Zatoczek białowargi

Zatoczek białowargi
	Anisus leucostoma
	(Millet, 1813)
	; Muszle
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	mięczaki
Gromada	ślimaki
Podgromada	płucodyszne
Rząd	nasadooczne
Rodzina	zatoczkowate
Rodzaj	Anisus
Gatunek	zatoczek białowargi
Synonimy
	Planorbis leucostoma Millet, 1813;
	Planorbis leucostoma Millet, 1813;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zatoczek białowargi (Anisus leucostoma) – palearktyczny gatunek słodkowodnego ślimaka płucodysznego z rodziny zatoczkowatych (Planorbidae).

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

W literaturze zachodniej jest opisywany pod nazwą Anisus leucostoma^[1]^[2], a w polskojęzycznej Anisus leucostomus^[3]. Wielu malakologów nie akceptuje wyodrębniania tego gatunku traktując go jako synonim Anisus septemgyratus^[1]^[3].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Zasięg jego występowania obejmuje Europę, północną Turcję i północny Iran oraz zachodnią i środkową Syberię. Według niektórych źródeł nie stwierdzono jego obecności w Finlandii i Estonii^[2], czemu przeczą dane IUCN^[1].

Zatoczek białowargi zasiedla małe zbiorniki wody stojącej, głównie na bagnach i torfowiskach, także okresowo zalewane, zanikające. W zbiornikach okresowych jest gatunkiem charakterystycznym. Spotykany głównie na równinach, ale – w przeciwieństwie do Anisus spirorbis – występuje również na obszarach górzystych (do 1800 m w Szwajcarii)^[2]. W Polsce jest gatunkiem pospolitym^[3].

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Muszla o wymiarach 1,4–1,5 × 6–7 mm, zwykle brązowa, bardzo lśniąca. Jej górna powierzchnia jest zwykle spłaszczona. Skręty są lekko wypukłe, w liczbie 6–6,5. Ostatni skręt nie jest szerszy od poprzedniego, ale szerszy niż u A. septemgyratus i węższy niż u A. spirorbis^[2].

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Wykazuje wybitną odporność na wysychanie, co pozwala mu przetrwać okres suszy^[3]. Rozmnaża się od kwietnia do września^[2]. Jest nosicielem wielu gatunków przywr, m.in.: Australapatemon burti, A. minor, Gigantobilharzia suebica i Echinoparyphium pseudorecurvatum^[1].

Zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]

W wielu regionach Europy jest zagrożony z powodu utraty siedlisk^[2]. W pozostałych obszarach zasięgu jest szeroko rozprzestrzeniony, lokalnie występuje licznie^[1], a nawet masowo.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

mięczaki Polski

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Anisus leucostoma, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f F. Welter-Schultes: Species summary for Anisus leucostoma. [w:] AnimalBase. Early zoological literature [on-line]. AnimalBase Project Group, 2010. [dostęp 2012-08-21]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Fauna Polski - charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. III. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2008, s. 389, 420. ISBN 978-83-88147-09-8.

[iucn-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Anisus leucostoma, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[ab-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f F. Welter-Schultes: Species summary for Anisus leucostoma. [w:] AnimalBase. Early zoological literature [on-line]. AnimalBase Project Group, 2010. [dostęp 2012-08-21]. (ang.).

[FaunaT3-3] Fauna Polski - charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. III. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2008, s. 389, 420. ISBN 978-83-88147-09-8.

[1]

[2]

[3]