Włodzimierz Tetmajer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Mathiasrex (dyskusja | edycje) o 15:33, 19 mar 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Włodzimierz Tetmajer
Ilustracja
Portret Tetmajera autorstwa Stanisława Wyspiańskiego, 1899
Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1861
Harklowa

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 1923
Kraków

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Panteon Wielkich Polaków, polichromia na sklepieniu kaplicy królowej Zofii pw. Św. Trójcy, katedra na Wawelu
Alegoria Polski umarłej (1909), katedra św. Mikołaja Biskupa w Kaliszu
Polichromia na sklepieniu prezbiterium kościoła Bożego Ciała w Bieczu

Włodzimierz Tetmajer (ur. 31 grudnia 1861 w Harklowej, zm. 26 grudnia 1923 w Krakowie[1]) – polski malarz i grafik, jeden z czołowych przedstawicieli Młodej Polski[2]; polityk (działacz ludowy i niepodległościowy); pisarz. Brat przyrodni poety Kazimierza Przerwy-Tetmajera.

Życiorys

Urodził się jako syn Adolfa Tetmajera i jego pierwszej żony, Leonii z Krobickich[3]. W latach 1875–1886 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, następnie krótko w Wiedniu, w latach 1886–1889 w Monachium i w Académie Colarossi w Paryżu oraz w latach 1889–1895 na Oddziale Kompozycyjnym, kierowanym aż do śmierci w 1893 roku przez Jana Matejkę[4][5][6].

W 1890 roku ożenił się z Anną Mikołajczykówną, córką chłopa z Bronowic, gdzie zamieszkali w drewnianym, krytym strzechą domu. Częstym gościem Włodzimierza Tetmajera w Bronowicach był poeta Lucjan Rydel, który za żonę wybrał sobie siostrę Anny Tetmajerowej, Jadwigę Mikołajczykównę. Uroczystości weselne tej pary (20 listopada 1900 roku w domu Tetmajerów[7]) zostały przedstawione w dramacie Wesele Stanisława Wyspiańskiego; Tetmajer został w nim uwieczniony jako Gospodarz[8]. Na osobie Włodzimierza Tetmajera wzorowana była także postać głównego bohatera noweli Bajecznie kolorowa (1897) I. Maciejowskiego-Sewera[9]. Był członkiem Ligi Narodowej[10].

W 1911 roku Włodzimierz Tetmajer został posłem do parlamentu austriackiego z ramienia Polskiego Stronnictwa Ludowego. W grudniu 1913 roku, w trakcie rozłamu w PSL opowiedział się po stronie orientacji solidarystycznej i niepodległościowej. Był współzałożycielem PSL „Piast”. Był także współtwórcą „Strzelca” i organizował jego ćwiczenia w Bronowicach. W dniach 25–26 sierpnia 1912 roku uczestniczył w zjeździe irredentystów w Zakopanem. Wszedł do zarządu Polskiego Skarbu Wojskowego. W dniu 10 listopada 1912 roku przewodniczył obradom założycielskiego zebrania Tymczasowej Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, a następnie uczestniczył w jej pracach.

Po wybuchu wojny został delegowany do Naczelnego Komitetu Narodowego. W dniu 28 października 1918 roku wszedł w skład Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie. W styczniu 1919 roku wyjechał na konferencję pokojową w Paryżu, gdzie wraz z Mikołajem Reyem pośredniczył w negocjacjach między zespołem Romana Dmowskiego a przedstawicielami Józefa Piłsudskiego. W okresie wojny polsko-bolszewickiej działał w Komitecie Obrony Państwa na terenie Małopolski Zachodniej jako kierownik sekcji propagandy, pełnomocnik warszawskiej Rady, a wreszcie prezes[11]. Na początku kwietnia 1919 został mianowany przez Ministra Kultury i Sztuki delegatem przy Generalnym Delegacie w Krakowie[12].

Włodzimierz Tetmajer zaprojektował także odznakę oficerską Związków Strzeleckich (tzw. parasol)[13].

