Wodzicki Hrabia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herb Wodzicki hrabia według oryginalnego nadania[1]
Herb Wodzicki hrabia[2]

Wodzicki Hrabiapolski herb hrabiowski, odmiana herbu Leliwa, nadany w zaborze austriackim.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Istnieje kilka przekazów na temat kształtu tego herbu, różniących się szczegółami.

Według oryginalnego nadania tytułu hrabiowskiego, herb przedstawiał się następująco[1]: W polu błękitnym – nad półksiężycem z twarzą złotym, takaż gwiazda. Na tarczy korona hrabiowska, nad którą hełm z klejnotem: pół lwa złotego, trzymającego pęk liktorski w łapach. Labry błękitne podbite złotem. Tarcza leży na złotym pęku liktorskim skrzyżowanym z mieczem srebrnym o rękojeści złotej.

Według Herbarza Królestwa Polskiego Pawliszczewa herb miał złotą obwódkę[2].

Według heraldyka Jerzego Dunina-Borkowskiego, rodzina posługiwała się dewizą ASTRA PETI[3].

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Podług Jerzego Dunina-Borkowskiego jedna linia Wodzickich otrzymała od cesarza Franciszka II tytuł hrabiowski galicyjski 28 listopada 1799 (Eliasz Wodzicki), druga linia tytuł hrabiowski galicyjski 16 października 1800 (Franciszek Wodzicki), na co dyplom z 11 listopada 1803, potwierdzony w Rosji 2 lipca 1842 (syn Franciszka – Stanisław Wodzicki)[3]. Obdarowani byli braćmi. Podstawą nadania tytułu dla obu braci był patent szlachecki z 27 września 1798 roku[1].

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Jedna rodzina herbownych:

graf von Granów-Wodzicki.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Sławomir Górzyński: Arystokracja polska w Galicji: studium heraldyczno-genealogiczne. Warszawa: DiG, 2009, s. 387-390. ISBN 978-83-7181-597-3.
  2. a b Pavliščev Nikolaj Ivanovič: Herbarz rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego najwyżej zatwierdzony. T. 1. Warszawa: Samuel Orgelbrand, 1853, s. 25.
  3. a b Jerzy Sewer h. Dunin-Borkowski: Almanach błękitny: genealogia żyjących rodów polskich. Warszawa; Lwów: Wende i Ska ; nakł. Księgarni H. Altenberga, 1908, s. 985.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]