Zeberka białolica
| Taeniopygia bichenovii[1] | |||
| (Vigors & Horsfield, 1827) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
zeberka białolica | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 Przybliżony zasięg występowania: T. b. annulosa populacja mieszana T. b. bichenovii | |||
Zeberka białolica[4], amadynka białolica[5], astryld kratoskrzydły (Taeniopygia bichenovii) – gatunek małego ptaka z rodziny astryldowatych (Estrildidae). Zamieszkuje Australię, nie jest zagrożony wyginięciem.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Takson ten zwykle zaliczany jest do rodzaju Taeniopygia[2][3][4], ale Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) od 2020 umieszcza go w monotypowym rodzaju Stizoptera[6]. Wyróżniono dwa podgatunki T. bichenovii[2][4][6]:
- zeberka czarnorzytna (T. bichenovii annulosa) – północno-zachodnia i północna Australia.
- zeberka białolica (T. bichenovii bichenovii) – wschodnia Australia.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 10–11 cm; masa ciała 7–12 g[2].
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Żywi się nasionami głównie traw i chwastów, jak również niewielkimi owadami i pająkami. Ptaki te żyją w małych stadach na sawannach porośniętych gęstymi zaroślami lub pojedynczymi drzewami, szczególnie licznie występują w okolicach wód, żyją przy ziemi, gdzie wyszukują nasion traw.
Kuliste gniazda budują na ziemi w gęstej trawie lub na niewielkiej wysokości w zaroślach. Samce posiadają ciemniejsze skrzydła oraz ogon. Samica składa od 4 do 6 białych jaj, z których po 11 dniach wylęgają się młode. Po 22–25 dniach młode opuszczają gniazdo i są jeszcze przez 14 dni karmione przez rodziców.
Status[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje zeberkę białolicą za gatunek najmniejszej troski (LC, least concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako pospolity lub lokalnie pospolity. Trend liczebności populacji uznaje się za stabilny[3].
W hodowli[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten jest znany jako ptak hodowlany. Został sprowadzony do Europy w 1870. Łatwo rozmnaża się w niewoli.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Taeniopygia bichenovii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d Payne, R.: Double-barred Finch (Taeniopygia bichenovii). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2019. [dostęp 2019-12-12].
- ↑ a b c Taeniopygia bichenovii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Estrildidae Bonaparte, 1850 - astryldowate - Waxbills (wersja: 2020-03-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-03].
- ↑ P. Mielczarek, W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40, zeszyt specjalny, 1999.
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Waxbills, parrotfinches, munias, whydahs, Olive Warbler, accentors, pipits. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-03]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanislav Chvapil: Ptaki ozdobne. Delta W-Z. ISBN 978-83-7175-485-2.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).