Najsłynniejszym czynem politycznym Włodzimierza Tetmajera była zgłoszona przez niego rezolucja uchwalona przez Koło Polskie w parlamencie wiedeńskim, a następnie 28 maja 1917 roku przez tzw. „Koło Sejmowe” w Krakowie stwierdzająca, że jedynym dążeniem narodu polskiego jest odzyskanie niepodległej zjednoczonej Polski z dostępem do morza[14][15][16][17].

Był naczelnikiem wydziału wojskowego Polskiej Komisji Likwidacyjnej w 1918 roku[18].

Na życzenie Józefa Piłsudskiego wszedł w skład Komitetu Narodowego Polskiego w 1919 roku. Był ekspertem delegacji polskiej na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 roku zajmującym się zagadnieniami politycznymi i dyplomatycznymi[19]. Był przewodniczącym Komitetu Obrony Państwowej w Krakowie od 20 sierpnia 1920 roku[20].

W 1921 roku założył w Wąbrzeźnie Polski Instytut Narodowy, mający bronić spraw polskich na Pomorzu.

Aktem nominacyjnym z dnia 2 sierpnia 1921 roku naczelnik państwa Józef Piłsudski „na zasadzie art. 6 Ustawy z dn. 4 lutego 1921 r. o ustanowieniu Orderu «Odrodzenia Polski»” powołał Włodzimierza Tetmajera w charakterze członka do Kapituły tegoż Orderu[21].

Włodzimierz Przerwa-Tetmajer został pochowany w dniu 30 grudnia 1923 roku na cmentarzu na Pasterniku w Bronowicach Wielkich (obecnie w granicach administracyjnych Krakowa)[22][23].

Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 grudnia 1930 roku Włodzimierz Przerwa-Tetmajer został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości za pracę w dziele odzyskania niepodległości[24].

W dowód „uznania zasług położonych w walkach o wieczyste prawa Śląska piastowskiego” Kapituła Gwiazdy Górnośląskiej dyplomem z maja 1931 r. nadała ś.p. Włodzimierzowi Tetmajerowi za udział w powstaniach na Górnym Śląsku Gwiazdę Górnośląską[25].

Włodzimierz Tetmajer jest patronem Szkoły Podstawowej nr 50 w Krakowie – Bronowicach Małych[26].

Fundacja im. Karola Eugeniusza Lewakowskiego, pierwszego prezesa Polskiego Stronnictwa Ludowego, ustanowiła Nagrodę im. Włodzimierza Tetmajera. Laureatami nagrody byli m.in. Elżbieta i Zbigniew Konstanty, Maria Rydlowa (kustosz Muzeum w Bronowicach) i Janusz Gmitruk (dyrektor Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego)[27].

12 grudnia 2013 roku Sejm Rzeczypospolitej Polskiej podjął uchwałę[28] w sprawie uczczenia pamięci Włodzimierza Przerwy-Tetmajera w 90. rocznicę jego śmierci[29][30].

Twórczość

Malował głównie wiejskie sceny rodzajowe (Zaloty[31], Święcone w Bronowicach[32], Żeńcy, Orka), a także pejzaże, polichromie kościelne (m.in. w kaplicy królowej Zofii[33] w katedrze na Wawelu, w katedrze w Sosnowcu, w kaplicy Pod Orłami w katedrze św. Mikołaja Biskupa w Kaliszu, kolegiacie Bożego Ciała w Bieczu, Bazylice Matki Bożej Anielskiej w Kalwarii Zebrzydowskiej, Kaplicy św. Jana Nepomucena w Kościele Mariackim w Krakowie)[34].

