Wojska powietrznodesantowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 19:51, 14 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Desant spadochroniarzy. 1 listopada 1981
Spadochroniarze 6 bpd w pełnym oporządzeniu podczas ćwiczeń NATO Rapid Trident 2013

Wojska powietrznodesantowe (wojska spadochronowe, spadochroniarze) – oddziały wojskowe przeznaczone do przeprowadzania desantu z powietrza.

Historia

I wojna światowa – geneza

Koncepcja użycia spadochronu jako środka do przerzutu własnych wojsk na teren nieprzyjaciela pojawiła się już w czasie I wojny światowej. Wtedy to przeprowadzono pierwsze akcje przerzucania małych grup dywersyjnych na teren nieprzyjaciela. Takie akcje dawały przede wszystkim efekt psychologiczny, pokazywały wrogom, że nie mogą czuć się bezpiecznie nawet na tyłach frontu[1].

Po wpływem takich akcji powstał aliancki projekt zrzucenia na spadochronowych na tyły niemieckie całej dywizji. Autorem, tego projektu był dowódca Sił Powietrznych USA we Francji gen. William Mitchell. Operację zaplanowano na rok 1919, nie doszła więc do skutku z powodu zakończenia wojny w listopadzie 1918 roku. Jednak wiele przemawia za tym, że możliwości lotnictwa z tego okresu wykluczały możliwość przerzucenia tak dużej jednostki jak dywizja (planowano użycie aż 2000 samolotów)[1].

Okres międzywojenny – rozwój wojsk powietrznodesantowych

Po zakończeniu I wojny światowej państwa europejskie rozpoczęły badania nad wojskowym użyciem spadochronu. Szczególny rozwój tego typu wojsk nastąpił w ZSRR. Chciała ona narzucić "bolszewicki porządek" innym państwom europejskim, a taki typ wojsk mógł przynieść Sowietom zwycięstwo[1].

Współcześni żołnierze wojsk powietrznodesantowych z różnych państw. Rapid Trident 2011

Prawdziwym przełomem w rozwoju wojsk powietrznodesantowym były radzieckie manewry wojskowe pod Kijowem w roku 1935. Zaproszono na nie wielu wysokich oficerów obcych armii (m.in. Francji, Wielkiej Brytanii, Włoch i Niemiec). Podczas tych manewrów dokonano desantu 1200 żołnierzy z samolotów TB-3. Następnie zabezpieczyli oni teren dla lądujących samolotów transportowych, które przewiozły kolejnych 2500 żołnierzy piechoty powietrznej. Następnie przystąpiono do zadania jakim było natarcie na Kijów. Pokaz ten wywarł niesamowite wrażenie na zagranicznych obserwatorach i przyspieszył rozwój wojsk powietrznodesantowych w innych krajach[2].

Po radzieckim pokazie, Niemcy najszybciej z państw europejskich rozpoczęli organizowanie swoich jednostek powietrznodesantowych. Do roku 1939 utworzono 7 Dywizję Lotniczą liczącą dwa pułki spadochronowe (w tym jeden w trakcie tworzenia) oraz 22 Dywizję Piechoty (piechota powietrzna). Ponadto swoje oddziały powietrznodesantowe zaczęły organizować takie kraje jak Francja, Włochy czy Polska[3].

Wraz z organizowaniem pierwszych jednostek powietrznodesantowych pojawiły się dwie koncepcje ich użycia. Pierwsza zakładała wykorzystanie spadochroniarzy do celów dywersyjnych. Natomiast druga widziała użycie wojsk powietrznodesantowych jako część składowa większej operacji morsko-lądowo-powietrznej. Koncepcję pierwszą przyjęły takie państwa jak Francja, Polska, a także Luftwaffe. Natomiast drugą – ZSRR i niemieckie wojska lądowe[2].

