Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1952 roku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1952 roku
Państwo

 Stany Zjednoczone

Rodzaj

wybory prezydenckie

Data przeprowadzenia

4 listopada 1952 (głosowanie powszechne)

Podstawa prawna

Konstytucja Stanów Zjednoczonych

Głosowanie
poprzednie:
1948
następne:
1956
Mapa wyborcza Stanów Zjednoczonych w 1952 roku. Liczba na mapie określa liczbę przedstawicieli stanu w Kolegium Elektorów

Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1952 roku – czterdzieste drugie wybory prezydenckie w historii Stanów Zjednoczonych. Na urząd prezydenta wybrano Dwighta Eisenhowera, a wiceprezydentem został Richard Nixon.

Kampania wyborcza[edytuj | edytuj kod]

Po zapowiedzi nieubiegania się o reelekcję Harry’ego Trumana obie główne partie zabiegały o poparcie Dwighta Eisenhowera[1]. Pod względem przekonań politycznych i polityki gospodarczej, generałowi bliżej było do Partii Republikańskiej[1]. O jej nominację ubiegał się także Robert A. Taft, syn byłego prezydenta Williama Tafta[1]. Bossowie partyjni, argumentując że Taft jest izolacjonistą i obojętne mu jest utrzymanie wysokiej pozycji wojskowej Stanów Zjednoczonych na świecie, przekonali Eisenhowera by zgodził się kandydować[1]. 30 maja 1952 generał przekazał zwierzchnictwo sił zbrojnych NATO Matthew Ridgwayowi i wystąpił z wojska[1]. Na konwencji republikanów, odbywającej się w dniach 7-11 lipca w Chicago Eisenhower otrzymał nominację w pierwszym głosowaniu[1]. Kandydatem na wiceprezydenta został Richard Nixon[1]. Wakat w Partii Demokratycznej po ustępującym prezydencie, wykorzystał gubernator Illinois, Adlai Stevenson[2]. Jego współkandydatem został reprezentant stanów Południa John Sparkman[2]. Był to sygnał, że ugrupowanie uporało się z rozłamami, jakie miały miejsce w 1948 roku, z powodu praw obywatelskich[2]. Stevenson popierał ówczesny kierunek polityki zagranicznej i prowadził aktywną kampanię[2]. Jego wykształcenie i zdolności oratorskie pozwoliły mu na zdobycie elektoratu intelektualistów, jednak nie wpłynęło na poparcie klas średnich[2]. Eisenhower prowadził aktywną kampanię, jeżdżąc po kraju i obiecując zakończenie wojny w Korei, a także oskarżając demokratów o zbyt łagodną politykę względem komunizmu[3]. To, w połączeniu z niepopularnością ustępującej administracji Trumana, spowodowała zdecydowane zwycięstwo republikanina[2].

Kandydaci[edytuj | edytuj kod]

Partia Demokratyczna[edytuj | edytuj kod]

Partia Republikańska[edytuj | edytuj kod]

Wyniki głosowania[edytuj | edytuj kod]

Głosowanie powszechne odbyło się 4 listopada 1952[4]. Eisenhower uzyskał 55,1% poparcia, wobec 44,4% dla Stevensona[4]. Ponadto, około 300 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[4]. Frekwencja wyniosła 61,6%[5]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Eisenhower uzyskał 442 głosy, przy wymaganej większości 266 głosów[6]. Na Stevensona zagłosowało 89 elektorów[6]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Nixon, uzyskując 442 głosy, wobec 89 dla Sparkmana[6].

Dwight Eisenhower został zaprzysiężony 20 stycznia 1953 roku[7].

Kandydat na prezydenta Partia Głosowanie powszechne Kolegium Elektorów
Głosy Procent
Dwight Eisenhower Partia Republikańska 33 936 234 55,1% 442
Adlai Stevenson Partia Demokratyczna 27 314 992 44,4% 89
Łącznie 531
Kandydat na wiceprezydenta Partia Kolegium Elektorów
Richard Nixon Partia Republikańska 442
John Sparkman Partia Demokratyczna 89
Łącznie 531

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g L. Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. s. 742.
  2. a b c d e f M. Jones: Historia USA. s. 615.
  3. L. Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. s. 743.
  4. a b c US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-22]. (ang.).
  5. Election of 1952. CountingTheVotes. [dostęp 2017-10-22]. (ang.).
  6. a b c Electoral College Box – 1952. NARA. [dostęp 2017-10-22]. (ang.).
  7. L. Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. s. 744.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]