Od 1897 roku Włodzimierz Tetmajer był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, następnie grupy Zero, a także założycielem Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana. W 1892 roku Tetmajer otrzymał od grona profesorskiego Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie złoty medal dla wybitnych studentów oraz roczne stypendium do Włoch. W 1893 roku obrazy artysty wysłano wraz z innymi płótnami na Wystawę światową do Chicago, a w 1894 roku do San Francisco. Zostały wyróżnione srebrnymi medalami[35]. W 1899 roku Włodzimierz Tetmajer wstąpił do wiedeńskiego stowarzyszenia artystów Secesja[36]. W 1900 roku na Wystawie światowej w Paryżu Włodzimierz Tetmajer otrzymał jeden ze srebrnych medali przyznanych polskim malarzom (m.in. Jackowi Malczewskiemu i Leonowi Wyczółkowskiemu)[37][38]. W 1909 roku wspólnie z malarzem Józefem Uprką był inicjatorem zorganizowania wystawy sztuki polskiej i czeskiej w Hodoninie na Morawach[39]. Wraz z Wincentym Wodzinowskim i Kasprem Żelechowskim współtworzył komitet organizacyjny Pierwszej Wystawy Niezależnych, która miała miejsce w 1911 roku – była to jedna z ważniejszych wystaw malarza, jak i ówczesnego krakowskiego środowiska artystycznego. Włodzimierz Tetmajer napisał wstęp do katalogu tej wystawy, który oceniono wówczas jako „rewolucyjny”[40]. W 1911 roku Włodzimierz Tetmajer otrzymał od Akademii Umiejętności nagrodę za całokształt działalności artystycznej[41].

Włodzimierz Tetmajer, znany z zamiłowania do tematyki wiejskiej, współpracował z Janem Styką i Wojciechem Kossakiem przy tworzeniu Panoramy Racławickiej (przede wszystkim przy malowaniu postaci chłopów i scen rodzajowych wokół Dziemięrzyc)[42][43].

Działalność literacka Włodzimierza Tetmajera obejmuje m.in. tom utworów prozą Noce letnie[44] (wyd. 1902, m.in. opowiadanie W noc majową), poemat epicki Racławice (wyd. 1916), tom utworów publicystycznych Silva rerum (wyd. 1914), tom poezji Marsz Skrzyneckiego (wyd. 1916) oraz poświęcony pamięci Jana Kazimierza Przerwy-Tetmajera[45], który zginął w walkach pod Stanisławczykiem w czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku, tom poezji Przeznaczenie. Syna mojego pamięci (wyd. pośmiertnie, 1926). Dramat Tetmajera pt. Piast, drukowany we fragmentach w Epitaphium Ignacego Maciejowskiego Sewera (druk UJ 1902), został wystawiony w 1916 na scenie Teatru Miejskiego w Krakowie za dyrekcji L. Rydla[46].

Włodzimierz Tetmajer opracował Gody i Godnie Święta, czyli okres Świąt Bożego Narodzenia w Krakowskiem wydane w 1898 roku przez Komisję Antropologiczną Akademii Umiejętności w Krakowie oraz wydany w 1907 roku Słownik bronowicki (Zbiór wyrazów i wyrażeń używanych w Bronowicach pod Krakowem)[47].

Włodzimierz Tetmajer projektował scenografie do przedstawień Teatru Miejskiego w Krakowie: Złotej Czaszki, Kordiana (1899) i Snu srebrnego Salomei (1900) J. Słowackiego, Betlejem polskiego L. Rydla (1905), Rycerzy północy H. Ibsena (1907) i Kościuszki pod Racławicami W. L. Anczyca (1911)[48], a także robił ilustracje do książek m.in. do Galicji przedstawionej słowem i ołówkiem (1892) oprac. przez B. Limanowskiego[49], Biedronie Sewera (wyd. nakładem K. Grendyszyńskiego, Petersburg 1896), Poezyi Katulla (wyd. Druk W. L. Anczyca, Kraków 1898), Zawiszy Czarnego K. Tetmajera (wyd. Gebethner i Spółka, 1901), Betleem Polskiego L. Rydla (wyd. D. E. Friedlein, Kraków 1906).

Włodzimierz Tetmajer walnie przyczynił się do rozwinięcia talentu Antoniego Kucharczyka – wiejskiego poety-samouka. Napisał też przedmowę do jego książki.