II wojna światowa

Strumgruppe „Koch” – zdobywcy twierdzy Eben-Emael
Amerykańscy spadochroniarze przed skokiem. 6 czerwca 1944

W początkowym okresie II wojny światowej niemieccy spadochroniarze mieli istotny udział w szybkich postępach wojsk niemieckich w 1940. Zajęli mosty i lotniska w Danii, Norwegii i Holandii. Ponadto oddział szybowcowy Luftlandesturmregiment zdobył słynną belgijską twierdzę Eben-Emael[4].

Sukcesy Fallschirmjägerów spowodowały szybką rozbudowę podobnych oddziałów w Wielkiej Brytanii i USA.

W roku 1941 Niemcy przeprowadzili wielką operację powietrznodesantową zdobycia Krety. Mimo dużych strat, operacja Merkury zakończyła się sukcesem. Jednakże była to ostatnia akcja powietrznodesantowa na tak wielką skalę, potem niemieckie jednostki spadochronowe walczyły głównie jako zwykła piechota. Po operacji Adolf Hitler miał powiedzieć do Kurta Studenta: Kreta ukazała, że czasy spadochroniarzy się skończyły[5].

Do najbardziej znanych operacje powietrznodesantowych II wojny światowej możemy zaliczyć:

Rozbudowane oddziały radzieckie nie przeprowadziły żadnej spektakularnej akcji, ale przez całą wojnę niewielkimi oddziałami wspierały partyzantów.

II wojna światowa wykazała zarówno przydatność, jak i wady wojsk powietrznodesantowych. Pośród tych drugich największe znaczenie miały trudności z dostarczaniem zrzuconym oddziałom ciężkiej broni. W związku z opracowano nowe bronie i pojazdy przeznaczone przede wszystkim dla wojsk powietrznodesantowych (np. czołg M22 Locust). Ponadto do transportu ciężkiego sprzętu powszechnie stosowano szybowce transportowe.

Okres powojenny

Ćwiczenia spadochroniarzy

Po wojnie wszystkie armie dbały o rozwój wojsk spadochronowych. Z reguły były to najlepiej wyszkolone oddziały wojsk całego świata i dlatego w latach 1945–2000 spadochroniarze uczestniczyli w większości wojen (m.in. wojna w Korei, wojny w Wietnamie, wojna w Afganistanie[potrzebny przypis]). Pełnili oni funkcję oddziałów szybkiego reagowania, przybywając jako pierwsi w rejon wielu konfliktów (np. w Egipcie (1956), w Katandze, na Grenadzie).

W latach 50. XX wieku rozpoczęła się rewolucja polegająca na masowym wykorzystaniu śmigłowców, które stały się jednym z głównych środków transportu oddziałów powietrznodesantowych, znacząco zmieniając sposób działania (mogli zostać nie tylko dostarczeni na front z powietrza, ale i w ten sam sposób wycofani). W okresie powojennym udało się zapewnić spadochroniarzom nasycenie sprzętem ciężkim. Rosjanie skonstruowali bojowe wozy desantowe (BMD-1), a Amerykanie wyprodukowali dla wojsk powietrznodesantowych czołgi lekkie (np. M551 Sheridan). Opracowano też metody zrzucania pojazdów pancernych na spadochronach lub przenoszenia ich śmigłowcami. Uzbrojenie spadochroniarzy poprawiło wydatnie pojawienie się PPK oraz przenośnych wyrzutni rakiet przeciwlotniczych, takich jak Strieła czy FIM-92 Stinger.

