Wojciech Męciński (generał)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Męciński
ilustracja
generał brygady
Data urodzenia

1760

Data i miejsce śmierci

19 września 1839
Kraków[1]

Przebieg służby
Lata służby

1806–1808

Siły zbrojne

Armia Księstwa Warszawskiego

Jednostki

3 pułk ułanów
4 pułk strzelców konnych

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

wojny napoleońskie

Późniejsza praca

właściciel majątku ziemskiego w Żarkach i Dukli, senator Królestwa Polskiego

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Wojciech Męciński
ilustracja
Herb
Męciński Hrabia
Rodzina

Męcińscy herbu Poraj

Ojciec

Adam Albert Męciński

Matka

Aniela Stadnicka

Wojciech Męciński (ur. 1760, zm. 19 września 1839 w Krakowie) – hrabia w Królestwie Kongresowym w 1820 roku[2], generał brygady Armii Księstwa Warszawskiego, członek sejmu i senator Królestwa Polskiego, odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari[3][4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Służba wojskowa i działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

Wojciech Męciński w 1806 wyznaczony został przez gen. Jana Henryka Dąbrowskiego na organizatora i dowódcę pospolitego ruszenia w części departamentu kaliskiego. Tam utworzył pułk jazdy (późniejszy 3 pułk ułanów) i jako jego dowódca w składzie dywizji gen. Józefa Zajączka walczył w kampanii mazurskiej. Odznaczył się pod Waplewem. W armii Księstwa Warszawskiego był też dowódcą 4 pułku strzelców konnych. Wobec braku przygotowania wojsk wziął w 1808 dymisję w stopniu generała i osiadł w Dukli na gospodarstwie. W 1817 otrzymał tytuł senatora-kasztelana Królestwa Polskiego.

W 1824 przegrał proces z mnichami jasnogórskimi o zwrot majątku oddanego zakonnikom na przechowanie w 1655 przez jego przodków[4]. W 1828 roku był członkiem Sądu Sejmowego, mającego osądzić osoby oskarżone o zdradę stanu[5].

11 sierpnia 1831 mianowany został senatorem-wojewodą[6]. Aktywnie występował w obronie sądzonych w warszawie członków Towarzystwa Patriotycznego. Wykazał potem wielką ofiarność na rzecz powstania listopadowego. Jako senator podpisał 25 stycznia 1831 roku akt detronizacji Mikołaja I Romanowa[7].

Był członkiem loży wolnomularskiej Przesąd Zwyciężony w 1813 roku[8].

Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]

Ojcem Wojciecha Męcińskiego późniejszego dziedzica Żarek był Adam Albert Męciński z Kurozwęk herbu Poraj, a matką Aniela Stadnicka ze Stadnik herbu Szreniawa.

Związek małżeński zawarł z Heleną Stadnicką ze Stadnik herbu Szreniawa, która w posagu wniosła Duklę.

W małżeństwie urodziło się pięcioro dzieci: Wanda, Cezar, Antonina, Cecylia i Wincenty

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ MĘCIŃSKI Wojciech (zm. 19 IX 1839), gen. poi [online], www.eduteka.pl [dostęp 2017-11-27] (pol.).
  2. ↑ Kuryer Litewski, nr 130, 29 października 1820 roku, [b.n.s.]
  3. ↑ Xięga Pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830; zawierająca spis imienny dowódców i sztabs-oficerów tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku krzyżem wojskowym "Virtuti Militarii" ozdobionych, Lwów 1881, s. 47
  4. ↑ a b Łyżka dziegciu w ekumenicznym miodzie. Janusz Tazbir. Warszawa: Twój Styl, 2004, s. 58-59.
  5. ↑ Tadeusz Bieczyński, Sąd sejmowy 1827-1829 na przestępców stanu. Urzędowe akta, Poznań 1873, s. 50.
  6. ↑ Andrzej Biernat, Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 478.
  7. ↑ Dyarusz Sejmu z R. 1830-1831, wydał Michał Rostworowski, T. I, Kraków 1907, s. 244.
  8. ↑ Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738-1821, w: Archiwum Komisji Historycznej, t. XIV, Kraków 1930, s. 258.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2, wyd. Oficyna Wydawnicza Ajaks, Pruszków 2001
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wojciech_Męciński_(generał)&oldid=73587266”