Zamek w Lachowcach (Biłohirja)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zamek w Lachowcach
Ilustracja
Państwo

 Imperium Rosyjskie

Miejscowość

Biłohirja

Ukończenie budowy

1745

Pierwszy właściciel

Dobrogost Jabłonowski

Kolejni właściciele

Józef Aleksander ks. Jabłonowski, Franciszka Jabłonowska, August Jabłonowski, Józef Sapieha

Położenie na mapie obwodu chmielnickiego
Mapa konturowa obwodu chmielnickiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Zamek w Lachowcach”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Zamek w Lachowcach”
Ziemia50°00′18″N 26°24′57″E/50,005000 26,415833

Zamek w Lachowcach – pierwszy drewniany zamek na wyspie zbudował Dobrogost Jabłonowski[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Za panowania króla Polski Jana III Sobieskiego Dobrogost Jabłonowski usypał na Horyniu długą groblę i wyspę, na której zbudował drewniany zamek[1], który był wiele razy atakowany przez Kozaków i Tatarów[2]. Józef Aleksander Jabłonowski, wojewoda nowogródzki, około 1745 r. wybudował murowany zamek[1]. Po jego zgonie dobra otrzymała żona, Franciszka Jabłonowska z d. Woroniecka i ich syn August Jabłonowski. 14 marca 1787 warownię odwiedził król Polski Stanisław August Poniatowski. W momencie wyprowadzenia się spadkobierców fragment cennego księgozbioru znalazł się w Paryżu, w Bibliotece Zamoyskich a fragment w Liceum Krzemienieckim.

Następnymi posiadaczami zamku byli Sapiehowie, z których ks. Józef Sapieha dostał Lachowce. Jego żoną była Teofila, córka Józefa Aleksandra Jabłonowskiego[2]. Zamek został skonfiskowany Leonowi Sapieże przez władze carskie w ramach represji za udział w powstaniu listopadowym[1].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Zamek otoczony murem z 1745 r. miał kształt pięciokąta[1] z 4. dwupoziomowymi wieżami na rogach. Do zamku można było wjechać przez długą groblę, na końcu której był most zwodzony. Do warowni prowadziły żelazne wrota dość dużej bramy. Pomieszczenia warowni ociekały bogactwem i splendorem. Wśród pomieszczeń była ogromna sala tronowa, w której naraz znajdować się mogło 400 osób. Na środku sali stał tron właściciela przykryty baldachimem. W warowni była spora biblioteka oraz kolekcje medali, obrazów, odznaczeń i portretów[2]. W połowie XIX wieku w prawym skrzydle została urządzona gorzelnia, wołownia i browar[1] a część przeznaczona była na mieszkania dla pracowników. Współcześnie po zamku nie ma śladu[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. V. Warszawa: 1880–1902, s. 53-54.
  2. a b c d Lachowce. [dostęp 2013-08-21].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]