Witold Karpowicz

Witold Karpowicz

kapitan saperów
Data i miejsce urodzenia	11 lipca 1905 Ryga
Data i miejsce śmierci	5 stycznia 1975 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1928–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Grupa Wojsk Kolejowych Nr 11
Stanowiska	dowódca grupy
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

W. Karpowicz wśród kolegów w Szkole Wojskowej Inżynierii w Wersalu

Witold Karpowicz odbiera szablę od Prezydenta z rąk gen. Berbeckiego

Witold Karpowicz (ur. 11 lipca 1905 w Rydze, zm. 5 stycznia 1975 w Warszawie) – kapitan saperów inżynier Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Bronisława Karpowicza (oficera armii rosyjskiej, właściciela majątku w miejscowości Lenkorań na Kaukazie) i Wandy z Tędziagolskich. Dzieciństwo spędził w majątku swego ojca. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Baku. W 1923 rodzina przyjechała do Polski. W 1927 Karpowicz ukończył Państwowe Gimnazjum im. Tadeusza Reytana w Warszawie.

W latach 1928–1931 był podchorążym Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie. 15 sierpnia 1931 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1930 i pierwszą lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 2 batalionu mostów kolejowych w Legionowie. W nagrodę za zajęcie pierwszej lokaty otrzymał szablę od Prezydenta RP, którą wręczył mu gen. dyw. Leon Berbecki. W 1932 zdał egzaminy na Politechnikę Warszawską na Wydział Inżynierii Lądowej. Studiował w Wyższej Szkole Inżynierii w Wersalu (franc. École Supérieure de Genie), którą ukończył w 1937.

Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 47. lokatą w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa. W tym czasie pełnił służbę w 2 batalionie mostów kolejowych na stanowisku oficera sztabowego do spraw wyszkolenia.

W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą Grupy Wojsk Kolejowych Nr 11, która została zmobilizowana przez 2 batalion mostów kolejowych i przydzielona do Armii „Pomorze”. 18 września w Iłowie dostał się do niewoli niemieckiej. Przez sześć lat był więziony w kilku oflagach na terenie III Rzeszy.

W 1945 wrócił do Polski. Nostryfikował dyplom na Politechnice Warszawskiej. W latach 1945–1947 był kierownikiem odbudowy mostu przez Bugonarew w Zegrzu. W latach 1947–1955 pracował w Mostostalu jako kierownik robót przy budowie trasy W-Z i Mostu Śląsko Dąbrowskiego.

Był głównym projektantem organizacji montażu kombinatu Oświęcim. Dla Mazowieckich Zakładów Rafinerii i Petrochemii w Płocku opracował projekty organizacji montażu reformingu i komorowego koksowania. Był autorem projektów organizacji montażu na licznych budowach mostów, zakładów przemysłowych jak np. cementowni i Zakładów Azotowych w Puławach.

W 1966 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zobacz też

• Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Słownik Biograficzny Techników Polskich, Federacja Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych, t3. str. 181, ISBN 83-85001-32-8
• JózefJ. Sigalin JózefJ., Warszawa 1944–1980. Z archiwum architekta, WandaW. Bogusz (oprac.), BarbaraB. Kędzierzawska-Złotowska (oprac.), Warszawa: Państ. Instytut Wydawniczy, 1986, s. 77, ISBN 83-06-01187-2, OCLC 830224518 .
• Mostostal 1945–1970: postęp techniczny, osiągnięcia, kierunki rozwoju, red. Stefan Hojarczyk, str. 472, Wydawnictwo Katalogów i Cenników 1970.
• Piotr Zarzycki: 2 Batalion Mostów Kolejowych. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1994, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-85621-56-3.