Zagon wojska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
M. Gierymski, Potyczka z Tatarami (1867)
Józef Brandt, Lisowczycy przed gospodą

Zagon wojska – pojęcie historyczne oznaczające sposób walki jazdy, najczęściej tatarskiej, działającej w głębi terytorium przeciwnika. Wypad w głąb obcego terytorium w celu zagarnięcia zdobyczy, wzięcia jasyru lub zdezorganizowania obrony i odwrócenia uwagi od działań własnych sił głównych. Pojęcie to często również występuje w kontekście sposobów walk prowadzonych przez lisowczyków. Zagon oznacza również oddział prowadzący tego rodzaju działania.

W I Rzeczypospolitej taktykę tę stosowano dość często, np. wielki zagon nad Wołgę księcia Krzysztofa Radziwiłła „Pioruna” w roku 1581, wyprawy Stefana Czarnieckiego i Jerzego Lubomirskiego do Wielkopolski przeciwko Szwedom, czy też Wincentego Gosiewskiego do Prus Książęcych podczas „potopu szwedzkiego”, bądź wypady Jana Sobieskiego w latach 1671-1672 przeciw Tatarom[1].

Działania zagonów można porównać do prowadzonych w czasach najnowszych działań rajdowych na tyłach przeciwnika. Taką operacją był zwycięski zagon kawaleryjski 1 i 2 Dywizji Kawalerii Wojska Polskiego pod dowództwem płk. Juliusza Rómmla w październiku 1920 roku na Korosteń, gdzie stacjonowała XVII Brygada Strzelców Armii Czerwonej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rujna 1997 ↓, s. 232.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • PWN Leksykon: Wojsko, wojna, boń. Marcin Kamler (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13506-9.
  • Eugeniusz Rujna: Z działań wojennych lat 1918-1920. Zarys problematyki militarnej z materiałami do bibliografii. Toruń: Wydawnictwo Naukowe WSO im gen. Józefa Bema, 1997. ISBN 83-85650-16-4.