Wojska powietrznodesantowe w Polsce

Spadochroniarze WOS podczas defilady w 1939 roku[6]

W maju 1939 roku na lotnisku w Bydgoszczy utworzono pierwszy (i jedyny) w kraju Wojskowy Ośrodek Spadochronowy (WOS), w celu kształcenia kandydatów do jednostek powietrznodesantowych.1 września 1939 żołnierze WOS w Małaszewiczach uczestniczyli w akcji ratowania zbombardowanego przez Niemców sprzętu oraz udzielali pomocy rannym. Druga grupa żołnierzy WOS, która pozostała w Bydgoszczy, 2 września 1939 wyruszyła koleją na wschód. W okolicy Inowrocławia pociąg zaatakowały samoloty Luftwaffe, a cześć oddziału w połowie września dotarła do przedmościa rumuńskiego. Żołnierze bydgoskiego WOS przedostali się na zachód Europy i uczestniczyli w formowaniu 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej (9 października 1941) oraz byli instruktorami w angielskiej „Central Landing School” w Ringway koło Manchesteru (pierwszym jej komendantem był por. Jerzy Górecki z WOS)[7]. 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa wzięła udział w operacji Market Garden. Następnie wchodziła w skład wojsk okupacyjnych, aby ostatecznie w połowie 1947 roku zostać rozformowaną. Po wojnie pierwszą tego typu jednostkę wojskową utworzono dopiero w 1957 była to 6 Pomorska Dywizja Powietrznodesantowa w Krakowie, której żołnierze jako pierwsi założyli bordowe berety. W latach 80 XX w. dywizję przeformowano w brygadę, a następnie na jej bazie w 1989 utworzono 6 Pomorską Brygadę Desantowo-Szturmową, a dwa lata później 6 Brygadę Desantowo-Szturmową. Od 2010 6 brygada i jej pododdziały ponownie mają nazwę jednostek powietrznodesantowych. Równolegle w 1961 sformowano JW 4101, czyli 1 Samodzielny Batalion Szturmowy (obecnie Jednostka Wojskowa Komandosów) podporządkowany Szefowi Zarządu II SG WP. JW 4101 była główną jednostką komandosów w PRL.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Wpływ doświadczeń armii obcych na powstanie wojska spadochronowego w II Rzeczypospolitej. W: Piotr Witkowski: Polskie jednostki powietrznodesantowe na zachodzie. Wyd. pierwsze. Warszawa: Bellona SA, 2009, s. 18–21. ISBN 978-83-11-11640-5. (pol.).
  2. ↑ a b Wpływ doświadczeń armii obcych na powstanie wojska spadochronowego w II Rzeczypospolitej. W: Piotr Witkowski: Polskie jednostki powietrznodesantowe na zachodzie. Wyd. pierwsze. Warszawa: Bellona SA, 2009, s. 21–25. ISBN 978-83-11-11640-5. (pol.).
  3. ↑ Wpływ doświadczeń armii obcych na powstanie wojska spadochronowego w II Rzeczypospolitej. W: Piotr Witkowski: Polskie jednostki powietrznodesantowe na zachodzie. Wyd. pierwsze. Warszawa: Bellona SA, 2009, s. 33–61. ISBN 978-83-11-11640-5. (pol.).
  4. ↑ Operacje oddziałów powietrznodesantowych. W: Bruce Quarrice, Mike Chappnell: Niemieckie oddziały powietrznodesantowe 1939-45. Warszawa: Editions Spotkania, seria: Żołnierz i Broń, cz. 2. ISBN 83-7115-010-5.
  5. ↑ Operacje oddziałów powietrznodesantowych. W: Bruce Quarrice, Mike Chappnell: Niemieckie oddziały powietrznodesantowe 1939-45. Warszawa: Editions Spotkania, s. 11–16, seria: Żołnierz i Broń, cz. 2. ISBN 83-7115-010-5.
  6. ↑ Spadochroniarze wojskowi w II RP. dziennikzbrojny.pl, 2011-11-03. [dostęp 2017-04-24].
  7. ↑ Mirosław Gajewski: Wojskowy Ośrodek Spadochronowy w Bydgoszczy w 1939 roku [w:] Kronika Bydgoska XIII

Bibliografia

  • Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 487. ISBN 83-11-06229-3.
  • Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975, s. 716.
  • Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971, s. 530.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wojska_powietrznodesantowe&oldid=51548362”