Rezerwat przyrody Wodospad Wilczki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Wodospad Wilczki)
Rezerwat przyrody
„Wodospad Wilczki”
Ilustracja
Fragment rezerwatu z wodospadem Wilczki
rezerwat krajobrazowy
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Mezoregion

Sudety Wschodnie

Data utworzenia

1958

Akt prawny

M.P. z 1958 r. nr 10, poz. 64

Powierzchnia

2,75 ha

Położenie na mapie gminy Bystrzyca Kłodzka
Mapa konturowa gminy Bystrzyca Kłodzka, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Wodospad Wilczki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Wodospad Wilczki”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Wodospad Wilczki”
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego
Mapa konturowa powiatu kłodzkiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Wodospad Wilczki”
Ziemia50°13′45″N 16°45′38″E/50,229167 16,760556

Rezerwat przyrody Wodospad Wilczkikrajobrazowy rezerwat przyrody położony w województwie dolnośląskim, powiecie kłodzkim, w gminie Bystrzyca Kłodzka, w pobliżu miejscowości Międzygórze.

Położenie i opis[edytuj | edytuj kod]

Znajduje się na terenie Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego, na wysokości 570 m n.p.m. w obrębie obszaru Natura 2000 PLH020016 Góry Bialskie i Grupa Śnieżnika SOO[1].

Założony w 1958 roku na powierzchni 2,75 ha rezerwat obejmuje teren wokół wodospadu, kotła i przełomu Wilczki. W zarządzeniu z roku 2012 podano, że obszar rezerwatu zostaje zmniejszony do 2,65 ha[2], jednak okazało się, że przy opracowywaniu tego zarządzenia w wyniku pomyłki pominięto dwa pododdziały[3]. Błąd ten został skorygowany zarządzeniem z 2016 roku, które przywróciło poprzednią, prawidłową wartość – 2,75 ha[3].

Na terenie rezerwatu rośnie stary las bukowy z domieszką jodły, jawora i świerka[4]. Występują tu m.in. następujące gatunki roślin: żywiec gruczołowaty, marzanka wonna, kokoryczka okółkowa, przenęt purpurowy, jęczmieniec zwyczajny, wietlica samicza, zachyłka oszczepowata, nerecznica szerokolistna, gajowiec żółty, kostrzewa leśna[4]. Chłodny, ciemny i wilgotny mikroklimat sprzyja również bujnej wegetacji mszaków. Dno wąwozu i jego ujście porastają ziołorośla lepiężnikowe z wilgociolubnymi gatunkami roślin, takimi jak: lepiężnik biały, miłosna górska, modrzyk górski i miesiącznica trwała[4].

Wodospad[edytuj | edytuj kod]

Dawniej nazywany również Wodogrzmoty Żeromskiego, Wodospad Wilczki (niem. Wölfelsfall) znajduje się na potoku Wilczka w Masywie Śnieżnika (Sudety Wschodnie), w pobliżu Międzygórza. Wysokość wodospadu wynosi 22 m. Jest to drugi co do wielkości wodospad w polskich Sudetach, po Wodospadzie Kamieńczyka. Przed wielką powodzią w 1997 r. woda spadała z wysokości o 5 metrów większej. Powódź wymyła wtedy, jak się okazało, sztucznie wykonany próg z początków XIX w. Przed 1945 r. wysokość wodospadu sięgała nawet 30 m. Wody spadają z progu szerokości ok. 3 m do niewielkiego kotła eworsyjnego wyżłobionego w mniej odpornych łupkach łyszczykowych. Zimą wokół kaskady tworzy się efektowny lodospad.

Powstanie wodospadu związane jest ze wznoszeniem się trzeciorzędowego uskoku przerywającego bieg potoku. Skały progu i wąwozu zbudowane są z gnejsów gierałtowskich. Wąwóz za wodospadem, mający szerokość ok. 3 m, 20 m długości i 15 m głębokości, nazywany jest kanionem amerykańskim. Po ok. 300 m Wilczka wypływa w dużo szerszą dolinę, przegrodzoną dalej tamą wybudowaną tu w 1908 roku.

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy znany opis tego miejsca pochodzi z roku 1781 i wyszedł spod pióra H. Reissera. Przełom rzeki uchodził wtedy za niepokonany, aż do 1834, gdy oficerowie Lutz i von Leuthold przepłynęli go wpław[4]. Od końca XVIII wieku był celem częstych wycieczek organizowanych z okolicznych kurortów – Lądka i Długopola-Zdroju. W XIX wieku, za czasów królewny Marianny Orańskiej powyżej wodospadu powstał mały park z fontanną, a otoczenie urządzono w stylu romantycznego ogrodu[4]. Z inicjatywy rodzeństwa Neglerów wybudowano schody, poręcze i kładki z dojściami na punkty widokowe oraz na dno wąwozu[4]. Za zwiedzanie wodospadu pobierano wówczas opłatę. Po dawnym założeniu parkowym do dziś nie przetrwały żadne ślady.

Obecnie zwiedzanie jest ogólnodostępne w ramach wytyczonych w rezerwacie ścieżek.

  • W pobliżu przechodzi szlak turystyczny czerwony szlak turystyczny z Międzygórza na górę Igliczną[4].
  • Dla zwiedzających ponad wodospadem przerzucony jest stalowy mostek oraz bezpieczny punkt widokowy po przeciwnej stronie.
  • Na terenie rezerwatu wytyczone są dwie dydaktyczne ścieżki przyrodnicze.
  • Kilkadziesiąt metrów od wodospadu, przy drodze do Międzygórza, znajduje się hotel i parking samochodowy[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]