Zamek Himeji
nr rej. 661/1993 r. UNESCO | |
Zamek Himeji | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Typ budynku |
zamek |
Styl architektoniczny |
japoński |
Rozpoczęcie budowy |
1333 |
Ukończenie budowy |
1346 |
Ważniejsze przebudowy |
1601-1608 |
Zniszczono |
1580 |
Pierwszy właściciel |
rodzina Akamatsu (1333-1580) |
Kolejni właściciele |
Hideyoshi Toyotomi (1580-1598), rodzina Tokugawa (1601-1871), od 1871 rząd Japonii |
Położenie na mapie Japonii Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building} | |
Strona internetowa |
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
Państwo |
{{{państwo}}} |
---|---|
Typ |
kulturowe |
Spełniane kryterium |
I, IV |
Numer ref. | |
Region[b] |
Azja, Australia i Oceania |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę |
{{{data wpisu}}} |
Dokonane zmiany |
{{{dokonane zmiany}}} |
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Zamek Himeji (jap. 姫路城 Himeji-jō) – japoński zamek, znajdujący się w centrum miasta Himeji, w prefekturze Hyōgo, około 50 km na zachód od Kobe. Jest to jedna z najstarszych, istniejących do dziś budowli Japonii. Został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Wraz z zamkami: Matsumoto, Inuyama oraz Hikone posiada status Skarbu Narodowego Japonii. Zamek Himeji znany jest również jako Hakuro-jō lub Shirasagi-jō (Zamek Białej Czapli) ze względu na zewnętrzne wykończenie białym tynkiem gipsowym.
Zamek zbudowany jest na dwóch wzgórzach Himeyama (45,6 m n.p.m.) oraz Sagiyama. Główna wieża położona na wzgórzu Himeyama, zbudowana jest na kamiennym postumencie o wysokości 14,85 m i ma wysokość 31,5 m. Głównej wieża wznosi się więc 92 metry n.p.m.
Historia
Pierwotną konstrukcją był fort wzniesiony w 1333 r. przez Norimurę Akamatsu, władcę regionu Harima. W 1581 r. trzypiętrowy zamek został wzniesiony przez Hideyoshiego Toyotomi w okresie stałych konfliktów zbrojnych i jego dążeń do zjednoczenia kraju.
Po bitwie pod Sekigaharą w 1600 r. Ieyasu Tokugawa osadził na zamku swojego zięcia Terumasę Ikeda, który od 1601 r. prowadził przez osiem lat przebudowę. Podwyższył główną wieżę do pięciu pięter i dobudował trzy mniejsze. Ostatnim elementem rozbudowy była zachodnia baszta z przeznaczeniem dla księżniczki Sen (1597–1666), najstarszej córki sioguna Hidetady Tokugawa. Została ona ukończona w 1618 r.
Zamek Himeji nigdy nie został zniszczony przez trzęsienia ziemi, ani w czasie walk, nawet w czasie II wojny światowej. Zachował przez to swój oryginalny kształt przez 400 lat.
Do czasu restauracji Meiji zamek był we władaniu potomków kilku rodów. W 1871 r., po upadku systemu feudalnego w Japonii został przejęty przez rząd japoński.
W 1993 r. zamek został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO, a w 2006 r. otrzymał numer 59. na liście 100 słynnych zamków japońskich[1].
Architektura
Himeji jest przykładem typowego japońskiego zamku, zawierającego wiele obronnych i architektonicznych elementów kojarzonych z japońskimi zamkami. Wysokie fundamenty, białe ściany i rozmieszczenie budynków wewnątrz kompleksu są typowymi elementami każdego japońskiego zamku.
Jednym z najważniejszych elementów obronnych zamku (i prawdopodobnie najsłynniejszym) jest skomplikowany labirynt ścieżek wiodących do głównej warowni. Bramy, wewnętrzne i zewnętrzne mury zamkowego kompleksu są tak zorganizowane, aby atakujący był zmuszony poruszać się wokół zamku, napotykając po drodze wiele ślepych zaułków. Pozwalało to obserwować i ostrzeliwać intruzów z wnętrza warowni strzałami, muszkietami, kamieniami i gorącym piaskiem. Himeji jednak nigdy nie był zdobywany, więc system nie został sprawdzony.
W dniu 27 marca 2015 r. dokonano ponownego całkowitego otwarcia zamku dla zwiedzających po kilkuletniej, gruntownej renowacji[2].
- ↑ Himeji-jo. UNESCO, 2015. [dostęp 2015-03-03]. (ang.).
- ↑ Himeji Castle. japan-guide.com, 2015. [dostęp 2015-03-03]. (ang.).
Bibliografia
- Henri Stierlin Zabytki architektury obronnej, Wydawnictwo G+J RBA Sp. z o.o. & Co. Spółka Komandytowa, 2005, ISBN 83-60006-16-4