Wykładnia autentyczna prawa
Wykładnia autentyczna prawa – wykładnia prawa przeprowadzana przez podmiot, od którego pochodzi tekst, jaki ma zostać zinterpretowany – zwłaszcza ten, kto jest autorem takiego tekstu prawnego albo ustanowił zawierający ten tekst akt prawny[1].
Podstawę dla dokonywania tego rodzaju wykładni stanowi zasada cuius est condere, eius est interpretari (eius est interpretari leges, cuius est condere), zgodnie z którą ten, kto jest upoważniony do tworzenia prawa, uprawniony jest też do jego interpretowania[1].
W Polsce wykładni autentycznej dokonują ministrowie, ilekroć podają jak należy rozumieć wydane przez nich rozporządzenia[1].
Powoływanie się na wyniki wykładni autentycznej – choć nie należy ich zrównywać z samym interpretowanym tekstem prawnym, chyba że przyjmą taką samą formę jak ten tekst (jak np. byłoby w razie w przypadku poczynienia wykładni przepisów danej ustawy w innej ustawie) – jest na ogół silne[1].
Dwie formy wykładni autentycznej[edytuj | edytuj kod]
- Wykładnia autentyczna oficjalna
Zawarta w akcie, który posiada formalną moc wiążącą. Prawodawca wypowiada się co do znaczenia norm przez siebie uchwalonych.
- Wykładnia autentyczna nieoficjalna
Intencje prawodawcy są poznawane na podstawie materiałów przygotowawczych lub deklaracji, które formalnie nie wiążą[potrzebny przypis].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lech Morawski: Wstęp do prawoznawstwa. Wyd. XII. Toruń: TNOiK, 2009. ISBN 978-83-7285-475-9.
- Maciej Koszowski, Dwadzieścia osiem wykładów ze wstępu do prawoznawstwa, Wydawnictwo CM, Warszawa 2019, ISBN 978-83-66704-82-4.