Willibald Scholz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wilibald Oscar Scholz (ur. 15 grudnia 1889 w Greiz, zm. 7 sierpnia 1971 w Monachium) – niemiecki lekarz neurolog, neuropatolog i psychiatra.

Syn kupca Rudolfa Scholza i jego żony Marie Therese z domu Zschäck[1]. Studiował medycynę w Tybindze, Jenie i Monachium, dyplom lekarski otrzymał na Uniwersytecie w Jenie w 1914 roku. Najpierw pracował jako asystent w klinice dla nerwowo i umysłowo chorych w Tybindze, potem został ordynatorem kliniki w Lipsku. W 1925 roku habilitował się z psychiatrii i neurologii na uczelni w Tybindze. W 1930 roku został profesorem nadzwyczajnym w Lipsku, w 1932 roku w Monachium. Po śmierci Walthera Spielmeyera dyrektor Instytutu Patologii Mózgu w Instytucie Genealogii i Demografii im. Cesarza Wilhelma w Monachium[2].

W czasie wojny zajmował się badaniami mózgów dziecięcych pozyskanych w wyniku mordowania dzieci w ramach eutanazji (zob. akcja T4)[3].

Po wojnie został wybrany do Rady Doradczej Niemieckiego Towarzystwa do Walki ze Stwardnieniem Rozsianym.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Weber, Matthias M. Scholz, Willibald W: Neue Deutsche Biographie Band 23 (2007), ss. 463-464
  2. Gerd Peters, Willibald Scholz, „Acta Neuropathologica”, 19 (4), 1971, s. i–ii, DOI10.1007/BF00692147, ISSN 0001-6322 (niem.).
  3. E. Klee: Auschwitz. Medycyna III Rzeszy i jej ofiary. Kraków: Universitas, 2005

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]