Odznaczenia

Galeria

  • Muzykanci w Bronowicach, 1891
    Muzykanci w Bronowicach, 1891
  • Dorobek (Rodzina artysty), 1905
    Dorobek (Rodzina artysty), 1905
  • Wiosna w Bronowicach, ok. 1909
    Wiosna w Bronowicach, ok. 1909

Przypisy

  1. ↑ Józef Dużyk, „Sława, Panie Włodzimierzu. Opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze”, wydanie II poszerzone, Fundacja im. Włodzimierza Tetmajera, Wydawnictwo „Czuwajmy”, Kraków 1998, s. 364, 366.
  2. ↑ Krystyna Jabłońska, „Ostygłe emocje”, Krajowa Agencja Wydawnicza, Kraków 1987, s. 198–212.
  3. ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
  4. ↑ J. Dużyk, „Sława, Panie Włodzimierzu. Opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze”, Wyd. II poszerzone, Wydawnictwo „Czuwajmy”, Kraków 1998, s. 60, 63.
  5. ↑ M. Czapska-Michalik, „Włodzimierz Tetmajer 1862–1923”, Wyd. Edipresse Polska S.A., Warszawa 2007, s. 90–91.
  6. ↑ L. Pośpiechowa, „Twórczość literacka Włodzimierza Tetmajera”, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich. Wydawnictwo, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1974, s. 16.
  7. ↑ „Dwory polskie. Najpiękniejsze posiadłości ziemskie”, tekst: M. Pielesz, redaktor prowadzący: D. Konior, wyd. II, Wydawnictwo Dragon Sp. z o.o., Bielsko-Biała 2011, s. 44–45.
  8. ↑ Tadeusz Boy-Żeleński, „Plotka o «Weselu» Wyspiańskiego”, w: „Boy o Krakowie”, opr. Henryk Markiewicz, wyd. II przejrzane i uzupełnione, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1974, s. 379–395.
  9. ↑ Epoki literackie 8. Modernizm, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 249.
  10. ↑ Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887–1907), Londyn 1964, s. 586.
  11. ↑ R. Węgrzyniak, „Encyklopedia «Wesela» Stanisława Wyspiańskiego”, wyd. Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, Kraków 2001 r., s. 147.
  12. ↑ Mianowania przedstawicieli ministerstw przy Gen. delegacie w Krakowie. „Ilustrowany Dziennik Polski”, s. 5, nr 60 z 1919. 
  13. ↑ „Legenda Legionów. Opowieść o Legionach oraz ludziach Józefa Piłsudskiego”, opr. zbiorowe, wyd. Demart SA, Warszawa 2008, s. 14, 382.
  14. ↑ J. Dużyk, Sława, Panie Włodzimierzu. Opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze, „: Wydawnictwo „Czuwajmy”, 1998, wyd. II poszerzone, s. 310–313.
  15. ↑ „Powstanie II Rzeczypospolitej: wybór dokumentów 1866–1925” pod red. Haliny Janowskiej i Tadeusza Jędruszczaka, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1981, s. 340.
  16. ↑ Janusz Cisek, Marek Cisek, „Do niepodległości”, wyd. Świat Książki, Warszawa 2008, s. 22.
  17. ↑ Włodzimierz Tetmajer (Wspomnienie pozgonne), w: Tygodnik Illustrowany z 12 stycznia 1924, s. 23.
  18. ↑ Rok 1918 we wspomnieniach mężów stanu, polityków i wojskowych, Warszawa 1987, s. 32.
  19. ↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918–1919. przypisy Andrzej Garlicki, Ryszard Świętek, t. I Wrocław 2010, s. 16, 25.
  20. ↑ Obrona państwa w 1920 roku, Warszawa 1923, s. 475.
  21. ↑ Włodzimierz Przerwa-Tetmajer „W noc wigilijną”, opracowanie i wstęp Józef Dużyk, Biblioteka Stowarzyszenia Autorów Polskich tom III, seria: Nieznane rękopisy, Prowincjonalna Oficyna Wydawnicza „Exartim”, Bochnia – Kraków 1992, s. 14 (fotokopia aktu nominacyjnego).
  22. ↑ Stanisław A. Młodzianowski, „Pogrzeb ś.p. Włodzimierza Tetmajera” w: „Bronowickie zeszyty historyczno-literackie. Zeszyt 18. Numer poświęcony Włodzimierzowi Tetmajerowi z okazji 80 rocznicy śmierci”, Towarzystwo Przyjaciół Bronowic, Kraków listopad 2003 r., s. 44–45.
  23. ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Włodzimierz Tetmajer. rakowice.eu. [dostęp 2017-05-18].
  24. ↑ J. Dużyk, Sława, Panie Włodzimierzu. Opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze, Kraków: Wydawnictwo „Czuwajmy”, 1998, wyd. II poszerzone, wkładka przed s. 193 (fotokopia pisma Przewodniczącego Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości).
