Zapalnik niekontaktowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Zapalnik niekontaktowy - jest to zapalnik stosowany w rakietach, minach, torpedach, bombach, amunicji artyleryjskiej itp. przeznaczony do wywoływania detonacji materiału wybuchowego, działający pod wpływem bodźców fizycznych (światło, temperatura, dźwięk, ciśnienie, pole magnetyczne itp.).

Wyróżniamy tutaj zapalniki parametryczne, zdalnie inicjowane i zbliżeniowe.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej(od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 247. ISBN 83-86028-01-7.