Yves Goulais

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwo Kardel
Prawdziwe imię i nazwisko

Yves Michel Goulais-Leśniak

Imię i nazwisko przy narodzeniu

Yves Michel Goulais

Data urodzenia

1960

Zawód

reżyser, scenarzysta

Współmałżonek

Zuzanna Leśniak (1988-1991)

Yves Michel[1] Goulais-Leśniak[2], obecnie znany jako Iwo Kardel (ur. 1960[3]) – francusko-polski reżyser i scenarzysta, filolog romański[4], sprawca zamachu na piosenkarza Andrzeja Zauchę w 1991 roku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako najstarszy z trójki rodzeństwa, ma dwie młodsze siostry[5]. Studiował literaturę na Université de Nantes[5]. Dzięki udziałowi na Festiwalu Teatru Otwartego w Krakowie zafascynował się polską kulturą i podjął naukę języka polskiego[5]. Uzyskał półroczny staż na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie[5]. 16 kwietnia 1988 ożenił się z aktorką Zuzanną Leśniak[6].

Znajomość z Andrzejem Zauchą i zamach[edytuj | edytuj kod]

Yves i Zuzanna poznali Andrzeja Zauchę w Teatrze STU. Reżyser, będąc pod wrażeniem jego działalności muzycznej, uznaje Zauchę za wzór[7], wspólnie nawiązując z nim przyjaźń. Od końca 1989 roku i śmierci Elżbiety Zauchy, Zuzanna Leśniak stała się wsparciem dla owdowiałego artysty. Jednocześnie Leśniak miała czuć się samotna, zaniedbana oraz nieszczęśliwa w małżeństwie z reżyserem. Przyjaźń pomiędzy muzykiem a aktorką, dzięki wzajemnemu wsparciu, pogłębiła się. Z czasem Zaucha i Leśniak kontynuowali współpracę w Teatrze STU, w opinii znajomych mogąc już stanowić związek. Goulais uznał, że tolerowanie jawnego romansu żony i przyjaciela godzi w jego honor i że najlepszym rozwiązaniem jest dokonanie morderstwa[8][9].

10 października 1991 roku, nieopodal Teatru STU w Krakowie[2], Yves Goulais dokonał zamachu na Andrzeja Zauchę z broni palnej, zabijając jego i (w wyniku rykoszetu) także swoją żonę[2]. Motywem zbrodni była zazdrość[1][2][10]. Mężczyzna sam oddał się w ręce policji[1] (choć według innego źródła został pojmany godzinę po zabójstwie[2]), nie wiedząc o rykoszetowym postrzeleniu żony. Wyrokiem z dnia 11 grudnia 1992 r. Sąd Wojewódzki w Krakowie uznał go za winnego zabójstwa oraz nieumyślnego spowodowania śmierci swojej żony, Zuzanny Leśniak i na podstawie art. 148 § 1 k.k. oraz art. 152 k.k., wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności[2][11][12][13]. Na wolność artysta wyszedł 1 grudnia 2005 roku, 10 miesięcy przed zakończeniem orzeczonej kary[2][14].

Historia morderstwa Zauchy i Leśniak stała się kanwą książki Janusza Wiśniewskiego I odpuść nam… wydanej w 2015[15][16].

Resocjalizacja[edytuj | edytuj kod]

Po umieszczeniu w zakładzie zamkniętym odbył wieloletnią resocjalizację, a także realizował się na szczeblu zawodowym. Za zgodą dyrekcji więzienia podczas odbywania wyroku pracował w Canal+, a wypłatę przekazywał córce Zauchy[2]. Uczył współwięźniów języków obcych[2] oraz stworzył Studio Filmowe „Zza krat”, tworząc w nim cztery filmy krótkometrażowe z więźniami w rolach głównych:

Sam Goulais został bohaterem filmów dokumentalnych: Reżyseria: Yves Goulais (1999) Krzysztofa Langa oraz Zbrodnia i kara w Krakowie – Życie Yvesa Goulaisa (2000) Małgorzaty Buckiej[18].

