Zongli Yamen
Zongli Yamen (chiń. upr. 总理衙门; chiń. trad. 總理衙門; pinyin Zǒnglǐ Yámén; Wade-Giles Tsung-li Ya-men) – jeden z centralnych urzędów w Chinach, ustanowiony w ostatnich latach panowania dynastii Qing (1644–1912) na mocy edyktu cesarza Xianfenga z 20 stycznia 1861 roku. Pełnił on funkcję ministerstwa spraw zagranicznych. Zongli Yamen jest skrótem nazwy: Zongli Geguo Shiwu Yamen (chiń. upr. 总理各国事务衙门; chiń. trad. 總理各國事務衙門)[1].
Zongli Yamen został utworzony w ramach tzw. restauracji Tongzhi (powstrzymania upadku dynastii Qing poprzez przywrócenie tradycyjnego porządku) w celu wyposażenia pekińskiego rządu w skuteczną instytucję, która potrafiłaby przeciwstawiać się wpływom obcych mocarstw po okrutnej porażce i okupacji miasta w czasie drugiej wojny opiumowej (1857-1860). Stworzenie takiego urzędu odpowiedzialnego za stosunki z zachodnimi krajami stało się koniecznością także w wyniku zmuszenia dworu Qingów do przyjęcia nierównoprawnych traktatów: nankińskiego (1842), tiencińskiego (1858) i pierwszej konwencji pekińskiej (1860), która obejmowała trzy odrębne traktaty zawarte pomiędzy Chinami Qingów a Wielką Brytanią, Francją i Rosją.
Ten ostatni dokument podpisał, ze strony rządu Qingów, książę Gong (1833-1898). Był on jednym z inicjatorów utworzenia Zongli Yamen i został jego szefem. Urząd ten zajmował się kwestiami związanymi z polityką, sprawami wojskowymi i bezpieczeństwa oraz handlem zagranicznym. Jego słabością była jednak niemożność scentralizowania zarządzania sferą stosunków zagranicznych[2].
Początkowo w skład kolegium kierowniczego (różnej rangi ministrów) wchodziło 3-5 osób, a następnie liczba ta wahała się pomiędzy 9 a 11[3]. Do pomocy mieli oni licznych sekretarzy w tym:
- czterech sekretarzy administracyjnych (dwóch Mandżurów i dwóch Chińczyków);
- dwóch sekretarzy-asystentów (jednego Mandżura i jednego Chińczyka);
- dwudziestu zwykłych sekretarzy;
- nieznaną liczbę sekretarzy nieetatowych i pracowników wynajętych[4].
Urząd był podzielony na 5 wydziałów:
- Brytyjski (Yingguo Gu 英國股), odpowiedzialny także za stosunki z Austrią, handel międzynarodowy i cła;
- Obrony Morskiej (Haifang Gu 海防股), zarządzał służbą patrolową na rzece Jangcy, Flotą Północnego Oceanu, umocnieniami nabrzeża, stoczniami, krajową produkcją maszyn, służbą telegraficzną, liniami kolejowymi i kopalniami oraz decydował o zakupach z zagranicy okrętów i broni;
- Rosyjski (Eguo Gu 俄國股), zajmował się także relacjami z Japonią, sprawami granicznymi, protokołem dyplomatycznym oraz kadrowymi i finansowymi Urzędu;
- Amerykański (Meiguo Gu 美國股), odpowiedzialny również za stosunki z Włochami, Szwecją, Norwegią, Belgią, Danią, Peru, Portugalią i od 1871 z Niemcami oraz zarządzanie obiektami portu towarowego. Po wojnie chińsko-japońskiej w 1895 roku zmieniono nazwę tego wydziału na Japoński (Riben Gu 日本股);
- Francuski (Faguo Gu 法國股), odpowiedzialny także za Niderlandy, Hiszpanię i pracę Urzędu[4].
Niemal wszyscy jego członkowie pełnili jednocześnie kierownicze funkcje państwowe, w związku z czym zapadały w nim praktycznie wszystkie ważniejsze decyzje polityczne. W przeciwieństwie do swoich zachodnich odpowiedników Zongli Yamen nie miało jednak zbyt dużej samodzielności, a jego decyzje były całkowicie podporządkowane dworowi. Opinie przychodzące z zagranicy rzadko były poważnie rozpatrywane, podobnie jak nie liczono się z raportami własnych posłów[5].
Zongli Yamen zostało zlikwidowane 7 września 1901 roku po upadku powstania bokserów, w ramach wprowadzania założeń tzw. nowej polityki polegającej na dążeniu do ponownego zapewnienia sobie poparcia zachodnich mocarstw. Na mocy edyktu cesarskiego stworzono Ministerstwo Spraw Zagranicznych według standardów europejskich[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zongli Yamen. Oxford University Press. [dostęp 2014-10-16]. (ang.).
- ↑ Masataka Banno: China and the West, 1858-1861: The Origins of the Tsungli Yamen. Cambridge, MA. Harvard University Press, 1964. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).
- ↑ Historia nowożytna Chin. Warszawa: Wyd. "Książka i Wiedza", 1979, s. 242.
- ↑ a b Zongli Yamen 總理衙門 The Foreign Office. Chinaknowledge.org, 2011. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).
- ↑ Wiesław Olszewski: Chiny. Zarys kultury. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003, s. 61. ISBN 83-232-1272-4.
- ↑ Historia nowożytna Chin. Warszawa: Wyd. "Książka i Wiedza", 1979, s. 415.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wang Shaofang: A Diplomatic History of China: the Opium War to the Revolution 1840-1911 (Chinese Edition). Henan: Henan People's Publishing House, 1998. ISBN 7-215-00172-5.