Zdzisław Stelmaszuk

Zdzisław Stelmaszuk

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	23 maja 1936 Przegaliny Duże, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1954–1994
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	dowódca: 9 Pułku Pontonowego, 5 Brygady Saperów, Warszawskiego OW, szef SG WP
Odznaczenia

Zdzisław Stelmaszuk (ur. 23 maja 1936 w Przegalinach Dużych na Podlasiu) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, inżynier, doktor nauk wojskowych, szef Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1990–1992).

Służba wojskowa

Służbę wojskową rozpoczął w 1954 jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych (OSWInż.) we Wrocławiu. Promowany na podporucznika w 1957. Po promocji dowódca plutonu saperów w 9 pułku Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW). W latach 1959–1960 dowódca plutonu w OSWInż. W latach 1960–1962 dowódca kompanii saperów w 9 pułku KBW.

Po ukończeniu w 1966 roku Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie, w stopniu kapitana – pomocnik dowódcy batalionu budowy mostów w 5 Brygadzie Saperów w Szczecinie, następnie do 1968 dowódca batalionu saperów w 5 Brygady Saperów. Przez cztery lata dowódca dywizyjnego batalionu saperów 7 Dywizji Desantowej. W latach 1972–1974 dowódca 9 Pułku Pontonowego w Chełmnie. Pułk zdobył tytuł przodującej jednostki w wojskach inżynieryjnych.

Po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie w 1976 dowódca 5 Brygady Saperów. Od 1978 szef Wojsk Inżynieryjnych Warszawskiego Okręgu Wojskowego, później zastępca i szef Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej.

W 1987 zastępca szefa Sztabu Generalnego ds. operacyjnych. Od września 1989 do września 1990 dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1990–1992 szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Inicjował pierwsze kontakty z NATO. Reorganizował Sztab Generalny WP.

Przez kolejny rok pozostawał w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. W latach 1993–1994 był doradcą w Zespole Doradców ministra Obrony Narodowej. Zawodową służbę wojskową zakończył 7 października 1994. Mieszka w Warszawie.

Wykształcenie wojskowe

• Oficerska Szkoła Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu (1954–1957)
• Wojskowa Akademia Techniczna w Warszawie (1961–1966)
• Akademia Sztabu Generalnego SZ ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie (1974–1976)
• Akademia Sztabu Generalnego w Warszawie – studia doktoranckie 1986

Awanse

• podporucznik – 1957
• porucznik – 1960
• kapitan – 1966
• major – 1968
• podpułkownik – 1972
• pułkownik – 1976
• generał brygady – 1983
• generał dywizji – 1988

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983)
• Złoty Krzyż Zasługi (1980)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1972)
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny (1979)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za Zasługi dla Obronności Kraju (1978)
• Srebrny Medal "Za zasługi dla obronności kraju"
• Brązowy Medal "Za zasługi dla obronności kraju"
• Brązowa Odznaka "Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego"
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (ZSRR, 1984)
• I inne

Bibliografia

• M. Jędrzejko – Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002), Wyd. von Borowiecky Warszawa 2002
• Tadeusz Panecki, Franciszek Puchała, Jan Szostak – Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003, Wyd. "Bellona", Warszawa 2003, ISBN 978-83-11-09781-0
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 523-525.

---