Wstężyk gajowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wstężyk gajowy
Cepaea nemoralis[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

mięczaki

Podtyp

muszlowce

Gromada

ślimaki

Podgromada

Heterobranchia

Rząd

trzonkooczne

Nadrodzina

Helicoidea

Rodzina

ślimakowate

Rodzaj

Cepaea

Gatunek

wstężyk gajowy

Synonimy
  • Cepaea (Cepaea) nemoralis (Linnaeus, 1758)[2]
  • Helicogena libellula Risso, 1826[2]
  • Helix (Tachea) nemoralis Linnaeus, 1758[2]
  • Helix nemoralis Linnaeus, 1758[2]
  • Helix nemoralis var. conoidea Clessin, 1871[2]
Podgatunki[2]
  • C. n. etrusca (Rossmässler, 1835)
  • C. n. nemoralis (Linnaeus, 1758)
  • C. n. sepulta (Michelotti, 1840) †
  • C. n. tonnensis (F. Sandberger, 1873) †
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Wstężyk gajowy, ślimak gajowy (Cepaea nemoralis) – gatunek synantropijnego, roślinożernego ślimaka lądowego z rodziny ślimakowatych (Helicidae), jeden z bardziej pospolitych gatunków ślimaków i jeden z trzech wstężyków występujących w Polsce.

Występuje w zachodniej i środkowej Europie, introdukowany w Ameryce Północnej, gdzie stał się gatunkiem inwazyjnym. W Polsce występuje na Dolnym Śląsku, Małopolsce, Pomorzu i Wielkopolsce. Spotykany często w ogrodach, w parkach, na cmentarzach – zwykle wśród krzewów.

Muszla tego ślimaka, w zarysie kulista, ze stożkowato wzniesionymi skrętami, ma bardzo duże zróżnicowanie barwne – opisano kilkadziesiąt odmian barwnych[4]. Spotyka się osobniki o muszlach żółtych z ciemnymi paskami, różowych, aż po osobniki o muszli czerwonobrunatnej lub ciemnobrązowej z żółtymi paskami lub bez pasków. Dorosłe osobniki wstężyka gajowego w przeciwieństwie do wstężyka ogrodowego mają ciemnobrązową lub czarną wargę otaczającą otwór muszli.

Wysokość muszli wynosi 17–20 mm, szerokość 21–27 mm[4].

Żywią się glonami i roślinami zielnymi, zwłaszcza ich obumarłą tkanką.

Wstężyki gajowe są jadalne, ale rzadko spożywane przez ludzi ze względu na niewielkie rozmiary i różnie oceniane walory smakowe[5]. Naturalnym wrogiem wstężyków jest drozd śpiewak, który żywi się nimi – małe połyka w całości, a większym rozbija skorupki o twarde podłoże, po czym zjada ciało mięczaka[6].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

  • W rozpoznawaniu gatunku liczy się kształt muszli
    W rozpoznawaniu gatunku liczy się kształt muszli
  • oraz ciemnobrązowa warga (pasek wokół otworu).
    oraz ciemnobrązowa warga (pasek wokół otworu).
  • Gdy robi się zbyt gorąco, ślimak wciąga ciało do środka muszli, a otwór otacza błonką zabezpieczającą ciało przed wysychaniem.
    Gdy robi się zbyt gorąco, ślimak wciąga ciało do środka muszli, a otwór otacza błonką zabezpieczającą ciało przed wysychaniem.
  • Za chwilę skręt ciała pozwoli ślimakowi stanąć na nodze.
    Za chwilę skręt ciała pozwoli ślimakowi stanąć na nodze.
  • Muszla Cepaea nemoralis
    Muszla Cepaea nemoralis

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Cepaea nemoralis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ a b c d e f MolluscaBase eds., Cepaea nemoralis (Linnaeus, 1758), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-19] (ang.).
  3. ↑ Cepaea nemoralis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. ↑ a b Władysław Strojny: Nasze zwierzęta. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1981. ISBN 83-09-00045-6.
  5. ↑ Man and Mollusc's Data Base of Edible Molluscs – Helicidae (ang.)
  6. ↑ Andrzej Kruszewicz: Ptaki Polski. 2, Wróblowe – ptaki śpiewające. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2006. ISBN 83-7073-455-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wstężyk_gajowy&oldid=73549036”