Witold Chmielewski (podpułkownik)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Chmielewski
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

17 maja 1898
Piktusza, gubernia wileńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń, RFSRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

I Korpus Polski
Samoobrona Wileńska

Jednostki

76 Pułk Piechoty
77 Pułk Piechoty
1 Pułk Piechoty Legionów
42 Pułk Piechoty
PKU Łuków

Stanowiska

komendant miasta
dowódca kompanii
dowódca plutonu
kwatermistrz pułku
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Późniejsza praca

burmistrz Klecka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Niepodległości

Witold Chmielewski (ur. 4 sierpnia 1892 w Piktuszy, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – burmistrz Klecka, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Franciszka i Cezaryny z domu Markowska, w majątku Piktusza na obszarze guberni wileńskiej[1][2]. Zdał maturę w Szkole Handlowej w Wilnie w 1914. Następnie został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego. W jej ramach został absolwentem Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. Podczas I wojny światowej służył w carskiej armii na froncie w walkach z Niemcami w stopniu chorążego na stanowiskach dowódcy plutonu, dowódcy kompanii, oficera sztabu w szeregach 123 Dywizji Strzeleckiej. 4 listopada 1917 ochotniczo wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i został przydzielony do 6 pułku piechoty. Pełnił wówczas funkcję komendanta miasta Berezyna.

Po tym jak został rozwiązany Korpus, wstąpił do szeregów Samoobrony Wileńskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej służył w szeregach oddziału mjr. Jerzego Dąbrowskiego, a następnie dowodził kompanią w 77 pułku piechoty.

Później został przeniesiony do 76 pułku piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 456. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W lipcu tego roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu sztabowego[4][5]. W 1924 został przesunięty na stanowisko dowódcy III batalionu[6][7]. W sierpniu 1926 został przeniesiony do 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko komendanta składnicy wojennej[8]. Został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 35. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony do 42 pułku piechoty w Białymstoku na stanowisko kwatermistrza[9]. W marcu 1929 został wyznaczony p.o. komendanta, a od 1930 był komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień Łuków[10]. W grudniu 1931 został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej i równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX[11]. Z dniem 31 maja 1932 został przeniesiony w stan spoczynku[12].

Osiadł w wydzierżawionym majątku Graużyszki (gmina Graużyszki – powiat oszmiański). Od lutego 1937, jako następca Jana Kuroczyckiego[13][14], pełnił urząd burmistrza miasta Klecka[15].

Po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez NKWD. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku[16]. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” został zasadzony Dąb Pamięci, honorujący Witolda Chmielewskiego.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Piktusza. radzima.org. [dostęp 2015-03-04].
  2. ↑ Piktusza. [dostęp 2015-03-04].
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 544.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 343, 403.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 301, 347.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 275.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 25 sierpnia 1926 roku, s. 278.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 136.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 90.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 23 grudnia 1931 roku, s. 415.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 sierpnia 1932 roku, s. 361.
  13. ↑ Nowy burmistrz Klecka („Kurier Wieleński” nr 41 z dnia 11.02.1937 r.). radzima.net, 23 lipca 2014. [dostęp 2015-03-04].
  14. ↑ Ppłk Jan Kuroczycki. kresy24.pl, 6 listopada 2013. [dostęp 2015-03-04].
  15. ↑ Kleck... 1921/42. kresy24.pl, 17 października 2013. [dostęp 2015-03-04].
  16. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 210. ISBN 83-7001-294-9.
  17. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  18. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  19. ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 110
  20. ↑ Odznaczeni Krzyżem Walecznych w zamian za dyplomy „za Waleczność” byłego Frontu Litewsko-Białoruskiego, „Dziennik Personalny MSWojsk.”, z 1922 r. Nr 14, s. 409 [dostęp 2015-07-31].
  21. ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)
  22. ↑ M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Chmielewski_(podpułkownik)&oldid=67041129”