  25. ↑ J. Dużyk, „Sława, Panie Włodzimierzu. Opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze”, wyd. II poszerzone, Wydawnictwo Czuwajmy, Kraków 1998, ilustracja nr 31 (fotokopia dyplomu).
  26. ↑ Wojciech Hausner „Włodzimierz Przerwa-Tetmajer – o patronie szkoły notatka dla ucznia” w „Bronowickie Zeszyty Historyczno-Literackie. Zeszyt 18. Numer poświęcony Włodzimierzowi Tetmajerowi z okazji 80 rocznicy śmierci”, Towarzystwo Przyjaciół Bronowic, Kraków, listopad 2003 r.
  27. ↑ muzeum-niepodleglosci.pl.
  28. ↑ Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 – Monitor Polski [online], monitorpolski.gov.pl [dostęp 2017-11-27] (pol.).
  29. ↑ sejm.gov.pl.
  30. ↑ Sejm uczcił pamięć Włodzimierza Przerwy-Tetmajera | dzieje.pl – Historia Polski [online], dzieje.pl [dostęp 2017-11-27] (pol.).
  31. ↑ „Malarstwo polskie”, kierownik red. encyklopedii PWN Danuta Borowska-Mostafa, Wydawnictwo Naukowe PWN SA, Warszawa 2009, s. 156.
  32. ↑ Beata Jankowiak-Konik, „Poznajemy. Malarstwo polskie”, wyd. Demart SA, Warszawa 2011, s. 46–49.
  33. ↑ Kazimierz Kuczman, „Wawel. Przewodnik z fotografiami Janusza Podleckiego”, Wydawnictwo „Karpaty” – Andrzej Łączyński, Kraków 1999, s. 103.
  34. ↑ Ks. Józef Andrzej Nowobilski, Sakralne malarstwo ścienne Włodzimierza Tetmajera, Fundacja im. Włodzimierza Tetmajera, Wydawnictwo „Czuwajmy”, Kraków 1994.
  35. ↑ Anna M. Drexlerowa, Andrzej K. Olszewski, „Polish Participation in World Exhibitions 1851–2005”, wyd. Ministry of Culture and National Heritage, Warszawa 2008, s. 215, 216, 218.
  36. ↑ Magdalena Czapska-Michalik, „Włodzimierz Tetmajer [1862–1923]”, wyd. Edipresse Polska S.A., Warszawa 2007, s. 91.
  37. ↑ Lidia Ciborowska, „Wystawa światowa w Paryżu w 1900 r.”, artykuł pochodzi z numeru 2 czasopisma „Wiadomości historyczne” (wydanie marzec/kwiecień 2010).
  38. ↑ Anna M. Drexlerowa, Andrzej K. Olszewski, „Polish Participation in World Exhibitions 1851–2005”, wyd. Ministry of Culture and National Heritage, Warszawa 2008, s. 248.
  39. ↑ „Malarstwo polskie. Modernizm”, studium wprowadzające napisał Wiesław Juszczak; noty biograficzne i katalog oprac. Maria Liczbińska, AURIGA, Oficyna Wydawnicza Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe w Warszawie, Warszawa 1977 r., s. 351.
  40. ↑ Beata Pranke, „Nurt chłopomanii w twórczości Stanisława Radziejowskiego, Ludwika Stasiaka, Włodzimierza Tetmajera, Wincentego Wodzinowskiego i Kacpra Żelechowskiego”, Praca powstała w Zakładzie Historii Sztuki Nowoczesnej na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Wydawnictwo Neriton, Warszawa 2003, s. 23.
  41. ↑ M. Czapska-Michalik, „Włodzimierz Tetmajer [1862–1923]” w ramach serii „Kolekcja: ludzie, czasy, dzieła”, wyd. Edipresse Polska S.A., 2007 r., s. 91.
  42. ↑ Romuald Nowak, „Panorama Racławicka. The Racławice Panorama. Das Panorama von Racławice”, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław 2008, s. 9.
  43. ↑ Beata Jankowiak-Konik, „Poznajemy. Malarstwo polskie”, wyd. Demart SA, Warszawa 2011 r., s. 44.
  44. ↑ kpbc.umk.pl. [dostęp 2011-09-22].
  45. ↑ J. Dużyk, Sława, Panie Włodzimierzu. Opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze, Kraków: Wydawnictwo „Czuwajmy”, 1998, wyd. II poszerzone, s. 342–348.
  46. ↑ J. Dużyk, Sława, Panie Włodzimierzu. Opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1972.
  47. ↑ M. Czapska-Michalik, „Włodzimierz Tetmajer [1862–1923]”, w ramach serii: „Kolekcja. Ludzie, czasy, dzieła”, wyd. Edipresse Polska S.A., Warszawa 2007, s. 85.
  48. ↑ R. Węgrzyniak, „Encyklopedia Wesela Stanisława Wyspiańskiego”, wyd. Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, Kraków 2001 r., s. 147.
  49. ↑ M. Czapska-Michalik, „Włodzimierz Tetmajer [1862–1923]”, w ramach serii: „Kolekcja. Ludzie, czasy, dzieła”, wyd. Edipresse Polska S.A., Warszawa 2007, s. 62.
  50. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 21.
  51. ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 157 z 19 lipca 1921. 
  52. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 14, 30.

