Wyspa Beringa
 Zdjęcie satelitarne wyspy | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Akwen | |
| Powierzchnia |
1660 km² |
Położenie na mapie Kraju Kamczackiego  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
 55°00′02,99″N 166°16′23,02″E/55,000830 166,273060
| |
 |
Ten artykuł od 2011-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Wyspa Beringa (ros. Остров Беринга, ostrow Bieringa) – wyspa położona na Morzu Beringa na wschód od Kamczatki, największa w archipelagu Wysp Komandorskich. Administracyjnie stanowi część Kraju Kamczackiego w Rosji. Ma ok. 90 km długości i ok. 24 km szerokości, zajmuje powierzchnię 1660 km²[1]. Charakteryzuje się brakiem drzew, wzgórzami i srogim klimatem. Wyspa narażona jest na trzęsienia ziemi. Najwyższy szczyt wyspy (755,4 m n.p.m.) nosi nazwę Góry Stellera.
Znajduje się na niej miejscowość Nikolskoje, którą zamieszkuje blisko 800 osób, z czego ok. 300 to rdzenni mieszkańcy tych terenów – Aleuci. Większość ludzi zajmuje się rybołówstwem[potrzebny przypis].
Wyspę odkrył w 1741 roku komandor Vitus Bering, kiedy u jej wybrzeży rozbił się dowodzony przez niego statek „Święty Piotr”. Niewielkiej grupie rozbitków udało się przedostać na Kamczatkę w lecie 1742 roku. Część załogi, w tym także sam Bering, zmarła na wyspie[2].
Wyspa znajduje się na terenie Komandorskiego Rezerwatu Biosfery.
Zobacz[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Roman Biesiada, Tadeusz Lenczkowski, Lech Ratajski: Słownik Geografii ZSRR. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1974, s. 21.
- ↑ Andrey G. Kostianoy, Jacques C.J. Nihoul, Vyacheslav B. Rodionov: Physical oceanography of frontal zones in the subarctic seas. Amsterdam: Elsevier, 2004, s. 32. ISBN 0-444-51686-7.