Wincenty Teofil Popiel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Teofil Chościak-Popiel
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Królestwo Polskie

Data i miejsce urodzenia

21 lipca 1825
Czaple Wielkie

Data i miejsce śmierci

7 grudnia 1912
Warszawa

Miejsce pochówku

bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela w Warszawie

Arcybiskup metropolita warszawski
Okres sprawowania

1883–1912

Biskup diecezjalny kujawsko-kaliski
Okres sprawowania

1875–1883

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

5 sierpnia 1849

Nominacja biskupia

16 marca 1863

Sakra biskupia

6 grudnia 1863

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 grudnia 1863

Miejscowość

Płock

Miejsce

katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Konsekrator

Henryk Ludwik Plater

Wincenty Teofil Chościak-Popiel herbu Sulima (ur. 21 lipca 1825 w Czaplach Wielkich, zm. 7 grudnia 1912 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny płocki w latach 1863–1875, biskup diecezjalny kujawsko-kaliski w latach 1876–1883, arcybiskup metropolita warszawski w latach 1883–1912.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był czwartym synem Konstantego i Zofii z hr. Badenich. W 1846 ukończył studia prawnicze w Warszawie[1], po których pracował w sądownictwie. Po śmierci ojca wrócił na wieś i tam podjął decyzję o wstąpieniu do kieleckiego seminarium, które ukończył w 1849. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 sierpnia 1849[2]. Studiował w Lowanium, gdzie otrzymał tytuł doktora teologii, i w Rzymie. Po powrocie do Kielc został profesorem seminarium i pełnił funkcję wiceregensa[3].

W 1862 trafił do Warszawy, gdzie pełnił funkcję rektora Akademii Duchownej w Warszawie.

16 marca 1863[2] papież Pius IX mianował go biskupem diecezjalnym diecezji płockiej. Sakrę biskupią przyjął 6 grudnia 1863 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Płocku. Udzielił mu ich Henryk Ludwik Plater, któremu asystowali dwaj prezbiterzy: kustosz płocki Tomasz Franciszek Myśliwski i prokurator miejscowej kapituły katedralnej Antoni Baliński, którzy na tę okoliczność otrzymali papieską dyspensę[4]. W 1868 został zesłany do Nowogrodu Wielkiego. Dopiero układy między stolicą Apostolską a rządem rosyjskim położyły kres banicji. Bullą papieską z 5 lipca 1875[5] mianowany został biskupem diecezjalnym diecezji kujawsko-kaliskiej, a 15 marca 1883[6] arcybiskupem metropolitą warszawskim.

Zmarł w nocy 7/8 grudnia 1912 w Warszawie[7]. Został pochowany w krypcie arcybiskupów warszawskich w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Osobiste. „Kurjer Lwowski”. Nr 567, s. 4, 9 grudnia 1912. 
  2. a b Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. VIII, Patavium 1978, s. 460. (łac.)
  3. Ś. p. X. Wincenty Popiel. „Czas”. Nr 568, r. 65, s. 1, 1912-12-09. [dostęp 2017-08-16]. 
  4. K.R. Prokop, Sukcesja święceń biskupich pasterzy kościoła warszawskiego (1798–2007), „Prawo Kanoniczne”, t. 53, Warszawa 2010, s. 332–333.
  5. Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. VIII, Patavium 1978, s. 594. (łac.)
  6. Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. VIII, Patavium 1978, s. 583. (łac.)
  7. Kronika. Z kroniki żałobnej. „Głos Rzeszowski”, s. 6, Nr 51 z 15 grudnia 1912. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]