Witold Stanisław Michałowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Stanisław Michałowski
Michał Bereha
Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1939
Warszawa

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 2017
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

inżynier
pisarz
podróżnik
publicysta
dziennikarz

Miejsce zamieszkania

Warszawa

Narodowość

polska

Alma Mater

Politechnika Warszawska

Dzieci

Jan Michałowski

Cytaty w Wikicytatach

Witold Stanisław Michałowski[1], ps. Michał Bereha (ur. 23 sierpnia 1939 w Warszawie, zm. 6 grudnia 2017 tamże[2]) – polski inżynier, który nadzorował budowy rurociągów przesyłowych w Europie, Azji, Afryce i Ameryce, ekspert w dziedzinie geopolityki paliwowo-energetycznej, założyciel Ligi Konsumentów Gazu (późniejszej Ligi Konsumentów Energii)[3][4][5][6], pisarz, dziennikarz, podróżnik, i publicysta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na Politechnice Warszawskiej. W 1967 kierował I Polską Wyprawą w Góry Mongolskiego Ałtaju. Od 1968 zawodowo zajmował się budową rurociągów ropy naftowej i gazu. Był w tym czasie m.in. szefem nadzoru inwestorskiego II nitki rurociągu PRZYJAŹŃ i rurociągu PÓŁNOCNEGO w HYDROBUDOWIE – 6, dyrektorem ds. Inwestycji rurociągowych na terenie b. ZSRR w B.K.D.E. INSTALEXPORT oraz szefem nadzoru budowy gazociągu BOISBRIAND – MONTREAL w Kanadzie i rurociągu naftowego WARRI-MAIDOGURI w Nigerii. Pracował również przy instalacjach naftowych między innymi w Iranie, Iraku i Libii. Uczestniczył w pracach przy projektowaniu i budowie rakiety Meteor 2 – jedynej jak dotąd polskiej rakiety, która dotarła w kosmos[4][5][6]. Był doradcą sejmowej komisji gospodarki, pełnomocnikiem ministra ochrony środowiska ZNiL ds. Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery Karpat Wschodnich. Był członkiem Polskiego Komitetu ds. Gospodarki Energetycznej FSNT Naczelnej Organizacji Technicznej.

Jako pierwszy w Polsce w 1976 publicznie na łamach „Przeglądu Technicznego” podjął temat budowy terminali LNG (terminale na gaz skroplony). Wskutek interwencji ZSRR zakazano mu dalszych publikacji na ten temat[4][5][6].

Od 1995 pełnił funkcję redaktora naczelnego kwartalnika „Rurociągi” (do sierpnia 2011 ukazały się 63 numery)[4]. W 2010 założył Ligę Konsumentów Gazu (późniejsza Liga Konsumentów Energii) – organizację lobbującą na rzecz suwerenności paliwowo – energetycznej Polski[3][4]. Wraz z Piotrem Malczewskim otrzymał wyróżnienie Kolosy 2000 za dotarcie do Kraju Urianchajskiego w centralnej Azji i powtórzenie trasy wyprawy Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego z 1920. Przebywał na kontraktach między innymi w Iranie, Iraku, Libii, Nigerii, ZSRR i Kanadzie[5][6].

W 1992 założył Fundację Odysseum – Ośrodek Dokumentacji Dokonań Polaków w Świecie, działającą pod patronatem Muzeum Azji i Pacyfiku. Był członkiem Związku Literatów Polskich oraz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Publikował m.in. w „Obywatelu”[7], „Naszym Dzienniku”, „Naszej Polsce”, a także innych pismach. Był również stałym komentatorem w Radiu Maryja i Telewizji Trwam oraz okazjonalnie w innych mediach, np. w Polskim Radiu Program III[4][5][6].

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

Był współautorem pierwszej konstytucji programowej i podstaw ideologicznych Samoobrony RP[8]. Przez wiele lat doradzał przewodniczącemu tej partii Andrzejowi Lepperowi[9]. Zasiadał w zarządzie regionalnym Związku Zawodowego „Samoobrona”[10]. W wyborach samorządowych w 2002 kandydował do sejmiku mazowieckiego z listy Samoobrony RP[11]. W sierpniu 2005 wystąpił z tej partii[12]. W wyborach parlamentarnych w 2005 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Platformy Janusza Korwin-Mikkego w okręgu płockim[13].