W trakcie odsiadywania wyroku ukończył korespondencyjnie studia na Uniwersytecie Grenoble, na kierunku filologia romańska[4].

Okres powięzienny[edytuj | edytuj kod]

Po wyjściu z zakładu karnego w 2005 roku Yves Goulais zaczął tworzyć pod pseudonimem Iwo Kardel[19][20] (w prasie pojawiają się także informacje, że są to zmienione personalia[21][22]), pracując do dziś[kiedy?] jako scenarzysta (jest współautorem scenariusza do filmu Kret[3]) oraz doradca scenariuszowy przy filmach fabularnych i dokumentalnych[14][23] oraz przy serialach: Kryminalni[3] i Leśniczówka[21]. Doczekał się syna[14]

W 2021 wyreżyserował film dokumentalny o ks. Franciszku Blachnickim Blachnicki. Życie i światło[24].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Krzysztof Samborski: Dziewięć strzałów – Jak zginął Andrzej Zaucha?. Trybuna Śląska, nr 236/91, s. 1.
  2. ↑ a b c d e f g h i Zabójca Zauchy wolny. [w:] Życie Warszawy [on-line]. 2006-01-12. [dostęp 2021-11-05].
  3. ↑ a b c Ivo Kardel. [w:] Polish Docs [on-line]. [dostęp 2021-11-05].
  4. ↑ a b Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 198, ISBN 978-83-8062-631-7.
  5. ↑ a b c d Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 134, ISBN 978-83-8062-631-7.
  6. ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 137, ISBN 978-83-8062-631-7.
  7. ↑ Żona Zauchy podejrzewała go o romans. Mąż "tej drugiej" wydał na nich wyrok [online], OnetKobieta, 22 października 2023 [dostęp 2023-11-15] (pol.).
  8. ↑ Miłość i śmierć Andrzeja Zauchy. tvn24.pl, 23 marca 2008. [dostęp 2009-09-15].
  9. ↑ Olkowicz i Baran 2020 ↓, s. 169.
  10. ↑ Andrzej Zaucha zastrzelony. Zabójstwo z zazdrości. Słowo Ludu, nr 238/91, s. 1.
  11. ↑ Zazdrość i zbrodnia. 25 lat temu zginął Andrzej Zaucha [online], plus.gazetakrakowska.pl, 6 października 2016 [dostęp 2023-08-30] (pol.).
  12. ↑ Miłość na zabój. Tajemnica śmierci Andrzeja Zauchy [online], cozatydzien.tvn.pl, 12 stycznia 2023 [dostęp 2023-08-30] (pol.).
  13. ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 190, ISBN 978-83-8062-631-7.
  14. ↑ a b c Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 199, ISBN 978-83-8062-631-7.
  15. ↑ Janusz L. Wiśniewski: I odpuść nam…. Od deski do deski, 2015, seria: Na F/aktach.
  16. ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 201, ISBN 978-83-8062-631-7.
  17. ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 196, ISBN 978-83-8062-631-7.
  18. ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 196–197, ISBN 978-83-8062-631-7.
  19. ↑ Lista projektów zakwalifikowanych do 2 etapu; sesja 2/2023 [online], PISF [dostęp 2023-08-31] (pol.).
  20. ↑ Bogdan Stech, Zabójca Andrzeja Zauchy pracuje dla TVP. Ten hitowy serial pewnie sam oglądasz! [online], Super Express, 17 kwietnia 2021 [dostęp 2023-08-31] (pol.).
  21. ↑ a b Yves Goulais, morderca Andrzeja Zauchy pracuje dla Telewizji Polskiej. [w:] wprost.pl [on-line]. 2021-04-17. [dostęp 2021-11-05].
  22. ↑ Rekomendacje komisji I etapu. Polski Instytut Sztuki Filmowej. [dostęp 2021-11-05].
  23. ↑ Artur Drożdżak. Zazdrość i zbrodnia. „Gazeta Pomorska”, 2016. Polska Press. (pol.). 
  24. ↑ Marcin Łęczycki: Film “Blachnicki – życie i światło” w kinach. oaza.pl, 2021-11-10. [dostęp 2022-01-11]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Yves_Goulais&oldid=73307784”