Współczynnik fali stojącej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Radio CB Onwa MK-2 z miernikiem SWR

Współczynnik fali stojącej, WFS (ang. standing wave ratio, SWR) – bezwymiarowy parametr będący miarą dopasowania impedancji obciążeń do impedancji charakterystycznej linii przesyłowej lub falowodu. Niedopasowanie impedancji powoduje odbicie części fali od końca linii, odbita fala biegnąca w linii w kierunku przeciwnym do fali nadawanej tworzy w linii przesyłowej falę stojącą.

Współczynnik fali stojącej określa się jako stosunek amplitudy maksymalnej (w strzałce fali stojącej) do amplitudy minimalnej (w węźle fali stojącej) w linii zasilającej odbiornik. W linii przesyłającej falę elektromagnetyczną mierzoną wielkością jest napięcie elektryczne.

Maksymalna amplituda fali w linii jest równa sumie amplitudy fali nadawanej i odbitej, a w węźle różnicy tych amplitud. Określając amplitudę fali odbitej przez współczynnik odbicia i jego zależność od impedancji. Uwzględniając, że moc fali jest proporcjonalna do kwadratu jej amplitudy[1]:

gdzie:

  • – amplituda i moc fali padającej,
  • – amplituda i moc fali odbitej.
  • – współczynnik odbicia

WFS (SWR) może przyjmować wartość od 1 do ∞.

WFS = 1 wówczas, gdy amplituda fali odbitej jest równa 0, wówczas cała moc ze źródła jest dostarczana do odbiornika. Przy idealnym dopasowaniu impedancja obciążenia = impedancji linii, zachodzi dopasowanie.

WFS > 1 gdy obciążenie jest niedopasowane do linii i powstaje tzw. fala odbita, która powraca do nadajnika. W skrajnych przypadkach duży WFS może spowodować uszkodzenie linii transmisyjnej albo nawet nadajnika.

Do pomiaru WFS stosuje się pasywne urządzenia zwane reflektometrami.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Podręcznik: Fala stojąca, esezam.okno.pw.edu.pl [dostęp 2023-09-07].