Zbigniew Osostowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Osostowicz
Leliwa
Ilustracja
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

6 lipca 1893
Lwów

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Zbigniew Stanisław Osostowicz, ps. „Leliwa”[1] (ur. 6 lipca 1893 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 lipca 1893 we Lwowie, w rodzinie Władysława i Zdzisławy z Wyszyńskich[1][2]. Jego bratem był Tadeusz (ur. 1894), także legionista i oficer Wojska Polskiego[3].

W 1912 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Brzeżanach (w jego klasie był m.in. Józef Ołpiński)[4]. W Brzeżanach był założycielem i kierownikiem oddziału Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, od 1911 należał do Związku Strzeleckiego, ponadto był członkiem Towarzystwa Szkoły Ludowej, skautingu, Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W 1912 podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego.

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. 14 maja 1915, po ukończeniu Szkoły Podchorążych Legionów Polskich „ze stopniem dobrym”, został mianowany aspirantem oficerskim w randze tytularnego sierżanta z poborami plutonowego[5][6]. Był oficerem 10 kompanii 6 pułku piechoty Legionów (wraz z bratem Tadeuszem). 1 maja 1916 awansował na chorążego[7]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym został wcielony do cesarskiej i królewskiej armii, a we wrześniu tego roku przetransportowany razem z szeregowymi III batalionu 6 pp LP do miejscowości Visk na Węgrzech, gdzie został zdegradowany do stopnia tytularnego sierżanta i wcielony do Armeefeldausbildungsgruppe generała Kövessa[8]. W Visk napisał słowa do piosenki „Szeregami idą ku mnie...”[9].

Z dniem 10 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem stopnia podporucznika nadanego 15 listopada 1918 przez generała majora Edwarda Śmigły-Rydza[10]. Latem 1920 pełnił służbę w Oddziale V Naczelnego Dowództwa. Na tym stanowisku 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w „grupie byłych Legionów Polskich”. 1 czerwca 1921, w stopniu kapitana i tytułem adiutanta sztabowego, pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie, pozostając na ewidencji 6 pułku piechoty Legionów[11]. W 1921 został słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 392. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Studiując, a następnie pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 121. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 1 grudnia 1924 roku został przeniesiony do 49 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kołomyi na stanowisko dowódcy III batalionu[13][14]. 25 października 1926 roku został przeniesiony z Oddziału V Sztabu Generalnego w Warszawie do 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisku szefa sztabu[15][16]. 27 kwietnia 1929 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko szefa Oddziału Ogólnego[17]. W 1931 roku w Oddziale III Operacyjnym Sztabu Głównego na stanowisku szefa wydziału[18][19]. 28 lutego 1935 został przeniesiony w stan nieczynny, który został przedłużony w 1935 o dalsze trzy miesiące[20]. W 1937 został przeniesiony w stan spoczynku z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[2]. Pracował jako sekretarz generalny Pocztowej Kasy Oszczędności[21].

W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany, przydzielony do sztabu Armii „Modlin” i wyznaczony na stanowisko oficera sztabu w Oddziale I. 16 września 1939 wyjechał z II rzutem sztabu ze wsi Mszanka, położonej na południe od Włodawy, do Lubomla i dalej do Włodzimierza Wołyńskiego lub do Lwowa[22].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[23]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

14 stycznia 1928[24] zawarł związek małżeński z Janiną z Kamienobrodzkich, z którą miał córkę Annę Danutę (ur. 5 lutego 1929)[25][26].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 453.
  3. ↑ Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Tadeusz Osostowicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2016-12-23].
  4. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Wyższego w Brzeżanach za rok szkolny 1911/12. Brzeżany: 1912, s. 69, 71.
  5. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 270.
  6. ↑ Rozkaz Nr 123. „Goniec Polowy Legionów : Dziennik rozporzadzeń Komendy Legionów Polskich”. 4, s. 1, 1915-05-29. Piotrków. 
  7. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 28.
  8. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 570, 572.
  9. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 459.
  10. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych z 18 stycznia 1919 r. Nr 5, poz. 201.
  11. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 41, 801.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 236, 408, 1500.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924 roku, s. 686.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 242, 349.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 25 października 1926 roku, s. 378.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 173.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 126.
  18. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 9.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 26, 421.
  20. ↑ Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 5, s. 36, 21 marca 1935. 
  21. ↑ a b M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410.
  22. ↑ Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 343-344, 439.
  23. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  24. ↑ Zbigniew Stanisław Osostowicz h. Leliwa M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2022-09-14].
  25. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  26. ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 154.
  27. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 154.
  28. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  29. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337.
  30. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 169.
  31. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 1922 r., s. 374.
  32. ↑ Monitor Polski nr 65, poz. 89. 1928-03-19. [dostęp 2022-12-29].
  33. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928, s. 59.
  34. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
  35. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 239.
  36. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 349.
  37. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 239.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbigniew_Osostowicz&oldid=69160976”