Bibliografia

  • Jan Czernecki, Włodzimierz Tetmajer, seria: Współczesne malarstwo polskie, z. II, Kraków” Nakładem J. Czerneckiego w Wieliczce, Druk: W. L. Anczyca i Spółki, 1911.
  • Tadeusz Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo polskie, t. II, Wrocław – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 1960, s. 324–332.
  • Tadeusz Dobrowolski, Malarstwo polskie ostatnich dwustu lat, wyd. III, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo, 1989, s. 228–230.
  • Józef Dużyk, Sława, Panie Włodzimierzu. Opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze, wyd. II poszerzone, Kraków: Fundacja im. Włodzimierza Tetmajera, Wydawnictwo „Czuwajmy”, 1998.
  • S. Dziedzic, Włodzimierz Tetmajer, [w:] Historia Literatury Polskiej, t. VII: Młoda Polska, cz. 2, red. dr A. Skoczek, Bochnia–Kraków–Warszawa: Wydawnictwo SMS, 2006, s. 339–362.
  • Julian Krzyżanowski, Neoromantyzm polski 1890–1918, wyd. 3, Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 1980, s. 432.
  • Ks. Józef Andrzej Nowobilski, Włodzimierz Tetmajer, Kraków: Fundacja im. Włodzimierza Tetmajera, Wydawnictwo Czuwajmy, 1998.
  • Ks. Józef Andrzej Nowobilski, Sakralne malarstwo ścienne Włodzimierza Tetmajera, Fundacja im. Włodzimierza Tetmajera, Wydawnictwo Czuwajmy, Kraków 1994.
  • Leokadia Pośpiechowa, Twórczość literacka Włodzimierza Tetmajera, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk: nakł. Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1974.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Tetmajer&oldid=52911237”