Zdzisław Otello Horodecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Otello Horodecki
Ilustracja
Zdzisław Otello Horodecki 2020
Data i miejsce urodzenia

1 maja 1948
Olsztyn

Dziedzina sztuki

Malarstwo; grafika użytkowa; architektura wnętrz; wystawiennictwo; scenografia; filozofia

Multimedia w Wikimedia Commons

Zdzisław „Otello” Horodecki (ur. 1 maja 1948 w Olsztynie) – polski artysta malarz, grafik, architekt wnętrz, wystawiennik, scenograf.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jolanta, Władysław. Rodzice Zdzisława Otella Horodeckiego

Pochodzi z polskiej rodziny szlacheckiej herbu Kornic (według Uruskiego[1]) na Podolu, wylegitymowanej ze szlachectwa w latach 1824-1890 i wpisanej do części VI księgi szlacheckiej guberni podolskiej[2][3][4]. Syn zesłańców syberyjskich[5]. Mieszka i tworzy w Warszawie.

Ukończył Państwowe Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie na wydziale malarstwa scenicznego i scenografii[6]. Studiował malarstwo, grafikę, scenografię i architekturę wnętrz wraz ze studiami muzykologicznymi; ze specjalizacją - teoria muzyki. Doktorat uzyskał w zakresie historii opery. Jego stryjecznym dziadkiem jest znany architekt Władysław Horodecki.

W 1968 roku, w trakcie studiów został przyjęty na podstawie prac do Związku Polskich Artystów Plastyków[6]. Był wówczas najmłodszym zawodowym artystą plastykiem w Polsce. Debiutował wystawą indywidualną malarstwa w Klubie Hybrydy w roku 1969.

Wystawiał indywidualnie w Polsce i za granicą. Jego obrazy znajdują się w zbiorach obcych, w kolekcjach prywatnych i fundacjach o zasięgu międzynarodowym : m.in. w Niemczech, Francji, Hiszpanii, Anglii, we Włoszech, Szwecji, Danii, Japonii, Portugalii, Australii, USA, Rosji.

W latach 70. XX wieku rozpoczął działalność wystawienniczą. Generalny projektant wielu wystaw i ekspozycji handlowych, artystycznych, w kraju i za granicą m.in.: „Fryderyk Chopin” na zamówienie MSZ i Towarzystwa im. Fryderyka Chopina (25 państw) oraz największej wystawy w historii artystycznej fotografiki polskiej „Polska – Kraj – Ludzie” (Maneż - Moskwa 1974), za którą otrzymał wraz z zespołem nagrodę państwową[7].

Jest autorem koncepcji wielu neonów warszawskich, projektantem plakatów społeczno-politycznych, znaków graficznych, m.in. logo PZPR, znaczków filatelistycznych – serii; medalionów, plakatów filmowych i reklamowych, a także godła kilku instytucji państwowych[8][9].

W połowie lat 70. XX wieku wykonał generalny projekt humanizacji wielkiego zakładu przemysłowego Polska Wełna w Zielonej Górze (zostaje generalnym projektantem w drodze wygranego konkursu), jest to jego największe przedsięwzięcie projektowe w życiu. Dotyczy kolorystyki hal, kolorystyki maszyn z uwzględnieniem psychologicznego oddziaływania barw, ubiorów, terenów okalających, elewacji kolorystycznych i zaplecza socjalnego w pojęciu estetyki architektury wnętrz i humanizacji wypoczynku i rekreacji.

Jest autorem plakatów dla Filmu Polskiego, projektów folderów reklamowych oraz czołówki eksportowej rozpoczynającej każdy film polski. Projektant polskich stoisk artystyczno-ekspozycyjnych na Międzynarodowych Festiwalach Filmowych m.in.: w Berlinie Zachodnim, San Sebastián, Santander, Wenecji, San Remo, Karlowych Warach, Moskwie i Cannes oraz ekspozycji artystycznych dotyczących filmów Andrzeja Wajdy, Krzysztofa Zanussiego, Kazimierza Kutza, Krzysztofa Kieślowskiego, Janusza Kijowskiego i Agnieszki Holland. Był generalnym projektantem Festiwali Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku w roku 1980, a także godła tegoż festiwalu[10].

Przez wiele lat współpracował z Polskim Radiem w redakcji muzycznej oraz literackiej jako recenzent operowy. Jest twórcą najdłuższego serialu biograficznego o Plácido Domingo („Plácido Domingo – Moje życie na scenie”) oraz Teatrów Operowych i Muzycznych PR - napisał 17 premierowych słuchowisk m.in. „Pamiętniki Beniamina F. Pinkertona”, „Tragedia Don Carlosa”, „Otello – maur pokonany, czyli Szekspir i Verdi”.Prowadzi również znaną audycję „Opera Tygodnia”. Jest wówczas uważany, obok Jana Webera, za najbardziej słuchanego autora Polskiego Radia[11]. Na zlecenie Universal Music Group Polska (Deutsche Grammophon, Decca Records, Philips Classics) napisał opracowanie naukowe o fizjologii i funkcji głosu Plácido Domingo pt. „Piramida Dominga”[12].

