Zamek w Czerninie Górnej
 nr rej. 493 z 23.02.1959
| |
 Zamek w Czerninie, widok od strony zachodniej, 2004 rok | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Zamkowa, 56-200 Góra |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Zniszczono |
lata 50 XX wieku |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie gminy Góra  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu górowskiego  | |
 51°43′11,65″N 16°37′06,58″E/51,719903 16,618494
| |
Zamek w Czerninie Górnej w województwie dolnośląskim, w powiecie górowskim, w gminie Góra.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś Schyrnino wymieniana jest w dokumentach z 1308 roku. Wchodziła wtedy w skład dóbr kościelnych. Budowę zamku rozpoczął na przełomie XIV i XV w. kasztelan międzyrzecki Jan z Czerniny herbu Wierzbno. Po jego śmierci w 1423 r. zamkiem zajął się jego syn Jocusch Von der Czyrne, ale już siedem lat później sprzedał majątek niejakiemu Magnusowi von Label. Około 1492 roku zamek wraz z otaczającymi go dobrami trafia w ręce rodziny von Dohna. Ich starania doprowadziły do nadania przywileju lokacyjnego dla miasta przez Władysława Jagiellończyka. W 1538 r. Henryk VII von Dohna sprzedaje majątek i miasto braciom von Stosch z Mojęcic, których potomkowie rozbudowali i ufortyfikowali miasto. W XVII w. miasto było kilkakrotnie świadkiem zmagań wojsk duńskich, szwedzkich i pruskich. Panowała tu także ospa. Pod koniec XVII w. zamek zostaje przebudowany na rezydencję w stylu barokowym przez Abrahama von Stosch (1644-1705) syna Aleksandra. Umarł on bezpotomnie pozostawiając rezydencje najstarszej siostrze Jadwidze Helenie. Po jej śmierci w 1703 r. miasto i pałac przeszły w ręce rodziny von Lestwitz. Zmieniało jeszcze kilkakrotnie właścicieli, byli to m.in. Adam Melchior, Jerzy Abraham i Karol Rudolf. Karol Rudolf umarł 9 sierpnia 1803 roku nie pozostawiwszy potomka. Swój majątek zapisał Stowarzyszeniu Dziewic Ewangelickich, którego głównym zadaniem było nauczanie młodych dziewcząt prowadzenia domu. Organizacja przyczyniła się do rozwoju szkolnictwa w okolicznych wsiach. Przetrwała do końca II wojny światowej. Wojnę obiekt przetrwał nienaruszony, po wojnie został upaństwowiony. Przez pewien czas zamieszkiwany był przez pracowników Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W latach pięćdziesiątych XX wieku został opuszczony, a jego wyposażenie rozkradzione. Zaniedbany w następnych kilkudziesięciu latach popadł w ruinę.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Dwupiętrowy pałac ze ścianą frontową zwieńczoną frontonem. Po bokach owalne alkierze. Na ścianie frontowej centralnie nad oknami pierwszego piętra umieszczony jest kartusz z herbami rodzin: von Lestwitz (l) i von Stosch (p).
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Zamek od strony południowo-zachodniej -
Zamek i pozostałości fosy od strony południowo-wschodniej -
Zamek od strony północno-wschodniej -
Kartusz na froncie pałacu, z herbami: von Lestwitz (L) i von Stosch (P) -
Herb Abrahama von Stosch (1644-1705) syna Aleksandra, który pod koniec XVII w. przebudował zamek na pałac. -
Herb rodziny von Lestwitz właścicieli pałacu od pocz. XVIII w. -
Kartusz na stronie wschodniej z herbami von Stosch
