Zbrodnia w Obórkach
| Państwo | |
|---|---|
| Miejsce |
Obórki |
| Data |
11–13 listopada 1942 |
| Liczba zabitych |
52 |
| Typ ataku | |
| Sprawca |
Zbrodnia w Obórkach – zbrodnia dokonana przez policjantów z ukraińskiej policji pomocniczej pod dowództwem niemieckim na Polakach, mieszkańcach kolonii Obórki w gminie Kołki, powiecie łuckim przedwojennego województwa wołyńskiego. Pierwsza większa napaść na Polaków na Wołyniu w czasie II wojny światowej.
Według wspomnień ocalałych, zebranych przez Władysława i Ewę Siemaszków, miejscowość Obórki została napadnięta po raz pierwszy 11 listopada 1942. Tego dnia grupa policjantów ukraińskiej policji pomocniczej pod dowództwem niemieckim otoczyła kolonię i wypędziła z domów 13 mężczyzn, bijąc ich kijami. Zostali oni wywiezieni do aresztu w Cumaniu. Według przypuszczeń Polaków z gminy Kołki przyczyną napaści było domniemane wspieranie przez mieszkańców Obórek partyzantki radzieckiej[1] oraz ukrywanie Żydów.
13 listopada tego samego roku policjanci ponownie pojawili się w Obórkach. Tym razem wyganiali z domów wszystkich mieszkańców, których zapędzili do stodoły należącej do rodziny Trusiewiczów. Wszystkie ofiary zmuszano do położenia się na ziemi i zabijano strzałem w tył głowy. Wśród zabitych były kobiety i dzieci. Zginęło 32 Polaków, 1 Ukrainka oraz 1 Żydówka. Po dokonaniu zbrodni policjanci obrabowali puste domy, po czym wywieźli zdobycze, pozostawiając w pustej wsi straż. W jej ręce wpadło jeszcze 5 Polek, które w momencie napaści przebywały w Cumaniu, odwiedzając aresztowanych 11 listopada mężczyzn. Również one zostały 14 listopada zamordowane. Następnie cała kolonia została spalona. Ciała ofiar zostały pochowane we wspólnej mogile przez mieszkańców Rudnik i Stawyhoroża.
Jednym z mieszkańców Obórek, który uratował się z zagłady był Feliks Trusiewicz, których w swoich książkach wielokrotnie nawiązywał do tego mordu[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ „Mord w Obórkach nie stanowił jeszcze wstrząsu dla polskiej społeczności Wołynia ani też dla partyzantów radzieckich, którzy tu rozwijali swoją działalność”. [w:] Edward Prus, Atamania UPA: tragedia kresów, 1996, str. 129
- ↑ Feliks Trusiewicz - O mnie [online], www.trusiewicz.pl [dostęp 2023-05-21].
- ↑ Feliks Trusiewicz strażnik pamięci Kresowej. wolyn.org. [dostęp 2019-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-01)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885.
