Zygmunt Bobrowski (1885–1919)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Bobrowski
Ździsław[1]
ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 października 1885
Warszawa

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 1919
Żółkiew

Przebieg służby
Lata służby

1914–1919

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 pułk piechoty Legionów
36 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)
Grób majora Zygmunta Bobrowskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Zygmunt Wiktor Bobrowski (ur. 15 października[2] 1885 w Warszawie, zm. 12 stycznia 1919 w Żółkwi) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jako uczeń Szkoły Mechaniczno-Technicznej Wawelberga i Rotwanda w Warszawie brał udział w konspiracyjnych pracach niepodległościowych. W 1903 roku został aresztowany i zesłany na Sybir. W niedługim czasie zbiegł. We Lwowie dokończył studia techniczne, a następnie osiadł w Borysławiu. W 1907 roku wstąpił do „Strzelca”[3].

W sierpniu 1914 roku rozpoczął służbę w Legionach Polskich. Był oficerem 1 pułku piechoty Legionów. 29 września 1914 roku awansował do stopnia podporucznika, a 1 listopada 1916 roku na porucznika[4]. W czasie bitwy pod Laskami, dowodząc batalionem, został ranny w głowę. Do służby powrócił w 1916 roku. 6 marca 1917 roku został zwolniony ze stanowiska komendanta Domu Ozdrowieńców w Kamieńsku i skierowany do akcji werbunkowej. Wykonywał obowiązki służbowe w Krajowym Inspektoracie Zaciągu.

Od 26 listopada 1918 roku był organizatorem i dowódcą 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie. 4 stycznia 1919 roku na czele swojego oddziału wyjechał z Warszawy do Rawy Ruskiej, z odsieczą dla Lwowa. 9 stycznia, w czasie walk pod wsią Macoszyn[5], został śmiertelnie ranny. 12 stycznia, w Żółkwi, zmarł z odniesionych ran[6].

29 listopada 1919 roku „w uznaniu nadzwyczajnych zasług dla dobra Ojczyzny położonych i okupionych bohaterską śmiercią na froncie” został pośmiertnie awansowany na podpułkownika[7]. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w „grupie byłych Legionów Polskich”[8].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Panteon Polski. 1926, nr 25 (kwiecień 1926), s. 11
  2. ↑ Polski Słownik Biograficzny podaje datę 17 października.
  3. ↑ W obronie Lwowa i (...) s. 80.
  4. ↑ Lista starszeństwa (...) s. 5.
  5. ↑ Stefan Pomarański, Zarys historii wojennej (...) s. 10.
  6. ↑ Lista strat Wojska Polskiego (...) s. 58, poz. 2642.
  7. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 98 z 29 grudnia 1919 roku, poz. 4148.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 29 maja 1920 roku, poz. 527.
  9. ↑ W.K.Cygan, Słownik biograficzny..., s. 17

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa 1934
  • Stefan Pomarański, Zarys historii wojennej 36-go Pułku Piechoty Legii Akademickiej, Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, Warszawa 1930
  • Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917
  • W obronie Lwowa i Kresów Wschodnich. Polegli od 1 listopada 1918 do 30 czerwca 1919, Nakładem Straży Mogił Polskich Bohaterów, Lwów 1926
  • Wiktor Krzysztof Cygan, Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich. Gryf, Warszawa 1992.
  • Stefan Pomarański: Bobrowski Zygmunt Wiktor. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 164–165. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zygmunt_Bobrowski_(1885–1919)&oldid=73528946”