Wodorotlenek cezu
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
CsOH | ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
149,91 g/mol | ||||||||||||||||||||||||
| Wygląd |
biało-żółte, higroskopijne kryształy[1] | ||||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Podobne związki | |||||||||||||||||||||||||
| Inne kationy |
wodorotlenek litu, wodorotlenek sodu, wodorotlenek potasu, wodorotlenek rubidu, wodorotlenek fransu | ||||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||||||||
Wodorotlenek cezu, CsOH – nieorganiczny związek chemiczny zawierający atom cezu i grupę hydroksylową. Jest najmocniejszą znaną zasadą spośród wszystkich wodorotlenków[1].
Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]
Można go otrzymać przez elektrolizę wodnych roztworów soli cezu lub w reakcji roztworu siarczanu cezu z wodorotlenkiem baru:
- Cs
2SO
4 + Ba(OH)
2 → 2CsOH + BaSO
4↓
Powstaje też w reakcji cezu z wodą[5][6]:
- 2Cs + 2H
2O → 2CsOH + H
2↑
Ma ona przebieg wybuchowy[7][8]; zachodzi również z lodem powyżej temperatury −116 °C[8].
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Wskutek wysokiej aktywności chemicznej jest wysoce higroskopijny. Absorbuje dwutlenek węgla z powietrza. Laboratoryjny wodorotlenek cezu jest zazwyczaj hydratem.
Substancja ta może wywoływać korozję szkła[1].
Przewiduje się, że gdy uda się otrzymać wodorotlenek fransu, może on być silniejszą zasadą od CsOH[9].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Związek ten nie jest jednak zbyt powszechnie stosowany ze względu na trudności z otrzymywaniem cezu i, co za tym idzie, wysoką ceną jego wodorotlenku. Z tego powodu częściej stosuje się wodorotlenek rubidu i wodorotlenek potasu, mimo ich mniejszej selektywności i reaktywności[potrzebny przypis].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4-9, 4-56, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
- ↑ René Rausch, pKb-Werte, [w:] Das Periodensystem der Elemente [online] (niem.).
- ↑ a b c Caesium hydroxide, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank, Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 132957 [dostęp 2023-08-23] (niem. • ang.).
- ↑ Wodorotlenek cezu, monohydrat, karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, Merck, 28 lutego 2023, numer katalogowy: 516988 [dostęp 2023-08-23]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ David L. Heiserman, Księga pierwiastków chemicznych, 1992, s. 23, ISBN 83-7180-123-8.
- ↑ Robert Krebs, The History and Use of Our Earth’s Chemical Elements: A Reference Guide, Greenwood Publishing Group, 2006, s. 62, ISBN 978-0-313-33438-2 (ang.).
- ↑ Pradyot Patnaik, Handbook of Inorganic Chemicals, London: McGraw-Hill, 2003, s. 206–208, ISBN 0-07-049439-8 (ang.).
- ↑ a b Richard Kaner, Cesium, [w:] Chemical & Engineering News [online], American Chemical Society, 2003 [dostęp 2019-08-09] (ang.).
- ↑ Van Nostrand’s Scientific Encyclopedia, Douglas Considine (red.), Glenn Considine (red.), 1995, s. 605, ISBN 978-1-4757-6920-3 (ang.).