Wilhelm Pluta (cichociemny)
 Wilhelm Pluta (ze zbiorów NAC) | |
 porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 Wileński Pułk Artylerii Lekkiej, 1 Pomorski Pułk Artylerii Ciężkiej, Wydział Legalizacji Oddziału I sztabu KG AK, Kedywu Okręgu Śląsk AK, Inspektorat Rybnik AK |
| Stanowiska |
kierownik komórki wystawiania dokumentów podróży, inspektor dywersji, oficer dywersji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Wilhelm Jerzy Pluta vel Jerzy Misiak vel Roman Grabowski pseud.: „Pion”, „Lupa”, „Jorg” (ur. 5 lutego 1913 w Szopienicach, zm. 15 lutego 1986 w Rudzie Śląskiej) – porucznik artylerii Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, cichociemny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po ukończeniu gimnazjum w Mikołowie i uzyskaniu tamże matury w 1931 roku kontynuował naukę na Politechnice Lwowskiej, gdzie uzyskał tytuł inżyniera miernika w 1939 roku.
We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. 31 października przekroczył granicę polsko-węgierską. Był internowany na Węgrzech. W grudniu dotarł do Francji, gdzie został skierowany na kurs Szkoły Podchorążych Artylerii w Camp de Coëtquidan, a następnie skierowany do 1 Wileńskiego pułku artylerii lekkiej 1 Dywizji Grenadierów.
W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do 1 baterii 1 Pomorskiego pułku artylerii ciężkiej.
Zgłosił się do służby w kraju. Przeszkolony w zakresie dywersji, wywiadu, legalizacji i fałszowania dokumentów (polska szkoła wywiadu pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalącego Administracji Wojskowej). Zaprzysiężony 26 października 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 19 na 20 marca 1943 roku w ramach operacji „Beam” dowodzonej przez por. naw. Józefa Polkowskiego (zrzut na placówkę odbiorczą „Mewa” 12 km na południowy zachód od Opoczna, w rejonie wsi Dąbrówka). Przy lądowaniu był kontuzjowany.
Po aklimatyzacji, w czerwcu dostał przydział do Wydziału Legalizacji (Centralnego Biura Legalizacji) Oddziału I Organizacyjnego sztabu Komendy Głównej AK początkowo do nadzoru nad komórką wystawiania dokumentów podróży („komórka zachodnia”, późniejsza „komórka ruchu”), następnie jako kierownik komórki.
29 lipca 1944 roku został skierowany do Kedywu Okręgu Śląsk AK na stanowisko inspektora dywersji, a następnie oficera dywersji Inspektoratu Rybnik AK. Zajmował się głównie szkoleniem lokalnych grup dywersyjnych, brał udział z nimi w wielu akcjach w okolicach Rybnika, Skoczowa, Wodzisławia i Żor.
Ukrywał się przed nową władzą do 1946 roku. Ujawnił się i podjął pracę w Polskim Radiu Katowice, a od 1949 roku w Kopalni „Pokój” w Rudzie Śląskiej, początkowo na stanowisku miernika, a ostatnio jako asystent Naczelnego Inżyniera. W 1970 roku przeszedł na rentę.
Działał społecznie w NOT i ZBoWiD.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
podporucznik – 1 grudnia 1942 roku
porucznik – 20 marca 1943 roku.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]
Był synem Jana, górnika, i Katarzyny z domu Sander. Ożenił się z Joanną Wons (1913–1976), z którą miał syna Piotra (ur. w 1952 roku).
Po śmierci został pochowany w dzielnicy Nowy Bytom.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 381. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 48–49.
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, s. 136. ISBN 83-902499-5-2.