Owocem wieloletnich analiz teoretycznych muzyki w powiązaniu z literaturą i malarstwem jest powstanie nowego spojrzenia na sztuki wyższe, określonego mianem „przypadku kreacyjnego”. Tworzy teorię plansjonizmu aleatorystycznego, kierunku, który obejmuje malarstwo, literaturę i muzykę oraz środki przekazu. Całą teorię nowej estetyki i kierunku w sztukach przedstawia w swej pracy „Manifest Aleatoryzmu (teoria neoaleatoryzmu)”[13].

  • Wybrane prace artysty
  • Logo PZPR. Wersja podstawowa bez zmian wprowadzonych bez aprobaty autora.[potrzebny przypis] Logo wyłonione w drodze konkursu w 1978 roku.
  • Potyczka zwiadu napoleońskiego 12 km od Moskwy 1812. Pantareizm. Akryl. 70×100 cm. 2015.jpg
    Potyczka zwiadu napoleońskiego 12 km od Moskwy 1812. Pantareizm. Akryl. 70×100 cm. 2015
  • Żniwa Polskie. Aleatoryzm. Akryl. 40×50 cm. 2016
    Żniwa Polskie. Aleatoryzm. Akryl. 40×50 cm. 2016
  • Rozrastający się neurologiczny sad majowy. Aleatoryzm. Akryl. 40×50 cm. 2016
    Rozrastający się neurologiczny sad majowy. Aleatoryzm. Akryl. 40×50 cm. 2016
  • Śmiertelna szarża Francusko Polskiej grupy zaczepnej, 2017
    Śmiertelna szarża Francusko Polskiej grupy zaczepnej, 2017
  • Manifestacja plam w Wilanowe z udziałem Obserwatora Ściennego 60×60 cm, akryl. pł. 2017
    Manifestacja plam w Wilanowe z udziałem Obserwatora Ściennego 60×60 cm, akryl. pł. 2017
  • Plamy opadowe palety na przykładzie powtarzalnego konia akrylowego, akryl, 73×92 cm, 2017
    Plamy opadowe palety na przykładzie powtarzalnego konia akrylowego, akryl, 73×92 cm, 2017
  • Zdzisław Otello Horodecki "Manifest .Przemarsz Kamieni." Grafika.2019
    Zdzisław Otello Horodecki „Manifest.Przemarsz Kamieni.” Grafika. 2019.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ S. Uruski: Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, t. VI, Warszawa 1909, s. 191
  2. ↑ Spisok dworian wniesiennych w dworianskuju rodosławnuju knigu podolskoj gubernii, Kamieniec Podolski 1897, s. 199
  3. ↑ A. Boniecki: Herbarz polski, t. VII, Warszawa 1904, s. 350
  4. ↑ S. Uruski: Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, t. VI, Warszawa 1909, s. 191
  5. ↑ Główna Komisja Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu. Instytut Pamięci Narodowej. Dok. 419/91
  6. ↑ a b „Słownik artystów plastyków”, wyd. O.W. ZPAP, Warszawa, 1972.
  7. ↑ P.A.I. Interpress1974. Publikacja PAI Interpress i Ministerstwa Kultury i Sztuki. Katalog i wprowadzenie. Archiwum Państwowe.
  8. ↑ P.P. Pracownie Sztuk Plastycznych. Archiwum projektów i autorów. Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne. Polskie Znaczki - Timbre Poste Polonais „Ars Polona” PWPW 1977. Neony warszawskie - „Stolica” 1977
  9. ↑ Aukcja Socrealizmu i pamiątek PRL [online], Ownetic, 18 stycznia 2013 [dostęp 2022-07-31] (pol.).
  10. ↑ „Polish Film”, wydawca „Film Polski - export i import filmów”, Warszawa, nr 3/80,4/80,5/80,2/81.
  11. ↑ Archiwum Polskiego Radia (1986-97). Fonoteka. Tygodnik „Antena”.
  12. ↑ Zdzisław (Otello) Horodecki: Piramida Dominga. trubadur.pl - Ogólnopolski Klub Miłośników Opery "Trubadur" Pod Patronatem Programu II Polskiego Radia, 5 października 2017. [dostęp 2017-11-08].
  13. ↑ „Złote myśli ludzi wielkiego umysłu, talentu i serca - twórcy wizerunku Polski”, Księga 2003, Fundacja Dzieciom „Zdążyć z pomocą”, Warszawa, 2003. Redakcja - Polski Instytut Opiniotwórczy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zdzisław_Otello_Horodecki&oldid=72220878”