Znaki diakrytyczne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Znaki diakrytyczne, diakrytyki (stgr. διακριτικός diakritikós „odróżniający”) – znaki graficzne używane w alfabetach i innych systemach pisma, umieszczane nad, pod literą, obok lub wewnątrz niej, zmieniające sposób odczytu tej litery i tworzące przez to nową literę. W alfabetach sylabowych mogą zmienić znaczenie całej sylaby.

W alfabecie polskim jest dziewięć liter tworzonych za pomocą znaków diakrytycznych (litery diakrytyzowane, litery diakrytyczne): ą, ć, ę, ł, ń, ó, ś, ź, ż.

W obiegu potocznym jako „znaki diakrytyczne” określa się również litery diakrytyzowane, czyli tworzone poprzez dodanie znaków diakrytycznych[1].

W składzie komputerowym często do sprawdzania, czy dany font zawiera polskie litery diakrytyzowane, używa się zdania: „Zażółć gęślą jaźń”. Jest to najkrótsze znane zdanie, które zawiera wszystkie polskie litery diakrytyzowane; choć poprawne gramatycznie, nie przekazuje ono sensownej treści.

Rodzaje[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnić można takie znaki diakrytyczne, jak[2][3]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. diakrytyczny, Dobryslownik.pl [dostęp 2019-02-13].
  2. Znaki diakrytyczne, Symbole [dostęp 2022-11-20] (pol.).
  3. Znaki diakrytyczne, Wszystkie Symbole - Baza znaków i ich znaczeń, 7 stycznia 2022 [dostęp 2022-11-20] (pol.).