewolucji ptaków. Brał udział w wyprawach do Afryki, gdzie badał geograficzną zmienność, specjację i ewolucję afrykańskich ptaków. Uczestniczył w większości spotkań Niemieckiego Towarzystwa Ornitologicznego oraz Międzynarodowego Kongresu Ornitologicznego w latach 1926–1999. Ożenił się w 1930 roku i miał trójkę dzieci[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Jürgen Haffer. In memoriam: Wilhelm Meise, 1901–2002. „The Auk”. 120 (2), s. 540, 2003. DOI: 10.1093/auk/120.2.540. JSTOR: 4090210. (ang.). 
  2. H. Hoerschelmann, J. Neumann. Prof. Dr. Wilhelm Meise 12.9.1901–24.8.2002. „Journal für Ornithologie”. 144 (1), s. 110–111, 2003. DOI: 10.1007/BF02465524. (niem.). 
  3. Michael Schmitt: Willi Hennig and the Rise of Cladistics. W: A. Legakis, S. Sfenthourakis, R. Polymeni, M. Thessalou-Legaki (red.): The New Panorama of Animal Evolution. Proceedings of the XVIII International Congress of Zoology. Pensoft Publishers, 2003, s. 369–379. ISBN 978-9546421647. (ang.).