W wyborach samorządowych w 2010 bezskutecznie kandydował do rady miasta Warszawy z listy Komitetu Wyborczego Wyborców Romualda Szeremietiewa[14].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Syn Władysława i Ferdynandy[2]. Ojciec Jana Michałowskiego[15]. Mieszkał w Warszawie na ul. Werbeny 1[16]. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[17].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Wyprawa do Pięciu Bogów, 1971
  • Testament barona, 1972 (kilka wydań)
  • Spór o Bieszczady, 1979 (z J. Rygielskim)
  • Tuaregowie i caterpillery, 1983
  • Z szerokiego świata, 1987
  • Pirat i komisarz
  • Tajemnica Ossendowskiego, 1990 wyd. Alfa, Warszawa (w 1983 wydane w Kanadzie)
  • Szi-Kun, 1996
  • Tranzytowy przekręt stulecia, 1997
  • Skok na rurę, Warszawa 1998 – ISBN 83-86010-05-3.
  • Płonący Kaukaz, 2000
  • Wysłańcy innego Nieba, 2002
  • Wielkie safari Antoniego O. Kim był Antoni Ferdynand Ossendowski?, Wydawnictwo Iskry 2004
  • Rurociągi dalekiego zasięgu, 2005 – ISBN 83-86010-13-4 (współautor Stanisław Trzop)
  • Szamańskie safari: Przez Wielki Step, Kaukaz i Bieszczady, 2006
  • Tajne służby w rurach, 2007 – ISBN 83-86010-17-7.
  • Teki Sarmatów, 2009 – ISBN 978-83-89188-92-2.
  • Ałtajskie tropy, 2010 – ISBN 978-83-7506-452-0.
  • Rury pod specjalnym nadzorem, 2010 – ISBN 978-83-60748-18-3.
  • Elity III RP w służbie Gazpromu, 2011.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Można się spotkać także z zapisem Witold Stanisław Szirin Michałowski.
  2. ↑ a b Rejestr Spadkowy PL: wyszukiwanie wpisu [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2024-01-16].
  3. ↑ a b Witold Michałowski. Liga Konsumentów Energii. „Rurociągi”. Nr. 1–2/63/2011), s. 25–28, 23 sierpnia 2011. Warszawa: Fundacja „Odysseum”. ISSN 1234-7701. 
  4. ↑ a b c d e f Witold Michałowski. Suwerenność energetyczna jest możliwa. „Nasza Polska”. Nr.34(825), s. 13, 23 sierpnia 2011. Warszawa: Wydawnictwo „Szaniec”. ISSN 1425-1914. 
  5. ↑ a b c d e Audycje w Radio Maryja z udziałem Witolda Stanisława Michałowskiego.
  6. ↑ a b c d e Artykuły Witolda Stanisława Michałowskiego zamieszczone na stronie Radia Maryja.
  7. ↑ Biogram na stronie pisma „Obywatel”.
  8. ↑ Skok na rurę. samoobrona.org.pl. [dostęp 2010-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-07)].
  9. ↑ Sekta wodza. polityka.pl, 13 lutego 1999.
  10. ↑ Jesteśmy w Europie. samoobrona.org.pl, 5 maja 1999. [dostęp 2010-01-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 maja 2009)].
  11. ↑ Serwis PKW – Wybory 2002.
  12. ↑ Rozpada się dwór Leppera?. gazeta.pl, 20 sierpnia 2005.
  13. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005.
  14. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010.
  15. ↑ Zmarł Witold S. Michałowski - inżynier, podróżnik, publicysta, ekspert geopolityki paliwowo–energetycznej [online], dzieje.pl [dostęp 2024-01-16] (pol.).
  16. ↑ Witold Stanisław Szirin Szirin Michałowski, Warszawa, 08.12.2017 - nekrolog [online], nekrologi.wyborcza.pl [dostęp 2024-01-16].
  17. ↑ Cmentarz Stare Powązki: Władysław Michałowski, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-01-16].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Stanisław_Michałowski&oldid=72530304”