Zagorzałek późny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zagorzałek późny
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

jasnotowce

Rodzina

zarazowate

Rodzaj

zagorzałek

Gatunek

zagorzałek wiosenny

Podgatunek

zagorzałek późny

Nazwa systematyczna
Odontites vernus (Bellardi) Dumort. subsp. serotinus (Dumort.) Corb.
Nouv. fl. Normandie 437. 1894
Synonimy
  • Odontites serotinus Dumort.[3]

Zagorzałek późny (Odontites vernus subsp. serotinus) – podgatunek zagorzałka wiosennego. Występuje w Europie i Azji[3]. W Polsce dość pospolity na całym niżu.

Nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Według Krytycznej listy roślin naczyniowych Polski jest to odrębny gatunek Odontites serotinus Dumort[4]. Według nowszych ujęć taksonomicznych jest to podgatunek zagorzałka wiosennego[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Łodyga
Gałęzista, przeważnie od samej nasady wyrastają z niej boczne pędy niemal pod prostym kątem, potem łukowato podnoszące się. Jest cała pokryta włoskami zwróconymi w dół. Wysokość 20-50 cm. Przysadki trochę krótsze od kwiatów.
Liście
Drobne, lancetowate o brzegach drobno piłkowanych. Są bezogonkowe, o zwężonych nasadach.
Kwiaty
Kwiatostan jednostronny, na szczycie nieco zwisły. kielich o 5 ostrych ząbkach, w czasie kwitnienia rośliny dzwonkowaty. Korona o długiej rurce, brudnoróżowa, dwuwargowa, silnie owłosiona, o wydłużonej rurce. Górna warga płaska, o brzegu nie odgiętym, dolna trzypłatkowa. Pręciki owłosione. Kwitnie od lipca do października.
Owoce
Podłużna torebka.

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Roślina jednoroczna, półpasożyt, pobierający za pomocą ssawek z korzeni innych roślin wodę i sole mineralne. Roślina zawiera aukubinę. Rośnie na łąkach i pastwiskach, chwast, zachwaszcza zasiewy ozime zbóż, zwłaszcza na gruntach wilgotnych.

Kwiatostan

Zmienność[edytuj | edytuj kod]

Istnieją pośrednie formy do zagorzałka wiosennego, które określane są nazwą O. rubra subsp. rothmaleri U. Schneider[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-31] (ang.).
  3. a b c Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-01-17].
  4. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  5. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.
  • Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.