Zond 1
| |
| Inne nazwy |
3MW-1 4, S00785 |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Indeks COSPAR |
1964-016D |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Cel misji | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Okrążane ciało niebieskie | |
| Perycentrum |
0,652 au |
| Apocentrum |
1,001 au |
| Okres obiegu |
274 d |
| Nachylenie |
3,7° |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
2 kwietnia 1964 (02:42 UTC) |
| Koniec misji |
14 maja 1964 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
890 kg |
Zond 1 (ros. Зонд 1) – radziecka sonda kosmiczna (typu 3MW-1) wysłana w kierunku planety Wenus. Seria (trzech) radzieckich sond kosmicznych wysyłanych od 1964 roku w celu badania przestrzeni kosmicznej i wypróbowania techniki dalekich lotów kosmicznych[1]. Charakterystyczną cechą tych obiektów była dwuczęściowa budowa. Składały się z dwóch zasadniczych, próżnioszczelnych członów: orbitalnego i planetarnego[2].
Misja[edytuj | edytuj kod]
Zond 1 została wystrzelona 2 kwietnia 1964 roku z kosmodromu Bajkonur w Kazachstanie. Masa sondy wynosiła około 890 kg. Była wyposażona w system astronawigacji (według Słońca, Ziemi i gwiazdy Canopus) i korekcyjne silniki rakietowe. Zasilanie aparatury naukowej z baterii słonecznych. Układ termoregulacji cieplnej był obliczony na pracę w różnych odległościach od Słońca[3]. Przeznaczona do badania międzyplanetarnej przestrzeni kosmicznej została wprowadzona na orbitę parkingową, z której 3 kwietnia 1964 roku została skierowana w kierunku Wenus. Sonda została obrócona w przestrzeni i przyjęła określone położenie względem gwiazd. Na sygnał z Ziemi uruchomione zostały silniki „Sondy-1” umożliwiające zwiększenie prędkości. Manewr ten nastąpił w odległości około 560 tys. km od Ziemi[4]. W trakcie lotu przeprowadzono dwie korekty trajektorii, przy czym drugą dokonano w odległości 13 mln km od Ziemi[1]. Minęła planetę 14 lipca 1964 roku w odległości 99 779 km[5], lecz wskutek awarii nadajnika radiowego nie przekazała żadnych danych, pozostając na orbicie heliocentrycznej. Komunikacja ze statkiem urwała się po 14 maja 1964 roku.
Jednym z przyrządów naukowych na pokładzie sondy był detektor energetycznych cząstek elementarnych przygotowany przez wydział teoretycznej i stosowanej fizyki kosmicznej Instytutu Fizyki Jądrowej imienia Skobielcyna, na Uniwersytecie Moskiewskim. Przyrządy tego typu wyniesiono również na innych radzieckich sondach typu Łuna, Mars, Wenera, Wega czy Fobos. Detektor rejestrował protony o energiach powyżej 30 MeV.
Cele[edytuj | edytuj kod]
- badania przestrzeni kosmicznej
- testy urządzeń pokładowych i łączności dalekosiężnej
- zbliżenie do Wenus
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Edmund Staniewski, Ryszard Pawlikowski: 15 lat podboju kosmosu 1957– 1972. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1974, s. 120.
- ↑ Olgierd Wołczek: Loty międzyplanetarne. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 235, seria: Biblioteka Problemów.
- ↑ Praca zbiorowa: Kosmonautyka. Ilustrowana Encyklopedia dla wszystkich. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 410, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki dla Wszystkich.
- ↑ Andrzej Marks. Nowy radziecki próbnik -Sonda-1. „Astronautyka”. 3(23), s. 11, 1964. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. (pol.).
- ↑ James Harford: Siergiej Korolow. O krok od zwycięstwa w wyścigu na Księżyc. Warszawa: Prószyński i S-ka SA, s. 167. ISBN 83-7469-165-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jonathan’s Space Home Page (ang.)
- NSSDC Master Catalog (ang.)