Zdzisław Kosyrz

Zdzisław Kosyrz

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1930 Byczyna
Przebieg służby
Lata służby	1955-1991
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Wojskowa Akademia Polityczna, Akademia Obrony Narodowej
Stanowiska	szef Katedry, prodziekan Wydziału
Późniejsza praca	szkolnictwo wyższe niepubliczne
Odznaczenia

Zdzisław Kosyrz (ur. 3 stycznia 1930 w Byczynie) – polski pedagog, pułkownik WP, profesor nauk pedagogicznych.

Życiorys

Od lat 50. w ludowym Wojsku Polskim. W 1955 roku ukończył studia w Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego, z którą związał całą swoją służbę wojskową. W latach 1970-1975 oraz 1984-1990 szef Katedry Pedagogiki WAP, a w latach 1975-1984 prodziekan Wydziału Nauk Pedagogicznych. W 1960 ukończył również studia na Uniwersytecie Warszawskim. Stopień doktora uzyskał w 1967 roku, doktora habilitowanego w 1973 a profesora nadzwyczajnego w 1983 roku. W latach 1975-1980 współpracownik Instytutu Kształcenia Nauczycieli w Warszawie, od 1981 pracownik naukowy Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy. Członek Komitetu Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk (od 1970-1989), członek Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego, w latach 1950-1990 członek PZPR. Członek Prezydium Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Higieny Psychicznej, członek kilku redakcji wydawnictw popularno-naukowych, członek Rady Naukowej Stowarzyszenia Polskich Oświatowców. W latach 1985-1991 był członkiem wielu zespołów przygotowujących koncepcje kształcenia pedagogicznego; prowadził ponadto Ogólnokrajowe Konwersatorium Pedagogiczne. W latach 1990-1991 był profesorem w Akademii Obrony Narodowej. W 1991 zakończył zawodową służbę wojskową i przeszedł na emeryturę.

W latach 1991-1994 dyrektor Instytutu Pedagogiki Wyższej Szkoły Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach, w latach 1994-1996 kierownik Katedry Teorii Wychowania Mazowieckiej Wyższej Szkoły Humanistyczno-Pedagogicznej w Łowiczu, a w latach 1996-2000 dziekan Wydziału Pedagogicznego Mazowieckiej Wyższej Szkoły Humanistyczno-Pedagogicznej w Łowiczu. W latach 2001-2003 kierownik Zakładu Pedagogiki Społecznej na Wydziale Nauk o Wychowaniu w Wyższej Szkole Pedagogicznej Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Warszawie. W roku 1999 został mianowany przez Ministra Edukacji Narodowej na stanowisko profesora zwyczajnego w Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Od 2004 do 2010 pełnił funkcję prorektora uczelni Pedagogium - Wyższa Szkoła Pedagogiki Resocjalizacyjnej w Warszawie.

Autor ponad 100 publikacji i prac naukowo-badawczych z zakresu pedagogiki wojskowej i ogólnej. Głównym terenem jego zainteresowań badawczych była i jest teoria wychowania, pedeutologia, andragogika i pedagogika ogólna. Problematyką tą zajmuje się od 1960 roku. W zakresie ww. problematyki prowadził rozległe badania empiryczne i studia teoretyczne.

Odznaczenia i Wyróżnienia

• nagroda resortowa MON (1970, 1978, 1980, 1985)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Odznaka tytułu Zasłużony Nauczyciel PRL

Najważniejsze publikacje książkowe

• Osobowość oficera wychowawcy (1972)
• Wychowanie kolektywne w wojsku (1973)
• Wychowanie w Ludowym Wojsku Polskim (1978, współautor)
• Kształtowanie postaw patriotyczno-obronnych młodzieży (179)
• Wychowanie patriotyczne młodzieży akademickiej (1985)
• System wychowania w OHP (1986)
• Wychowanie społeczne w wojsku (1988)
• Osobowość wychowawcy (1992, 2005)
• Wychowanie interpersonalne (1993)
• Oblicza tożsamości, PWN, Warszawa (2011)

Bibliografia

• Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 591
• Współcześni uczeni polscy, Warszawa 1999, tom II OPJ
• Złota Księga Nauki Polskiej, Naukowcy Zjednoczonej Europy, Wydawnictwo Helion, 2006