Wypadek na pokazach lotniczych w Pucku

Katastrofa na pokazach lotniczych w Pucku
Państwo	Polska
Miejsce	Puck
Data	15 sierpnia 1922
Godzina	17:45
Ofiary śmiertelne	9 osób
Ranni	35 osób
	Położenie na mapie II RP miejsce zdarzenia
	54°43′04″N 18°24′31″E/54,717778 18,408611

Katastrofa na pokazach lotniczych w Pucku – wypadek z 9 ofiarami śmiertelnymi i 35 rannymi, który miał miejsce 15 sierpnia 1922 podczas pokazów lotniczych w Pucku^[a].

Okoliczności zdarzenia[edytuj | edytuj kod]

We wtorek 15 sierpnia 1922 roku o godz. 17.45, w Pucku, w ramach obchodów rocznicy „Cudu nad Wisłą”, załoga wodnosamolotu Lübeck-Travemünde F4 w składzie: chor. pil. Adolf Stempkowski – pilot, inż. Aleksander Witkowski – bombardier, z tamtejszego Detaszowanego Dywizjonu Lotniczo-Wywiadowczego wraz z pasażerem – kpt. gosp. Fabianem Kobzą miała przelecieć nad morzem w pobliżu brzegu, demonstrując bombardowanie z użyciem ostrej amunicji. Do zrzucania bomb wyznaczono inż. Aleksandra Witkowskiego, który miał doświadczenie w takim działaniu i znany był z dużej celności. Z nieznanych przyczyn samolot znalazł się nad publicznością i nieumyślnie zrzucił jedną bombę lotniczą o wadze 12,5 kg w tłum widzów, w wyniku czego śmierć poniosło 9 osób (z czego 8 na miejscu), 13 osób zostało ciężko rannych, a 22 osoby lekko ranne^[2].

Inżynier Witkowski pochodził z Kowalewa koło Torunia. W czasie I wojny światowej pełnił służbę w lotnictwie niemieckim. Został aresztowany. Po zatrzymaniu usiłował dokonać zamachu samobójczego.

Niedbalstwo władz wojskowych, odpowiedzialnych za bezpieczeństwo pokazu z użyciem amunicji lotniczej, spowodowało w Pucku duże wzburzenie. Wojskowy Sąd Admiralski uznał za winnych spowodowania wypadku: dowódcę dywizjonu, komandora podporucznika Wiktoryna Kaczyńskiego oraz kierownika warsztatów lotniczych, urzędnika wojskowego XI rangi Aleksandra Witkowskiego.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Wg książki Andrzeja Morgały pt. Samoloty w polskim lotnictwie morskim, wypadek miał miejsce 15 lipca 1922 r., zginąć w nim miały dwie osoby cywilne, a trzynaście osób odnieść rany^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ AndrzejA. Morgała AndrzejA., Samoloty w polskim lotnictwie morskim, Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1985 (Biblioteczka Skrzydlatej Polski, tom 27), ISBN 83-206-4078-8 .
↑ Oficjalny komunikat Ministerstwa Spraw Wojskowych opublikowany w: W sprawie katastrofy w Pucku. „Polska Zbrojna”. 239, s. 3, 1922-09-03. Warszawa. [dostęp 2022-09-20].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

AndrzejA. Morgała AndrzejA., Samoloty w polskim lotnictwie morskim, Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1985 (Biblioteczka Skrzydlatej Polski, tom 27), ISBN 83-206-4078-8 .
Katastrofa w Pucku, „Gazeta Bydgoska”, 1 (42), 20 sierpnia 1922, s. 4–5 [dostęp 2020-08-18] .
Ofiary katastrofy w Pucku, „Słowo Pomorskie”, 2 (188), 18 sierpnia 1922, s. 2 [dostęp 2020-08-18] .
Katastrofa w Pucku, „Słowo Pomorskie”, 2 (188), 18 sierpnia 1922, s. 3 [dostęp 2020-08-18] .
Katastrofa w Pucku - wycinki gazetowe, 18 września 1922, s. 3 [dostęp 2022-09-21] .

[2] Wg książki Andrzeja Morgały pt. Samoloty w polskim lotnictwie morskim, wypadek miał miejsce 15 lipca 1922 r., zginąć w nim miały dwie osoby cywilne, a trzynaście osób odnieść rany^[1].

[Morgała-1] AndrzejA. Morgała AndrzejA., Samoloty w polskim lotnictwie morskim, Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1985 (Biblioteczka Skrzydlatej Polski, tom 27), ISBN 83-206-4078-8 .

[3] Oficjalny komunikat Ministerstwa Spraw Wojskowych opublikowany w: W sprawie katastrofy w Pucku. „Polska Zbrojna”. 239, s. 3, 1922-09-03. Warszawa. [dostęp 2022-09-20].

[a]

[2]

[1]