Zbigniew Błoński

Zbigniew Andrzej Błoński
	porucznik pilot
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1909 ; Tarnobrzeg
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 ; Charków
	Przebieg służby
Jednostki	4 Pułk Lotniczy, Centrum Wyszkolenia Lotniczego nr 1 w Dęblinie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 18 sty 2018, była oparta na tej wersji.

Zbigniew Andrzej Błoński (ur. 30 listopada 1909 w Tarnobrzegu, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – porucznik pilot Wojska Polskiego.

Był synem Władysława, dziennikarza (ur. 1882 w Krakowie, zm. 1934 w Toruniu), i Marii z domu Stormke (ur. 1887 w majątku Zaczernie, zm. 1976 w Warszawie). Matka była córką leśniczego Tadeusza Feliksa (Farensbach) Stormke (1855 Czyszki – 1932 Tarnobrzeg), absolwenta Krajowej Szkoły Gospodarstwa Lasowego we Lwowie, zarządcy dóbr i lasów w Krasiczynie, Nawojowej i Uściu Gorlickim) i Władysławy Barbary z Kraśniewiczów ur. 1864 Przemyślu, zm. 1948 Tarnów). Miał dwie siostry: Wiesławę (Kraczkiewicz) i Zofię (Krause).

Maturę uzyskał w Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, następnie uczył się w Korpusie Kadetów Nr 3 w Rawiczu (Rocznik 1930). Wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. 5 sierpnia 1933 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1933 i 36. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki. Otrzymał przydział do 4 Pułku Lotniczego w Toruniu. W 1937 powrócił do Dęblina jako pilot-instruktor w Centrum Wyszkolenia Lotniczego nr 1. Według obsady personalnej centrum na dzień 1 lipca 1939 dowodził plutonem szkolnym. Był również instruktorem szybownictwa w Ustianowej.

W 1939 został ewakuowany wraz z kilkunastoma podchorążymi do Lwowa. Tam radzono, aby przebrali się w cywilne ubrania. Ubrań jednak nie starczyło dla wszystkich, więc por. Błoński pozostał w mundurze i prowadził podchorążych ku rumuńskiej granicy. Ponownie proponowano mu przejście granicy rumuńskiej (komandor Antonowicz), jednak odmówił - nie zgodził się pozostawić swoich żołnierzy. W Zaleszczykach zostali aresztowani przez sowieckie NKWD. Trafił do obozu w Starobielsku. W kwietniu 1940 stracony został w Charkowie.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana ^[1]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".

Kłamstwo katyńskie

W 1941 siostra Zofia wysłała do Moskwy, napisaną w języku rosyjskim, poleconą kartę pocztową z zapytaniem o los brata. List ostemplowany pieczęciami pocztowymi polskimi, rosyjskimi i niemieckimi został zwrócony bez odpowiedzi. W 1947 (fot. 2). Ministerstwo Spraw Zagranicznych odpisało na list matki, że sprawa powrotu z ZSRR ob. Błońskiego Zbigniewa znajduje się w stadium załatwiania przez Ambasadę RP w Moskwie. Kolejne listy kierowane do Polskiego Czerwonego Krzyża i Wydziału Repatriacyjnego Biura Konsularnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych informowały o braku danych na temat Zbigniewa Błońskiego. Pierwszą informację z śmierci syna matka otrzymała 26 maja 1948 z Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej z Moskwy – podano w niej, że "(...) w wykazie osób zamordowanych przez oprawców hitlerowskich w Katyniu figuruje nazwisko Błońskiego, ale informacja pochodzi ze źródeł nieoficjalnych". Pisma z Polskiego Czerwonego Krzyża z 1957 i 1958 informują o braku danych odnośnie losu Błońskiego. Pierwszą prawdziwą wiadomością dotyczącą śmierci Zbigniewa Błońskiego jest list z Polskiego Czerwonego Krzyża z informacją, że na liście jeńców wojennych w Starobielsku umieszczony jest po nr 162, str. 8. Został zamordowany w 1940 r. W ewidencji obozu w Starobielsku nazwisko por. pil. Zbigniew Błoński figuruje z adnotacją - wywieziony 17 kwietnia 1940.

Awanse

podporucznik – 5 sierpnia 1933, ze starszeństwem z 15 sierpnia 1933 i 36. lokatą
porucznik – ?
kapitan – 5 października 2007, pośmiertnie

Przypisy

↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

Bibliografia

Celek J. „Wyższa Oficerska Szkoła Lotnicza” zał. 4, str. 410.
Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej, VII promocja Szkoły Podchorążych Lotnictwa.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Departament Polityczny, Wydział Radziecki, N 319/4074/47. List do Marii Błońskiej 6.09.1947.
Polski Czerwony Krzyż IIE/zw pismo do Marii Błońskiej z dn. 13.07.1948
Ministerstwo Spraw Zagranicznych Biuro Konsularne Wydział Repatriacyjny 385/R/B-350. List do Marii Błońskiej.
Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej 391/S/26/48. List do Marii Błońskiej 26.05.1948.
Polski Czerwony Krzyż B. inf. / I.O. List do Marii Błońskiej 25.07.1957.
Polski Czerwony Krzyż B. inf. III/0/771/38. List do Marii Błońskiej 18.06.1958.
Polski Czerwony Krzyż Zarząd Główny, Biuro Informacji i Poszukiwań, B.Inf. 771/38, 14.06.1991. List do Wiesławy Kraczkiewicz 14.06.1991.
Listy w zbiorach prywatnych (J. Krzewicki).
Szcześniak A.L. "Katyń" s. 291.

Zobacz też

[1] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[1]