Wrona alaskańska
| Corvus brachyrhynchos caurinus[1] | |||
| S.F. Baird, 1858 | |||
.jpg)
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek | |||
| Podgatunek |
wrona alaskańska | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Wrona alaskańska[4] (Corvus brachyrhynchos caurinus) – podgatunek wrony amerykańskiej (Corvus brachyrhynchos) – ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Takson o niepewnej pozycji systematycznej, dawniej był uznawany za osobny gatunek (i przez niektórych autorów nadal tak jest traktowany), niekiedy jest synonimizowany z wroną amerykańską.
To w całości czarny rdzenny ptak północno-zachodniej części Ameryki Północnej (poza okresem pierzenia się). Bardzo przypomina inne rozpowszechnione szeroko zachodnie formy wrony amerykańskiej, ale przeważnie osobniki są nieco mniejsze i mają proporcjonalnie mniejsze nogi oraz nieco bardziej wysmukły dziób.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Takson ten został opisany przez Spencera Fullertona Bairda w 1858 roku jako osobny gatunek Corvus caurinus[5][6]. Jako miejsce typowe autor wskazał Terytorium Waszyngtonu i północno-zachodnie wybrzeże[6], co później uściślono na Fort Steilacoom w stanie Waszyngton[2][5].
Badania przeprowadzone w 2020 roku przez Slagera i współpracowników wykazały, że takson ten nie jest odrębnym gatunkiem tylko młodszym synonimem podgatunku wrony amerykańskiej C. brachyrhynchos brachyrhynchos[7]. Zmianę tę jeszcze w tym samym roku zaakceptował North American Classification Committee (NACC)[4][8]. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny obecnie (2023) uznaje wronę alaskańską za podgatunek wrony amerykańskiej – C. brachyrhynchos caurinus[9], podobnie jest ona klasyfikowana na Clements Checklist of Birds of the World[10]. Na wykorzystywanej przez IUCN liście ptaków świata opracowywanej we współpracy BirdLife International z autorami Handbook of the Birds of the World takson ten nadal klasyfikowany jest jako osobny gatunek[11].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 42–45 cm; masa ciała: samce 378–458 g, samice 340–392 g[2].
Ubarwienie wrony alaskańskiej właściwie nie różni się od identycznej pod tym względem wrony amerykańskiej[12]. Przynależność do konkretnego taksonu rozpoznaje się w trakcie trzymania ptaka w ręku i rozpoznania następujących cech: krótszych skrzydeł i ogona, krótszego skoku i mniejszego dzioba. Gdy znana jest płeć, łatwiej jest zidentyfikować wronę. Podobnie jak w przypadku wrony amerykańskiej, obie płci wyglądają podobnie. Starsze osobniki w trakcie sezonu godowego mogą być oznaczone z całą pewnością po cechach widocznych przy trzymaniu wrony alaskańskiej w ręku, takich jak zgrubienia kloaczne (u samców) lub plamy lęgowe (samice). Młodsze ptaki mogą jeszcze nie ujawnić oznak typowych dla osobników w trakcie godów, ponieważ mogą jedynie pomagać w budowie gniazda.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Wrona alaskańska zasiedla przybrzeżne regiony i wyspy leżące blisko stałego lądu w południowej Alasce. Południowa granica areału przebiega przez Kolumbię Brytyjską i stan Waszyngton w USA. Główne żerowiska znajdują się na plażach i wzdłuż linii brzegowej. Widuje się też ją wokół terenów zurbanizowanych.
Zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Dieta[edytuj | edytuj kod]
Żywi się bardzo podobnie do wrony rybożernej. Północno-zachodnie wrony jedzą ryby wyłowione na mieliźnie, małże (w tym omułki), kraby. Poszukuje jednak też pojemników na śmieci, z których wybiera odpowiednie resztki pożywienia. Widywano te wrony wzlatujące w powietrze z omułkami i zrzucającymi je z wysokości na twarde podłoże, aby po rozbiciu otworzyła się zawartość muszli. Oprócz tego regularnie chwyta owady i inne bezkręgowce oraz zbiera różne owoce (preferuje jagody). Zdarza się jej plądrować gniazda innych ptaków, z których wykrada jaja i pisklęta. Potrafi brać pożywienie z ręki człowieka i pamięta osoby, które w ten czy inny sposób pozbywają się pokarmu. Zaobserwowano też zwyczaj moczenia przez te wrony kawałków chleba w wodzie.
Drapieżniki[edytuj | edytuj kod]
Wśród wielu zwierząt, które zagrażają wronom alaskańskim, do najczęstszych należą koty, szopy pracze, ptaki drapieżne i kruki. Aby je przegonić, wrony zbierają się w większe grupy.
Gniazdowanie[edytuj | edytuj kod]
Przeważnie gniazduje osobno, ale czasami buduje gniazda w towarzystwie z paroma innymi osobnikami, tworząc małe, luźne kolonie wydające na świat potomstwo na drzewach lub rzadziej na większych krzewach. Bardzo rzadko gnieździ się na klifach w tamtejszych niszach lub nawet bezpośrednio na ziemi w ustronnych miejscach, pod warunkiem, że występują tam skalne nawisy zapewniające schronienie. Typowe lęgowisko wrony alaskańskiej zawiera 4–5 jaj.
Głos[edytuj | edytuj kod]
Wydaje bardzo różne dźwięki i zawołania, ale najczęściej jej odgłosy przypominają wysokie „kooł” i wystrzelony z butelki korek. W locie wydaje „łok łok łok”, jeśli pozostaje w tyle za grupą. Słyszano też przeróżne formy stukotów i mechanicznych dźwięków grzechotki.
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN uznaje wronę alaskańską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Corvus brachyrhynchos caurinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c J. del Hoyo, A. Elliott & D.A. Christie (red.): Handbook of the Birds of the World. T. 14: Bush-shrikes to Old World Sparrows. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 626. ISBN 978-84-96553-50-7. (ang.).
- ↑ a b Corvus brachyrhynchos caurinus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Corvidae Leach, 1820 - krukowate - Crows and jays (wersja: 2020-01-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-04-19].
- ↑ a b D. Lepage: American Crow (hesperis, syn. caurinus). [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-03-15]. (ang.).
- ↑ a b S.F. Baird, Reports of explorations and surveys, to ascertain the most practicable and economical route for a railroad from the Mississippi River to the Pacific Ocean, t. 9 part 2 (Birds), Washington 1858, s. 559, 569 (ang.).
- ↑ D.L. Slager, K.L. Epperly, R.R. Ha, S. Rohwer, C. Van Hemert & J. Klicka. Cryptic and extensive hybridization between ancient lineages of American Crows. „Molecular Ecology”. 29 (5), s. 956–969, 2020. DOI: 10.1111/mec.15377. (ang.).
- ↑ R. Terry Chesser et al.. Sixty-first Supplement to the American Ornithological Society’s Check-list of North American Birds. „The Auk”. 137 (3), s. 1–24, 2020. DOI: 10.1093/auk/ukaa030. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v13.1). [dostęp 2023-03-15]. (ang.).
- ↑ J.F. Clements i inni, The eBird/Clements Checklist of Birds of the World: v2022 [online], 2022 [dostęp 2023-03-15].
- ↑ Handbook of the Birds of the World and BirdLife International, Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world. Version 7 [online], grudzień 2022 [dostęp 2023-03-15].
- ↑ National Geographic Society. 1983. Field Guide to the birds of North America.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Czaszka wrony alaskańskiej. skullsite.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
